[México] Solidariedade para con Mario González García, 50 días en folga de fame.

Onte colamos acá a noticia da segunda negativa da xuíza encargada deste caso de otorgar a liberdade vixiada a Mario González, estudante activista de 21 anos, que leva xa 50 días en folga de fame.

Hoxe aprofundizamos no caso, dado o mátiz acadado polo goberno, a policía e a xustiza mexicana de deter a calqueira persoa que puidera ser sospeitosa de ir cometer delito, antes de que suceda tal coisa, acusada de “ataques á paz pública” . Esta aberrante situación sucede dende o primeiro de dezembro de 2012, en que se ven articulando un novo episodio da guerra do Estado contra a poboación, nun contexto de militarización financiado pola "Iniciativa Mérida", encuberta baixo a mentirosa “Guerra contra el Narco” iniciada no réxime de Felipe Calderón e continuada no de Enrique Peña Nieto e da que, claramente, Mario González García é vítima desta maquinaria do Estado que ten a consigna de torturar ás luitadoras sociais e criminalizar as protestas.

Redactamos esta noticia con as entradas do blogue criado na súa solidariedade (acá).

Mario González e a vontade de vivir pola Liberdade

Jorge Mario González García é un preso político do Goberno do Distrito Federal, que tivo a vontade suficiente para facer o único que pode facer un preso para loitar pola súa liberdade, inxustamente arrebatada. Dende o 8 de outubro Mario iniciou unha folga de fame. A máis de 40 días de non probar alimentos e coa información medica sobre a súa condición física esixiu respecto á súa loita, que xa é de moitos. Nin el, nin os que loitan xunto a el, claudicarán ata que se faga xustiza, é dicir, que se lle deixe en liberdade provisional para seguir co proceso xudicial iniciado -irregularmente- o 2 de outubro pasado, día en que foi aprendido pola policía ao mando do Xefe de Goberno Miguel Ángel Mancera. A súa culpabilidade aínda non foi demostrada, foi detido arbitrariamente xunto con 10 persoas máis acusadas de vir aventando petardos á xente e aos locais causando danos, non obstante non hai persoas que acusen, nin testemuñas. Para ter detido a unha persoa debe de demostrarse a culpabilidade, cousa que non se realizou; ao contrario durante estes actos el e as demais detidas foron torturadas no transcurso e durante o proceso. Se ben o resto das detidas foron postas en liberdade baixo fianza, a Mario no momento da súa liberación encarcerárono por orde da xuíza Marcela Ángeles Arrieta, por consideralo "persoa perigosa" con motivo de antecedentes igualmente falsos (xa fora preso político).

Mario ten 21 anos. Foi estudante do Colexio de Ciencias e Humanidades-Naucalpan, ata que o expulsaron as autoridades da UNAM por manifestar abertamente a súa oposición ao proxecto neoliberal que institucionalmente buscou modificar os plans e programas de estudos dos CCH, coñecido como a reforma dos 12 Puntos. Un proxecto, que non está de mais dicilo, está fundado na "filosofía" da competencia. Mario foi un estudante regular, pero os seus cuestionamentos, ademais de participar activamente para "frear cobramentos ilegais a diversos trámites e servizos, esixir dereitos académicos e manifestarse en contra da represión que se vive constantemente ao interior do criadeiro Naucalpan", non lle permitiron ao que constitucionalmente ten dereito calquera mozo: a manifestar libremente as súas ideas e a ser participe da súa educación.

En setembro Mario sumouse ao plantón na explanada da reitoría para esixir a re-inserción dos expulsados do CCH Naucaulpan e ademais, para que as autoridades universitarias desistisen das demandas penais contra eles. O único delito cometido foi, como xa o dixemos, manifestarse publicamente contra a reforma dos 12 puntos. O 28 do mesmo mes, a reitoría a través do avogado xeral Luis Raúl González Pérez, mandou un ultimato aos estudantes, subliñando que a súa acción atentaba "contra a institución e a comunidade universitaria" e era ademais violatoria do da "orde xurídica e os valores fundamentais universitarios". Con ese ton esixiulles aos manifestantes desaloxar de inmediato o espazo.

Casualmente, Mario xunto a outros compañeiros, foi detido cando se trasladaba cara á marcha do 2 de outubro. Ao saír de Cidade Universitaria, secuestráronos policías do Distrito Federal, cando viaxaban no interior dun colectivo urbano. Pero iso que o conte el mesmo...

Relato de Mario sobre a súa detención

O 2 de outubro de 2013, aproximadamente ás 15:30 horas, ía nun autobús que saíu do estadio de cidade universitaria, pasando polo centro da cidade de México, cando varias patrullas lle pecharon o paso ao autobús e baixaron a todos os mozos de entre 18 e 23 anos, entre eles eu, empezáronnos a revisar, eu só traía un celular e as miñas chaves, despois de revisarme chegaron máis de 50 granadeiros, entre 8 e 10 deles empezaron a torcerme o brazo dereito, a darme descargas eléctricas nas miñas costelas, golpeábanme no rostro coa man aberta, golpearon as miñas pernas cos seus xeonllos e pegáronme no estómago, despois subíronme a unha patrulla con outras 3 persoas e aí os policías quitáronme o meu teléfono, logo déronnos voltas ata que nos baixaron, non recordo onde, para volvernos a esculcar, aí empezáronnos a tomar fotos, volvéronme golpear no estómago e a dar máis toques eléctricos en costelas e costas; esposáronnos mentres nos dicían que se nos gustaba andar queimando policías, nos ameazaron dicíndonos que nos ían mandar ao cárcere e que non eramos nada máis que pinches anarquistas revoltosos, despois volvéronnos meter as patrullas e leváronnos a un Ministerio Público que está en Iztapalapa, pero nunca nos baixaron, de aí leváronnos á axencia 44, ao chegar aí apertáronnos máis as esposas, estivéronnos a preguntar os nosos nomes e tomándonos fotos moitas veces cos seus teléfonos, todo o tempo nos seguían dicindo "pinches mugrosos", despois leváronnos ao médico forense, de aí trasladáronme a un hospital para revisarme o brazo xa que o tiña moi inchado, cando me regresaron á 44 quitáronme a venda que me puxeron no hospital e me meteron ás galeras xunto cos demais, esposado coas mans cara a atrás, cada anaco chegaban a interrogarnos policías ministeriais sobre o que pasara e a preguntarnos datos persoais, en ningún momento me permitiron facer a miña chamada; o venres 4 na mañá aproximadamente 36 horas despois de ingresar, como ás 11 da mañá nos trasladaron ao reclusorio oriente sen darnos información; ese mesmo día na noite leváronnos a un xulgado onde nos obrigaron a aceptar un defensor de oficio e nos deron o importe da nosa caución. O luns chamáronnos a todos para notificarnos do auto de formal prisión e pagouse a miña fianza, a todos nos deron a boleta de liberdade provisional, pero na madrugada cando nos ían liberar na saída esperábanme xudiciais que me arrastraron regresándome á alfándega cunha orde de re-aprehensión porque no xulgado revogaron a miña liberdade, me regresaron á cela onde estaba e aí iniciei a folga de fame que manteño ata agora.

Mario González García

Como dixemos na noticia anterior colada onte: a 49 días da folga de fame a xuíza do xulgado 19° penal de delitos non graves, Marcela Angeles Arrieta, súbdita de Miguel Angel Mancera, negoulle a liberdade de novo a Mario. O 6 de novembro pasado, xa revogara a súa liberdade por primeira vez ao non se ter presentado á audiencia as testemuñas que declararon contra el, o pasado outubro. O día 26 sucedeu o mesmo, os policías do Distrito Federal que son as súas probas máis contundentes contra Mario, non asistiron á cita, programando así unha nova audiencia para o 10 de decembro.

Así é que, a pesar da súa condición o compañeiro Mario, "perigoso e delincuente", seguirá coa folga como o manifestou en reiteradas ocasións. Con esta decisión non busca a morte; máis ben, cremos que insistentemente, está a afirmar a vida a través da súa vontade, a súa vontade de ser libre.

Manifesto Solidario: Jorge Mario González García - A criminalización da protesta social e un estado de represión.

Aos cidadáns de México e o mundo

A Enrique Peña Nieto e ao Dr.Miguel Anxo Rabiza

Á Xuíz do 19 xulgado de delitos non graves Marcela Ángeles Arrieta

Outra vez unha historia de inxustiza e corrupción ten lugar en México. A criminalización da protesta social por parte do Estado, co respaldo dos principais medios de comunicación, ameaza de nova conta o desenvolvemento democrático do noso país. Como sempre a cor da pel, a lingua que se fala, o xénero, a idade, a posición social e as conviccións políticas antepóñense á xustiza. Agora a vítima é Mario González García quen foi aprehendido polo simple feito de disentir co rumbo do país e de acudir a manifestarse o pasado 2 de Outubro.

Mario non é perigoso para a sociedade, pero as súas ideas si o son para o Estado mexicano. Este teme á organización dos sectores de abaixo e en especial aos mozos. As detencións arbitrarias e selectivas son agora unha práctica recorrente para calar a nosa voz. Buscan encerrarnos e inculcarnos o medo para que non sigamos incomodándoos. A 'xustiza' mexicana elixiu a súa presa, e é el quen servirá de exemplo para todo aquel que quere contradicir ao estado.

Hoxe Mario cumpre 42 días en folga de fame (NdeAb: hoxe comezará o seu día 51). O seu corpo deteriórase pero as súas conviccións seguen en pé. Isto é un chamado á nosa conciencia á conciencia de todo o país. O certo é que para el a falta de alimentos importa menos cando de defender a xustiza se trata. Mario prefire morrer, xa que, cada día que pasa no cárcere é a morte auspiciada polo estado. Pero o seu espírito segue resistindo, ante o afán das autoridades xudiciais do Reclusorio Oriente por estender, sen sustento, os tempos do seu proceso xudicial e pechar os seus ollos ante o caso. Mentres os medios nos sinalan, aos que pensamos como el, de anormais polo feito de defender a dignidade, xustifican a represión violenta, a indiferenza e o silencio.

Que democracia é esta, onde os mozos van ao cárcere por pelexar por o seu futuro, por exercer un dereito? Que televisión é esta que promove o odio, a mentira e o medo no medio de tanto dor, desesperanza e morte? Que xustiza condena o pobre por farrapeiro, ao mozo por inconforme, á muller por violada, ao ignorante por pernicioso?

O inhumano é a norma nun mundo secuestrado polo poder. Os dereitos humanos convertéronse en letra morta neste país. Só existen discursos baleiros por parte do Estado mexicano, quen restrinxe, nos feitos, todo dereito de ser un cidadán crítico e que non se apega á media conformista. O noso compañeiro está a morrer pero non de fame, están a matalo a inxustiza dun goberno que dita o esquecemento, a morte ou o cárcere en contra de todos os que nos manifestamos e peor aínda dos que calan; con Mario morremos todxs pouco a pouco, Mario condensa a fame do país. Non obstante, aínda nestes tempos de represión, non nos calarán, verán máis puños arriba, máis indignadxs e, aínda que a nosa voz sexa encerrada, ao fondo escoitaranse centos de voces que clamarán pola xustiza, pan, democracia, traballo, saúde, dignidade e liberdade.

Se non ardemos xuntos, quen iluminará esta escuridade?

E na loita día con día: Ata a vitoria SEMPRE

A VERDADE FARANOS LIBRES