30 dic 2013

Italia: Excarcelado Sergio Maria Stefani

Tiramos de ContraInfo:

Em 20 de dezembro, o compa Sergio Maria Stefani foi excarcerado despois de 18 meses de prisom preventiva em relaçom com a chamada “Operaçom Ousadia”, da que ficava como derradeiro acusado em prisom. Ao igual que o resto de compas liberadxs meses anteriores, a él também o someteram á obriga de assinar e umha residência obrigatória.

Solidariedade com xs compas acusadxs!
Pola anarquia!


Máis informaçom sobre Sergio em Abordaxe, acá.
Leer más...

A Igreja de Muxia arde fulminada por um raio no dia do natal cristiá. Foi umha sinal divina?

Oportuno é agora recordar que a única igreja que ilumina é a que arde.

Segundo informaçons dum falsimedio o bispado de Compostela (proprietária do edíficio) incumprira um acordo com o governo no que se comprometera em gastar 60.000 euros para renovar o sistema eléctrico do mosteiro agora queimado. Desconhecemos, na altura, se o trabalho de renovaçom figura entre as tarefas asignadas ao electricista da Catedral (quem se figera famoso por "roubar" o Códice Calixtino).

Além num artículo de DiarioLiberdade dam voz a um representante dos e das trabalhadores do Parque de Bombeiros de Cee que fala ao respeito da intervençom no incêndio dos serviços de bombeiros e que qualifica de catastrófico, de falha de medios por umha política de avaratamento de costes e dum grande caos e total descoordinaçom. Destacando que quando chegaram ao lugar do incidente atoparam-se com que Protecçom Civil de Muxía já se atopava trabalhando tentando sufocar o lume que já se desenrolava com grande virulência, pero que fora avivado pola inexperiência destes, quem abriram a totalidade das portas (algumha incluso fora curtada com motoserra) o que motivara um efecto tiro que osixenava a combustom facilitando a queima. Com tudo isto há quem se pergunta se estám certos de que o seu Deus nom queria que se queimara a igreja?

Com tudo, o coste da restauraçom estima-se entre 700.000 e 850.000 euros, que imos apoquinar entre todas, por obra e graça de Feijoo e compinches (incluidos o alcalde do PSOE e o ex-ministro Francisco Caamaño, oriundo da comarca, quem já forom a fazer-se a típica-tópica foto eleitoralista). “La Xunta asumirá el 100% del coste del proyecto constructivo de la rehabilitación”, sinalou Feijóo. O que suporá um coste já presupostado de 36.300 euros. O "nosso" presi nom quijo concretar quem assumirá o pago de toda a factura mas deixou bem claro que “no es algo que me preocupe”, e anunciou que este se restaurará “cueste lo que cueste” e para elo já aprovou-se umha declaraçom de emergência do governinho galego que implica que os trámites administrativos para adjudicar e emprender as obras se agilizarám o máximo que permite a lei para que estejam terminadas “con la mayor celeridad”.

Além, considero que com moi bo tino, já há quem está a tirar diferências no trato de Feijoo e os seus em quanto a lumes. E assim colamos esta foto da web "El Ojo del Vago" sobre a dupla vara de medir da Junta com respeito aos lumes desta igreja e do monte Pindo, ao meu entender moi acertada:


Asdo eDu
Leer más...

Alfredo María Bonanno e o anarquismo de práxe no século XXI

Vimos de saber que, poucos días despois de que fose restrinxida a entrada por parte do Estado chileno a Alfredo María Bonanno, agora foi nas terras controladas polo Estado mexicano onde foi vetada a chegada do compañeiro. Neste post reproducimos un comunicado dende México realizado polo compañeiro Gustavo Rodríguez no blogue Rojoscuro analisando a situación.

“As prácticas de acción directa son agora o corolario desta bagaxe conceptual. Cara a cara contra o inemigo, sen mediacións nin xestorías: aí a divisa e o emblema dunha práctica de intención, orientación e potencialidade anarquista”.
Rafael Spósito (Daniel Barret)

Fai exactamente catro anos, tres meses e 22 días, recibín a chamada dun entrañable compañeiro comunicándome unha lamentable nova: o querido Alfredo Bonanno, foi detido tras unha expropiación fallida na vila de Trikala ao norte de Grecia. Hoxe, tiven unha breve conversa vía telefónica co compa Alfredo, e producíume a mesma indignación e impotencia que aquela tráxica chamada.

En medio do griterío e as expresións altisonantes dos represores que lle mandaban apagar o teléfono, informoume de que as autoridades migratorias impedíran o seu ingreso no territorio dominado polo Estado mexicano, declarándo "persona non grata" pola súa presunta "peligrosidade" e “antecedentes penais”, motivo polo que foi deportado a Argentina. Pese ao pouco tempo que puidemos falar sentín nas súas breves palabras a fortaleza dun irreductible. O primeiro que lle preguntei é cómo estaba de saude e contestou que ben. Embravecido, o único que atinei a dicirlle é que lamentaba moito a decisión destes merdas fillos de perra e respondeume optimista, coa serenidade e a condición reflexiva que o caracteriza: "É lóxico que nos pase isto".

E sí, con esas palabras sinxelas e ese comentario conciso, Alfredo resumía a realidade do espertar anárquico no século XXI e a natural represión que padecemos. Sen que quepan dúas opinións ao respecto, somos de novo o pior pesadelo da dominación. Hoxe o anarquismo de práxe levántase con ímpetu e reclama imperativamente a renovación teórico-práctica e a superación das experiencias de loita pasadas, abandoando por sempre a museografía arqueolóxica, o cobarde inmovilismo e o protagonismo de pose do académico "progre" (ese ao que se refiren os grupos de afinidade nun dos seus máis que recentes comunicados), para recuperar o seu talante transgresor, a súa conflictividade permanente e a súa natureza destructora.

Como comentaban algúns dos compañeiros organizadores das Xornadas Informais Anárquicas/ Simposio Internacional, ante estes atroces acontecementos: na Idade dourada do anarquismo clásico; nos anos épicos daquél accionar anárquico que se enaltecía como paradigma subversivo indiscutible, as deportacións, os encarceramentos e os asasinatos de compañeiros e compañeiras anarquistas estaban á orde do día. ¿Cantas veces non foron deportados e encarcerados os nosos compañeiros de antaño? ¿cantos non foron asasinados e/ou executados nos patíbulos de anquilosadas monarquías e modernas repúblicas? Qué hoxe deporten, encarcéren e asasinen aos nosos compañeiros é a proba fiable do espertar anárquico, a millor demostración de vitalidade e lozanía da nosa teoría e práctica, a máis contundente expresión de proxección anárquica.

De aquí en diante, xa non poderemos prescindir da práxe anárquica; hoxe a reflexión teórica a acción práctica comezan a ubicarse no contexto histórico que lles é propio otorgándolle maior preeminencia aos compañeiros e compañeiras recén incorporados na loita ácrata que fan énfase na necesaria comunión entre ideas e acción, na urxencia ineludible de levar á práctica a nosa teoría e de reverdecer o noso campo teórico a partir da práctica.

Lamentablemente, o compañeiro Alfredo Bonanno non nos acompañará físicamente neste xigantesco esforzo de renovación teórico-práctica.

Os nosos inimigos non podían darse o luxo de permitirnos unha aventura fundacional transxeneracional de tan grandes proporcións, por iso recorreron unha vez máis á proscripción e á exclusión. Con todo, esa gama inmensa de vibracións comúns que fai posible a realización destas Xornadas Informais é a recreación indiscutible desa épica transxeneracional que hoxe é concretada a través do anarquismo de práxe.

Por iso, a pesar das proscripcións e exclusións estarán ao noso lado, cara a cara contra o inimigo, todos os ausentes. Con nós estarán —pese ás adversidades— Bonanno; o noso irmán Gabriel Pombo Da Silva; a entrañable Felicity Ann Ryder; Mario González; Stefano Gabriel Fosco e Elisa Di Bernardo; os nosos afíns Argyrou Panagiotis, Nikolopoulos Mihalis, Nikolopoulos Giorgos, Tsakalos Gerasimos, Tsakalos Hristos, Polydoros Giorgos, Bolano Damianos, Hadzimihelakis Haris, Ikonomidou Olga, Alfredo Cospito y Nicola Gai; Hans Niemeyer; Marcelo Villaroel; Freddy Fuentevilla; Juan Aliste Vega; Carlos Gutierrez Quiduleo; Mónica Caballero Sepúlveda; Francisco Solar; Víctor Montoya; José Miguel Sánchez; Hermes González; Alfonso Alvia e tantos outros irmáns e irmás presas, en restricción domiciliaria e en fuga.

E —¿por qué non?—, tamén estarán presentes os inolvidables: Sergio “Urubú” Terenzi, Claudia López Benaige, Jhonny Cariqueo, Lambros Foundas, Xosé Tarrío González, el Punky Maury Morales, o meu Rafael Spósito, Matías Catrileo Quezada, Sebastián Oversluij Seguel e tantos compañeiros irremplazables que marcharon pero continúan mostrándonos o camiño.

¡Qué viva a Anarquía e se deixe ouvír ben forte no latexo do seu renovado corazón en todos os confíns do Planeta!

Gustavo Rodríguez


México, 24 de decembro, 2013

P.D. informativa: De momento, xa sofremos o primeiro golpe. Onte agardábamos a chegada de Alfredo ás 21:50 e nunca saiu pola porta de chegada. Preguntamos en Migración e dixeron que se era por "motivo de interrogatorio" podería tardarse de 3 a 5 horas retido e que se despois dese lapso de tempo non saía era porque se lle negaba a entrada no país. 6 horas máis tarde, desesperados e preocupados, voltamos a preguntar e comentáronnos que non estaban autorizados a dar información sobre se había ou non persoas detidas ou deportadas nin as causas quemotivaban tal decisión; con todo, pouco despois do intento fallido, os porcos comentaronme que podería ter sido transferido aos apartados da Terminal I para ser deportado
unha vez acordado o país de destino. Inmediatamente trasladeime para alá pero tampouco obtiven ningunha información esclarecedora, polo que deduxen que fora deportado, o estrano era que nunca se comunicou conmigo e tiña o seu móvil apagado, o que me levou a pensar que podería seguir detido en México.

Despois deste trago amargo, quédanos o bo sabor de boca de que, tras 3 longas horas de interrogatorio, deixaron ingresar no país a Constantino Cavalleri e a lendaria Jean Weir, que compartirán as súas reflexións e experiencias nas Xornadas Informais.

Curiosamente, durante o "profundo" interrogatorio que realizaron os axentes de Gobernación, a ambos preguntáronlles se eran anarquistas e ao contestar que sí, indagaron sobre o "tipo de anarquismo" que profesaban. Ante tan absurda interrogante tanto Jean como Constantino esixiron que foran máis específicos ao que os interrogadores contestaron que "había un anarquismo bo e outro anarquismo malo", elucubración que completaban coa seguinte pregunta: ¿Quen son os seus heroes ou persoaxes lendarios? e remataban coa interrogante do millón de dólares: ¿veñen vostedes ao Simposio anárquico ou á "Escuelita" Zapatista? Sen dúbidas, a contestación desta última pregunta brindaballes a oportunidade aos axentes de lograr sen equivocación posible a clasificación antes mencionada.

Traducido ao galego por FTJPO (Firma os Teus Jodidos Post Ostiax!!!!)
Leer más...

Anónimos “felicitan” o Nadal á familia Cela Seoane

Colamos do blogue do Comité de Solidariedade cos presos e presas politicas:

Josefa Seoane Vaz, activista do noso COMITÉ DE SOLIDARIEDADE e nai dos irmáns Cela Seoane (os tres presos ou ex-presos políticos), ven de recibir un “anónimo” no que alguén lle desexa e ela e os seus fillos toda clase de males. A misiva -selada en Barcelona- non tería maior importancia se non fora por que veu precedida dunha intensa campaña de intoxicación mediática promovida por Europa Press, El País e outros contra a familia Cela Seoane. Como se lembrará, estes voceiros do Réxime e da propia policía política situaban a Pepita como “matriarca e importante ideóloga dos GRAPO” e aos irmáns Cela como “perigosos terroristas”. Tamén se citaba ao Bar Faluya (onde agora se recibiu o anónimo en cuestión) póndoo no centro de todo o contubernio roxo-separatista.-
Leer más...

29 dic 2013

Mais um ano, outras correntes - por Mumia Abu-Jamal

A movermos, queridos irmãos, irmãs, companheiras, companheiros, amigos e amigas!
Minha mensagem para vocês este ano é simples. Em primeiro lugar, obrigado. E em segundo lugar, ainda não estamos livres.

Nunca subestimem o poder do nosso movimento para fazer as coisas acontecerem. Quando nos organizamos, quando lutamos, fazemos mudanças. Quando nos reunimos, quando exigimos, criamos a mudança. Nunca duvidem disso. Nunca duvidem do poder das pessoas unidas e comprometidas.

Se vocês me ouviram falar no passado, sabem bem o que eu disse: que não acredito nos tribunais. Eu não acredito no sistema. Então, acreditar em quem?

Sim, eu acredito nas pessoas. Acredito nos movimentos de pessoas. Nós somos a prova disso. Sei que talvez não seja fácil, mas é a coisa certa. Quando assistes uma injustiça e não fazes nada, estás dizendo que esta injustiça está bem. Estás aceitando. Mas, quando dizes não! Envias ondas de energia por todo o mundo.

Juntem-se, trabalhem juntos, construam algo, e faremos inevitável a liberdade.

Eu amo todos. A movermos! Que viva John África!

Desde a nação encarcerada, sou Mumia Abu-Jamal.
Leer más...

27 dic 2013

100 millóns de animais

Actualmente a experimentación, en nome da ciencia, practícase en animais, pero ao longo da historia da humanidade a experimentación non soamente foi realizada en animais senón en seres humanos, na sociedade contemporánea existe algo chamado “ética” onde non se permite e négase na historia a experimentación en humanos, algúns exemplos na historia deste tipo de experimentación consistiron en probar materiais radio activos para comprobar os seus efectos terapéuticos, por exemplo inxeccións de plutonio, que fóron realizadas de forma secreta dende 1944 en Boston e outras cidades norteamericanas.

Entre 1945 e 1949, 820 mulleres embarazadas de baixos ingresos económicos recibiron doses de ferro radiactivo na Universidade de Vanderbilt.

En 1963, 131 presos dos Estados de Oregón e Washington recibiron 200 dólares cada un por deixarse expoñer a radiacións nos testículos que eran cen veces superiores ao máximo permitido ao ano para os traballos nas centrais nucleares.

En 1949, os Institutos Nacionais da Saúde introduciron pequenas doses de radio actividade no almorzo de nenos con retraso mental dunha escola de Waltham, en Massachusetts, para estudar a absorción de ferro polo organismo.

Nos tempos do apartheid en África do Sul, os militares gays e lesbianas fóron obrigados a someterse a electro choques, castracións químicas e incluso mudanzas forzadas de sexo para erradicar a homosexualidade no exército. Estímanse 900 cambios de sexo forzosos entre mozos reclutas de 16 a 24 anos de idade.

A unidade 731 era unha sección secreta do exército imperial xaponés durante a segunda guerra mundial.
Algunhas das atrocidades cometidas por esta unidade son: a vivisección de persoas vivas, incluíndo mulleres que previamente embarazadas por inseminación artificial, amputación de membros que eran trasplantados a outras partes do corpo, conxelación de partes do corpo para analisar a gangrena producida, inxección de enfermidades baixo a excusa de que eran vacinas, infección deliberada de enfermidades de transmisión sexual, como sífile ou gonorrea para estudar os efectos en persoas sen tratamento, etc..
En razón da inmunidade concedida pola firma do tratado de paz, os responsables destes crímenes nunca foron levados a xuízo nin pasaron tempo algún en prisión.

Os campos de exterminio onde millóns de persoas, principalmente xudeus e ciganos, fóron asasinados, os nazis realizaron moitos outros experimentos cunha pretendida finalidade científica.
ISTO É SOAMENTE UNHA PARTE DA HISTORIA, PEQUENOS EXEMPLOS DE HORRORES ESQUECIDOS, nesta época de liberdades democráticas, no nome da ciencia e o progreso, séguese practicando a filosofía do castigo, e o home e asumido como o eixo central da historia.

A vivisección é unha práctica cruel con animais vivos usados para experimentar distintos productos impostos pola sociedade consumista onde os únicos beneficiados son:

*universidades, hospitais e industrias privadas que reciben millóns en diñeiro dos impostos cada ano en forma de fondos para investigación e financiamento da experimentación en animais.
*A industria privada, incluíndo os criadores de animais e proveedores de comida, gaiolas e equipamento para laboratorios.
*As compañías farmacéuticas e químicas.
*Políticos que reciben pagos dos lobbies da vivisección.
*Empresas que prestan servicios para o coidado da saúde.
*vivisectores remunerados.
Deixando de lado ao ser que sinte, centrándose soamente nas súas ganancias económicas.

As estatísticas din que dos animais usados para a vivisección, aproximadamente o 60% son destinados a probas de cosmética, o 30% a probas militares e un 10% para medicina. E isto sen ter en conta as prácticas realizadas nalgunhas faculdades e os experimentos levados a cabo pola industria tabacalera.
Do 10% usado para a medicina só un 2% das experimentacións son positivas, polo tanto hai mais probabilidades de acerto tirando unha moeda.

No campo dos productos cosméticos os animais son sometidos a innumerables probas e experimentos para determinar a seguridade destes productos, de aseo persoal e hixiene. Espumas de afeitar, champús e dentífricos son introducidos a presión nos estómagos dos animais; provócanlles inhalacións de tintes para o pelo; sustancias volátiles son rociadas sobre pel e ollos ao que lle chaman -test Draize- Outras probas, como a da dose letal, causan terribles feridas e inclusive a morte. En ocasións, estes experimentos ocultanse tras slogans como: “clínicamente testado” ou “testado baixo control dermatológico”.

Os experimentos militares van dirixidos máis que nada a probar os efectos de gases velenosos, efectos da descompresión, danos por armas explosivas, queimaduras e radiacións, xa que evalúan sobre o terreo o novo armamento e as técnicas quirúrxicas. Son usados sobre todo cabalos, porcos e ovellas.

A industria tabacalera, máis que nada usa a experimentación en animais, para probar a toxicidade da nicotina e o alquitrán antes de lanzar ao mercado diversas clases de cigarrillos. Os experimentos varían entre forzar a monos e cans a inhalar o fume dos cigarros para comprobar os efectos do tabaquismo no funcionamiento sexual, áta administrar nicotina a ratas, vía intravenosa, de maneira constante.

Na medicina, os experimentos son efectuados con supostos fins científicos para mellorar a saúde humana. En Uruguai, a vivisección practícase no Instituto Pasteur de Montevideo, fundado no ano 2006, dependente do instituto do mesmo nome en París, Francia. No Instituto de Investigaciones Biológicas “Clemente Estable”. Así como a Dirección de Laboratorios “Miguel C. Rubino” e o Instituto Nacional de Investigación Agropecuaria, ambas dependentes do Ministerio de Ganadería, Agricultura y Pesca. Estes se encargan de promover a innovación científico-tecnolóxica do sector agropecuario uruguaio e contribuír á sustentabilidade da producción agropecuaria. Os mencionados institutos posúen os seus propios bioterios, nos que se crían os animais cos que posteriormente levan a cabo os seus experimentos.

Propoñemos ser críticos, saíndo do acomodamento e da aceptación de todo o que se nos impón…
Tamén sostemos que a vivisección pódese combatir de moitas formas; difundindo información de cómo as persoas poden involucrarse na oposición á vivisección. Tamén, boicoteando e saboteando empresas e servicios que usen animais como obxetos de experimentación, dando a coñecer os nomes das empresas, realizando ou apoiando diferentes actividades.

Os animais no laboratorio morren baixo os piores tratos e torturas, nun réxime autoritario, que baixo ”normas de moral” e ”códigos éticos” ensínanos que eles torturan por nós, polo noso “ben colectivo”…

Como individuos en xeral; estamos en contra da sociedade de consumo, propoñemos abolir toda a dominación que o sistema impón a todos os animais humanos e non humanos, Denunciamos a todos os centros no nome da ciencia son cómplices da tortura en todas as institucións que sosteñen e fomentan este tipo de dominación.

Non haberá liberación humana sen a liberación animal..!

Tirado de vivalaanarquia.wordpress.com/

Traducido por Mowgli


Leer más...

Campanha internacional para levar Mumia Abu-Jamal para casa

Comunicado:
Juntos, nós impedimos que o Estado executasse Mumia Abu-Jamal. Juntos, podemos levá-lo de volta para casa. Mumia foi salvo da pena de morte, mas sua vida ainda corre perigo. Pedimos-lhe para ser um dos 1.000 indivíduos a doar 60 dólares para financiar o trabalho da Campaign to Bring Mumia Home (Campanha Para Levar Mumia Para Casa), que inclui uma petição internacional (mais infos abaixo), a organização de um grande Festival da Vida na passagem do 60º aniversário de Mumia, em abril de 2014, e muito, muito mais.

Por favor, para apoiar esta campanha do 60º aniversário de Mumia com 60 dólares, clique aqui:

http://www.indiegogo.com/projects/60-for-mumia-s-60th-birthday

Espalhe esta mensagem com seus amigos e familiares. As primeiras 100 pessoas que doarem serão “reconhecidas” durante a celebração do Festival da Vida, que começa em 24 de abril de 2014.

Mais infos da campanha (site ainda em construção):

http://www.bringmumiahome.com/

Um milhão de assinaturas

Nossa petição atual é para “pressionar” o procurador-geral Eric Holder e o Departamento de Justiça dos EUA, para intervirem no caso de Mumia Abu-Jamal, e para recomendarem que o governador Tom Corbett, da Pensilvânia, liberte imediatamente Mumia da prisão.

Precisamos da sua ajuda para recolher um milhão de assinaturas Para Levar Mumia Para Casa. Por favor, assine e distribua amplamente esta petição:

http://www.change.org/petitions/release-mumia-abu-jamal

Free Mumia Abu-Jamal Coalition

Traduçao agência de notícias anarquistas-ana
Leer más...

Futebol: ”Fárkena é religião, caos e anarquia”

Fárkena é o nome de uma associação cultural e desportiva da Ilha de Quíos, constituída em 1982 em resposta a planificação-extensão do aeroporto local. Seis anos mais tarde foi criado, por jovens da cidade amantes do futebol, o time da associação, com o mesmo nome: Fárkena, com as cores Vermelho-Negra. Desde então a agremiação participa de torneios locais, da segunda divisão, com bons e maus resultados.

Alguns anos após a criação do time de futebol é inventada uma torcida da equipe. Um grupo de aproximadamente 60 pessoas, que compartem além do seu amor ao Fárkena, princípios antiestatais e antifascistas, contra a lógica da mercantilização do esporte e do futebol "moderno".Muitas vezes, nos jogos de futebol do Fárkena, são ecoados gritos antifascistas, antirracistas, contra jornalistas e para os presos (é comum eles arrecadarem roupas e livros para os detidos).


“Fárkena significa fascistas enforcados”, ”Fárkena é religião, caos e anarquia”, “Jornalistas, parasitas, informantes”, são alguns gritos de guerra da torcida rubro-negra.Eles também ecoam gritos contra o papel da Federação Grega de Futebol e seu presidente. Várias vezes a equipe do Fárkena foi multada por esta entidade por causa da sua vibrante e rebelde torcida. Mais: às vezes, os árbitros apoiam na “cara de pau” os adversários do Fárkena.

Um dos membros do Conselho da agremiação, Alekos Gaitanos, muitas vezes não hesitou em pagar ele mesmo as inúmeras multas, convertendo sua atitude em mais um grito de guerra dos apaixonados torcedores do Fárkena.

Agência de Notícias Anarquistas - ANA
Leer más...

Entrevista com Julieta Ojeda, do coletivo Mujeres Creando [Bolívia]

http://www.mujerescreando.org

Julieta Ojeda é integrante do Mujeres Creando (Mulheres Criando), uma organização anarquista de mulheres na Bolívia que tem sido uma voz radical dos direitos das mulheres antes e durante todo o tempo de Evo Morales na presidência do país. Entrevistamo-la na “Virgem dos Desejos”, o espaço cultural do Mujeres Creando em La Paz, em maio de 2012, no meio de diversas mobilizações sociais contra o Movimento Ao Socialismo (MAS; partido governante). Entre as mais destacadas dessas mobilizações está uma greve de médicos e profissionais da saúde em protesto pelo aumento da duração de sua jornada laboral. Outra se refere à uma estrada proposta para que passe através do Território Indígena e Parque Nacional Isiboro Sécure (TIPNIS), uma reserva natural protegida e lar de comunidades indígenas nas terras baixas do país [A planificação da estrada e sua construção se puseram temporariamente suspensas em abril de 2013].

O que significam os conflitos atuais no país, em particular o referido ao TIPNIS, como expressão da política do governo do MAS ante os povos indígenas?

Julieta Ojeda: Em princípio Evo é um símbolo, enquanto homem indígena que chegou ao poder e assumiu o poderoso papel de presidente. Pelo fato de ser indígena se assume que defenderá os indígenas. Mas a relação que assumiu com as trinta e quatro nacionalidades indígenas diferentes que habitam a Bolívia revelam que ele não é um homem que se identifica com essa imagem. Dizem que é indígena, não? E sim, o é, mas se identifica principalmente com os cocaleros [agricultores de coca]. Nesse sentido não é indígena, senão um cocalero, e ele responde a esse setor. E há outra questão. Sob o governo do MAS há indígenas de primeira e autóctones de segunda classe. E outra questão é o do aymara-centrismo, já que os povos indígenas que têm algum valor neste governo se encontram no oeste e não os outros, os das terras baixas.

Ficou evidente para nós que Evo não vai ser um homem que respeita a natureza, quer dizer, que respeita a “Pachamama”, como tinha proposto em seu discurso. Seu governo tem um projeto desenvolvimentista, um mau projeto desenvolvimentista se preferir, já que os povos indígenas das terras baixas têm suas próprias formas de exploração racional e de gestão sustentável de seus recursos. Tem uma visão de desenvolvimento, mas um desenvolvimento que não destrói a natureza. E o governo de Evo Morales tem outra visão completamente distinta.

Como está fazendo o MAS para cooptar os movimentos sociais com o fim de manter e estender seu próprio poder político?

Julieta: O MAS tem penetrado em certas organizações e as dividiu. Entram nestes espaços do movimento social e criam divisões formando suas próprias organizações paralelas. Esta tem sido uma prática comum que o poder usa contra os movimentos sociais ou grupos opositores, o MAS não a inventou. A diferença agora é que aqueles que estão no governo também ocupam outros espaços no cenário político. Já não são um movimento social, mas seguem funcionando como um sindicato, ou um movimento, para seguir trabalhando a este nível de querer infiltrar-se em organizações e dividi-las.

Por exemplo, as divisões criadas no movimento indígena das terras baixas foram produzidos pelo MAS. O fizeram depois da oitava marcha contra a estrada através de TIPNIS. Havia unidade até então, obviamente houve desacordos e tudo mais, mas se havia preferido deixar de lado as diferenças para mostrar unidade. Mas depois do final da oitava marcha, o MAS começou a cooptar aos líderes e as comunidades no seio das organizações das terras baixas.

É o mesmo que fazem com outros conflitos sociais, como o recente com o setor médico, quando firmaram um acordo com os administradores da saúde, mas não com os próprios médicos. Portanto, converte-se em uma luta grande, já com pelo menos dois meses de conflito. Firmam um acordo com um grupo, e não com o outro, como tem ocorrido com os mineiros; e é isso o que fazem nos conflitos regionais, criando facções opostas aos que impulsionam as mobilizações. Assim que esta é uma prática permanente do MAS para gerar grupos paralelos para se opor aos ativistas.

No atual clima político, como vê o papel do Mujeres Creando e o impacto de seu trabalho?

Julieta: Temos logrado consolidar espaços, como esta casa mesmo, e também um certo grau de legitimidade social e de relevância política. Isto quer dizer que Mujeres Creando tem um lugar e um espaço dentro da sociedade, o que deve entender-se de um modo relativo. Porque é certo para algumas coisas e não para outras. Além disso, temos sempre tido um espaço na rádio, e também temos sido persistentes em nosso projeto político.

Ademais, temos tomado publicamente uma posição a respeito das políticas de Evo Morales, como no caso de TIPNIS e da oitava marcha, à qual nos unimos e apoiamos com todos nossos recursos. E assim temos sido muito críticos de alguns dirigentes e em defesa deste território e contra o projeto de estrada que cruzaria esse território, porque isso é jogar com o futuro.

Também temos criticado o machismo do presidente em várias ocasiões, assim como o machismo do governo em suas diferentes manifestações. Por exemplo, os intentos de organizar o concurso de Miss Universo na Bolívia. E tudo isto não o fazemos através de escritos, mas sim de ações públicas.

Estamos tratando de gerar um debate mais aberto, mais amplo sobre o tema do aborto. A Igreja se opõe e sacou todas suas armas para conseguir cancelar esta discussão. Neste caso, o governo de Evo Morales tem sido muito tíbio. Este é um governo muito conservador quanto aos direitos dos homossexuais e o aborto, ou qualquer coisa que tenha a ver com as mulheres ou os direitos das mulheres. Falam do que tem feito, como o que premia a mãe, um subsidio para as mães, mas que você tem que ser uma mãe para consegui-lo. Assim que uma vez mais reforça a ideia de que as mulheres só tem valor quando são mães.

Este governo realmente não nos vê como um inimigo, senão que somos como uma pequena pedra no sapato, uma irritação constante. Mas tampouco decidiram fazer algo contra nós, porque quando o governo decide que alguém é um inimigo, é terrivelmente vingativo, como o tem sido com os dissidentes, que tratam de enterrar politicamente. Mas estamos no papel já descrito e sem limitarmos a ser exclusivamente um adversário das políticas oficiais já que temos o nosso próprio projeto político, e isso é apenas só uma parte do que fazemos.


• Esta entrevista foi realizada por Benjamin Dangl & April Howard, e originalmente publicada em inglês (depois traduzida para o castelhano pelo periódico “El Libertario” da Venezuela), e faz parte de um livro que será lançado em breve, intitulado “Until the Rulers Obey: Voices from Latin American Social Movements”.

Tradução ao portugues por Caróu
Leer más...

26 dic 2013

Sentenza xudicial pedindo o desaloxo do C.S.O. Palavea (A Coruña)

Difundimos aquí o comunicado do Centro Social Okupado de Palavea en referencia a sentenza xudicial que fixa no día 20 de xaneiro a data límite para abandonar o inmoble:

Dende a asamblea do Centro Social Okupado de Palavea queremos continuar informando da delicada situación xurídica na que nos atopamos e das últimas novas con respecto ao noso futuro desaloxo. Para iso, facemos público o seguinte comunicado:

Dende a compra do edificio que xestionamos por parte do capital privado para convertilo nun asilo de anciáns (lucrativo negocio para uso e desfrute das élites económicas), a agresiva campaña xurídica despregada polos novos donos acelerou de maneira desmesurada o proceso xudicial: a maiores do proceso penal ao que xa nos enfrontábamos, abriron un novo proceso civil que, a velocidade vertixinosa, acadou xa unha sentenza instando ao noso desaloxo.


Nun proceso enchido de irregularidades, dúas persoas identificadas na okupa fai máis de dous anos e medio están demandadas xunto co “Centro Social Okupado e os seus descoñecidos Okupantes” pola okupación do inmoble. Pese a que esas dúas persoas poden demostrar sen ningún xénero de dúbidas que fai anos que non participan na okupa (e que nin sequera viven na Coruña) o xulgado negouse a admitir ningunha obxección da súa parte por non pagar previamente a exorbitada caución de 70.000 euros que se lles impuxo. Deste xeito, o xuízo, tras dunha curta suspensión temporal, celebrouse sen que os avogados dxs acusadxs estivesen sequera presentes, nunha flagrante vulneración do máis elemental dereito á defensa. O fallo, dictado o día seguinte de tan vergoñenta farsa xurídica, fixa o vindeiro 19 de xaneiro como data límite para o abandono da finca por parte dxs acusadxs. Se a marcha dxs okupantes non se efectúa nese prazo, fixarase a data do lanzamento (desaloxo xudicial nos procesos civís) nos seguintes días. O fallo recurriuse no xulgado, pero en vistas do curso dos acontecementos, non temos moitas esperanzas de que poida prosperar.

A xustiza sempre estivo do lado do capital, pois a súa función non é outra que a de protexelo. Manter os privilexios dxs de arriba e a sumisión dxs de abaixo e, aínda por riba, facelo en nome da igualdade e a imparcialidade. Nós nunca crimos neles así que agora non nos sorprenden. Continuaremos a loita e a resistencia a pé de rúa, que as tribunas e os despachos nunca foron o noso medio. Pedimos xs rebeldes e xs solidarixs que continúen atentxs das vindeiras convocatorias pois:

O C.S.O. PALAVEA NON SE DESALOXA!!

CONTRA A ESPECULACIÓN E O CAPITAL, OKUPA E RESISTE!!!!!


Blog do C.S.O. Palavea -Aquí.
O comunicado fixéronnolo chegar dende a asamblea da okupa.
As imaxes corresponden a "Bicicletada Solidaria co C.S.O.Palavea" do pasado 14 de decembro.
Leer más...

24 dic 2013

Saqueo no GADIS

Segundo poderon informarnos os veciños da rúa fernando III o Santo de Compostela, o pasado Venres Día 20, un grupo dunhas vinte rapazas sairon do supermercado con sacos cheos de productos, berrando contra o capitalismo e tirando panfletos. Houbo tamén o parecer algun forcexeo cunha caixeira que non estaba disposta a permitir que lle roubaran ao se xefe, mais sen chegar as mans
A acción que foi totalmente silenciada polos medios de comunicación locais, transcurriu sen maiores incidentes, e sen detidos a pesar de que habia un forte dispositivo policial a poucos metros debido concentracion contra o aborto que se estaba a realizar ao mesmo tempo.
Lamentamos non poder informar mais, pero a acción espontánea non foi reivindicada e tampouco tivemos acceso ao panfleto asi que sen mais esperamos que este tipo de accións se reproduzan xa que ao parecer son fáciles e divertidas
Leer más...

Trasladan novamente de prisión á compañeira Mónica Caballero

O día 22 de Decembro do 2013 a compañeira Mónica Caballero foi trasladada, da prisión de Estremera áta a de Brieva (Ávila).
Xs compañeirxs Mónica Caballero e Francisco Solar, fóron detidxs o 13 de Novembro do 2013 acusados de pertenza a Banda armada e a colocación dun artefacto explosivo na catedral de Zaragoza. Ambos compañeirxs atópanse secuestradxs en réximen FIES.


Individualidaes Contrainformativas
Leer más...

23 dic 2013

XIV Marcha a prisión de Teixeiro


Para que vos vaiades facendo á idea, e para que vaiades reservando data no calendario, subimos aquí o cartaz da XIV Marcha ao cárcere de Teixeiro. En breve publicaremos máis detalles da convocatoria, que non rematará diante do penal, se non que continuará con actividades anticarcelarias durante toda a xornada, pero aí queda o cartaz para ir abrindo boca e para que vaiades liberando a axenda.

Subido por C.R.
Leer más...

21 dic 2013

[Atenas] Um milhar de pessoas participam de protesto solidário com o anarquista Theodore Sipsas

Cerca de 1.000 pessoas participaram no último sábado (14 de dezembro), em Atenas, de uma passeata em solidariedade ao anarquista Theodore Sipsas. O ato contou com diversos coletivos libertários. A polícia acompanhou o protesto, mas não houve confronto e nenhum registro de incidentes.

Theodore é acusado, sem provas ou indícios, de ter participado na queima de um banco em Atenas, durante uma grande manifestação na cidade em 5 de maio de 2010, onde morreram duas mulheres e um homem asfixiados no incêndio. O julgamento de Theodore estava marcado para o dia 9 de dezembro passado num Tribunal ateniense, mas foi transferido para maio de 2014.

Agência de Notícias Anarquistas-ANA
Leer más...

[Portugal] Saiu o jornal MAPA Nº 4. Um ano de informação crítica

E com este novo número o jornal MAPA faz um ano! Como refere o seu editorial este projeto “tenta concretizar o objetivo que há um ano se propunha: a possibilidade de comunicação que surge do balancear entre o que denunciamos e o que potenciamos.”

Algumas chamadas de atenção nesta edição de Dez’13/Jan’14: os planos para a extração de gás de xisto por meio da fratura hidráulica em Portugal que pretendem agora assolar aqui a Sul o distrito de Setúbal e a Costa Vicentina; o que está por detrás do percurso da Energias de Portugal (EDP), ou “como na questão energética anterior, [qual é] o preço cobrado que nos é apresentado em nome do nosso “bem-estar”. E por fim a memória de um indomável: António Ferreira de Jesus, em que algo mais se revela sobre as prisões alentejanas como Pinheiro da Cruz. E muito mais matérias a ler…



Leer más...

Um grito pelas presxs em luta

Reproduzimos a seguir texto divulgado pelo Coletivo Amig@s de Mumia do México e escrito por Luz María León Contreras, que deveria ser lido por ela durante o ato político-cultural em frente à Embaixada dos EUA, no Distrito Federal (DF), no dia 9 de dezembro (data do 32º aniversário da detenção de Mumia Abu-Jamal), mas por problemas de saúde isto não foi possível.

Estou cansada de escutar que com eufemismos se refiram a meus companheiros nomeando-os internos. Não são internos, são presos, não são centros de readaptação social, são cárceres, são os mesmos muros e as mesmas cercas que um dia apresaram as Revoltas, a Mandela e que hoje mantém a Mumia Abu-Jamal, os 9 de Move, os presos de Loxicha, os 5 cubanos que denunciaram o terrorismo de branco; esses mesmos muros que privam de sua liberdade a Gabriel Pombo da Silva, anarquista consequente. Também somos os mesmos de 500 anos, os que não se creem em seu conto democrático eleitoral.

Não é só um preso a mais, é um companheiro menos nas ruas. Mas isso sim é uma redação mais carregada de critica e sonhos que contagia e se estende por todas as geografias. Já não só haverá um a menos nas ruas, se construirá um nós dentro de suas jaulas e em breve as farão explodir.

Sabemos que nós somos os melhores, não vamos a ganhar esta guerra por só ser uma massa que se move de maneira homogênea, tampouco somos só uma soma de vontades, nós atuamos desde uma terceira pessoa do plural: um nós que se faz presente em cada ato político social, em cada marcha, se estende em cada bairro organizado, em cada comunidade que luta por liberdade e autonomia desde uma perspectiva pluricultural.

Habitamos a linguagem, resignificamos as palavras, somos corpos políticos. Somos corpos em fronteira que se bem falam uma língua imperial, desafiamos a colonialidade. A supremacia branca constantemente tenta aniquilar-nos, mas somos vários corpos resistindo ao longo do tempo. Sempre livres sem pedir permissão, não rogamos nem aclamamos seu perdão. A liberdade se pratica, não se autoriza.

Somos negros, somos morenos e de mil cores mais, somos da cor da terra. Por nossa convicção de sonhar, tentam nos matar, a outros tantos, todavia, tentam branquear. Os muros de suas prisões tentam nos calar e afogar dentro da solidão provocada pelo isolamento.

Me nego a aceitar seu sistema de justiça, que se empenha em julgar-nos sob um critério de racismo, rechaço toda ideia de cidadão que nos encerra em uma entidade uniforme ignorando toda diversidade. Não somos um grupo de cidadãos, somo o povo. Quero dizer ao Estado-nação que antes de sua formação fomos e temos sido uma comunidade e por voltar a consolidá-la vamos lutar. Por isso é necessário fazer desta nossa luta um exercício libertário. Forjamos unidade em cada palavra que floresce.

Somos a ameaça que encarna séculos de exploração sob seu sistema de exceção. Em cada um de nossos corações se conserva o sangue de índio e do cimarrón [selvagem], na memória nos antepomos a sua biopolítica, a seus dispositivos de poder. Suas políticas de despojo procuram nos desmobilizar, nos paralisar e logo nos aniquilar.

Sou um rosto coberto de sangue, os pulsos me ardem de tanta pressão, as algemas impossibilitam minha inteira respiração, me desnudaram e eletrocutaram, tentaram me sufocar. Ameaçaram-me e sim, até me fizeram tremer quando me ajoelharam sob seus fuzis e é a mim que assinalaram como a terrorista...

Somos todos os presos políticos e de consciência que não claudicam. Levo já aqui vários dias, anos, décadas, encerrada entre grades enferrujadas, em um reduzido quarto que desprende fétidos odores.

Fomos encarceradas por ser mulheres, por arrebatar nossa história de suas mãos, por arrancar nossos sonhos de seus bolsos, uma e outra vez cuspiam-nos na cara que estávamos ali por desafiar a seu patrão, fomos golpeadas, apalpadas e torturadas. Pronto arderão nas chamas da raiva de nosso povo, já vem o golpe da resistência que se multiplica em cada geografia.

Somos outras presas, aqui estamos presentes, fomos e somos a isca do sistema político, que nos usa para exercer poder, somos as mulheres violadas de Juarez, desaparecidas, vivemos o cárcere da dor. Somos as mulheres exploradas em maquiladoras, somos a mercadoria que eles veem em nosso sexo. Somo motim de sua guerra.

São presos por querer construir mundos novos, encarcerados por denunciar a exploração, a submissão e a invisibilização, murmuraram os de cima que começava a surgir o medo entre eles quando finalizava o nosso, então a raiva se converteu em ação e a saturação em organização.

Não à imposição de seu sistema carcerário, nós preferimos desaprender e re-educarnos, mas não castigá-los, reincorporar, mas não exilar. Presumem haver nascido na terra da liberdade, mas eu só vejo escravidão e verticalidade.

Há 32 anos que o Estado sequestrou a Mumia Abu-Jamal, acusado de matar um branco, julgado por brancos e perseguido pelos mesmos, ele não claudicou. Sempre que ele levantou o punho, nós o acompanharemos com o nosso. Não nascemos para obedecer, nascemos para sonhar e amar. E hoje não só exigimos sua liberdade, também celebramos sua fortaleza. Cada grito que retumba nas ruas vai por aqueles e aquelas que ainda não despertam, que estão imobilizados pelo medo, pela fome e pela injustiça.

Luz María León Contreras

Informaçao pela Agência de Notícias Anarquistas-ANA
Leer más...

20 dic 2013

Sobre revolta e revolución

Revolución e revolta non deberían considerarse equivalentes. A primeira consiste nun trastoque ou cambio das condicións e estado de cousas existente na sociedade, polo que é un acto político ou social. A segunda ten como consecuencia inevitable unha transformación desas condicións, pero non é de ahí de onde emana; ten orixe no descontento dos individuos consigo mesmos, non é unha protesta xeral senón un emerxer de individuos, unha irrupción que non atende a institucións que dela poidan saír.

A revolución ten como obxetivo a consolidación de novas institucións, pero a revolta condúcenos a non deixarnos organizar senón a organizarnos nós mesmxs, sen radiantes esperanzas nas «institucións».A revolta é un combate contra o orden reinante. Se sae adiante, ese orden cae polo seu propio peso. A revolta é senón a difícil extracción do individuo fora dese orden. Se Eu abandono ese orden, xa está morto e comeza a pudrirse. Agora ben, como non é o meu propósito o seu derrocamento senón o meu emerxer ou subvlevación por enriba dél, tampouco as miñas intencións nin os meus actos son políticos ou sociais senón concentrados en Min e na miña singularidade egoístas.

A revolución desencadea e esixe crear institucións para desenvolverse; A revolta, sublevarse ou elevarse sobre elas. ¿Qué constitución elexir?, ese é o asunto que preocupou sempre a todolos revolucionarios; todo o periodo político ferve en problemas e loitas constituíntes e todo o talento social foi sempre moi inxenioso na invención de institucións. Pero sacudirse as constitucións é o esforzo da revolta.

Max Stirner

texto tirado do libro "O único e a súa propiedade"(1844)
Leer más...

19 dic 2013

Mandela purificado. Por Mumia Abu-Jamal

Quando os hipócritas-meias davam conta da obra e mirages de Mandela, nós no nosso afám contraditório com as mentiras e meias-verdades dessa imprensa, falavamos de Múmia Abu-Jamal, quem cumprira já 32 anos encirrado nas mazmorras dos EEUU; agora é o próprio Múmia quem opina ao respeito de-lo, num escrito de seu com data de 8 de dezembro (quatro dias após a morte de Mandela), que recebemos da ANA-Agência de Notícias Anarquistas e colamos:

Mandela purificado

Nasceu Rolihlahla em julho de 1918, numha naçom onde nom era realmente cidadám, num país chamado Uniom da África do Sul que fazia parte do Império Britânico.

O mundo chegaria a conhecê-lo como Nelson, o nome que lhe pugera um professor da escola primária. Nelson Mandela.

Finalmente, despois de viver 95 anos, Mandela regressou a seus antepassados. Entre o nascimento e a morte, ele abriu o caminho a umha vida assombrosa de amor e revoluçom, de luita e resistência, de prisom e isolamento, de liberdade e... trânsito.

Com sua morte, a mídia estadunidense o pintou como um tipo de líder africano dos direitos civis, talvez um Martin Luther King Quinto, com a auréola do cabelo branco.

Um presidente emitiu umha declaraçom lamentando seu “condenamento ilícito”.

De feito, é perigosamente enganoso fazer de Mandela um King ou um Malcolm. Nom era nem um nem outro.

Era simplesmente ele mesmo: um advogado africano que utilizou cada ferramenta a sua disposiçom, legal quando foi possível, ilegal quando foi necessário, para resistir a um sistema que esmagava as vidas africanas como se fossem casca de améndoa. Era um revolucionário, um guerrilheiro armado e comandante dum exército guerrilheiro, Umkhonto we Sizwe (Lança da Naçom) do Congresso Nacional Africano (ANC).

Despois de 1948, o governo da África do Sul se tornou um instrumento de terror e tortura que só um povo paranoico como os bóers sul africanos puderam montar.

Sob o estandarte do Partido Nacional, o governo erigiu a odiosa barreira do apartheid (“o estar a parte” em afrikaner), a qual levou a supremacia branca e a subordinaçom negra a níveis verdadeiramente doentios e desumanizados.

A África do Sul se tornou a encarnaçom do racismo branco legalizado e dumha descarada opressom brutal, planejada principalmente para obter e explorar o trabalho dos negros ao preço mais baixo. A cada oportunidade, este sistema semeou humilhaçom, dor e violência na vida dos africanos. Corrompeu cada faceta da vida africana – economia, educaçom, saúde, emprego e família – para o benefício dos brancos.

O Dr. Nelson Mandela foi encarcerado despois de ser encontrado culpado de sabotagem como parte de suas actividades guerrilheiras, e recebeu umha sentença de prisom perpétua.

O crescente movimento contra o apartheid e a subsequente campanha de desinvestimento que obrigou às instituiçons ocidentais a retirar seu capital investido no regime apartheid, persuadiu aos sectores líderes do poder branco sul africano a sentar-se na mesa de negociaçons e transformar sua política.

Fizeram-no com umha importante condiçom: Entregaram a máquina política do país ao Congresso Nacional Africano (ANC), sim. Mas liberaram a economia do controle político.

Kwame Nkrumah, o primeiro presidente da Gana pós-colonial disse umha vez que “A independência política sem independência econômica é só umha ilusom”. A certeza do adágio de Nkrumah se demonstrou quando se ganhou a independência sul africana: aos negros se abriu a porta a cargos electivos, mas se fechou a porta à imensa riqueza do país ao colocá-las em mans privadas.

O Dr. Nelson Mandela foi contratado para consolidar esta situaçom, e hoje em dia a África do Sul é umha das naçons mais desiguais economicamente sobre a face da terra, só rebaixada, talvez, pelos Estados Unidos.

Dito isto, o que fez Mandela foi dirigir umha naçom conhecida como umha pária internacional e transformá-la numha das naçons mais respeitadas do mundo. Fechou a porta da história a um país que, ao que parece, buscava tomar o lugar dos nazis em racismo e ódio.

O filho dumha família real dumha tribo africana, em terra ocupada do Império Britânico, numha naçom onde a raça e cor da pele deu a um o direito ao privilégio ou a opressom, abriu a porta a umha nova naçom quando saiu da prisom política para chegar à Presidência.

Esta é matéria dumha obra de grande dramatismo, de sonhos feitos realidade, de perdas épicas, de dolorosa solidom, de fazer o correcto no momento correcto.

Meu cunhado e diplomático estadunidense me disse umha vez que a África do Sul era o país mais bonito que jamais vira, mas que suas políticas e prácticas racistas o converteram num dos mais feios.

O Dr. Nelson Rolihlahla Mandela e o enorme movimento internacional antiapartheid, ajudaram a devolver essa beleza.

Mandela inspirou milhons, dentro e fora da África do Sul. Inspirou milhons de pessoas brancas e europeias com o que se chamou “reconciliaçom”, mas o que isto significava para eles era que o governo lhes permitiu ficar com suas terras e lucros ilícitos.

Os africanos receberam orgulho e domínio político; os brancos receberam riqueza, terras e privilégios econômicos.

Umha vez mais, os negros pagaram o preço da “paz social” e de um acordo político.

Talvez eliminou-se o apartheid, mas o privilégio, nom.

Para milhons de sul africanos, a longa caminhada à liberdade nom termina.

Desde a naçom encarcerada, som Mumia Abu-Jamal.

Domingo, 8 de dezembro de 2013.
Leer más...

[Madrid]: Trinta nazis da "Liga Joven" irrompem violentamente na "Universidad Autónoma"

Aproximadamente uns 30 nazis da "Liga Joven" invadiram repentinamente, provocaram e agrediram professores e alunos na faculdade de Biologia da UAM. Persoas ali presentes informaram que “quando foram enfrentados, marcharam embora rapidinho”. A seguir, Comunicado da Associaçom de Estudantes "Malayerba" (Biologia e Ambientais da UAM).

Comunicado:

Hoje, 17 de dezembro, após as 7h da noite, um grupo de aproximadamente 30 nazis da Liga Joven, com os rostos cobertos por máscaras, irromperam na Faculdade de Biologia da UAM.

Após encher o cham com sua asquerosa propaganda, começaram a tirar os cartazes realizados na nossa associaçom de estudantes, em memória aos assassinatos de Carlos Palomino e Pavlos Fyssas.

Em sua passagem pola faculdade, agrediram um estudante, ainda que este se encontre bem.

Deve ficar claro que o antifascismo e sua difusom nom som feitos que devam ser condenados: o negativo e o inadmissível som os valores que propugnam umha ideologia sexista, classista, homófoba e xenófoba.

Lutar contra eles nom só é legítimo senom necessário.

Desde A. E. Malayerba queremos expressar nossa grande repulsa ante este tipo de situaçom em que o fascismo passeia a vontade pela universidade, enquanto o Reitorado continua olhando até o outro lado quando lhe covêm; e a necessidade de actuar contra eles, considerando ainda o grande auge que estám tendo estas ideologias de extrema direita na actualidade.

Nenhuma agressom sem resposta.

Contra o fascismo nem um passo atrás.

Fora fascistas da universidade.

Nom passarám!
Leer más...

17 dic 2013

Alfredo Maria Bonanno é proibido de entrar no Chile

Na noite da passada sexta-feira (14 de dezembro), a Polícia de Investigações chilena proibiu a entrada e expulsou do país a Alfredo Maria Bonanno, italiano de 76 anos considerado um companheiro que contribuiu significativamente ao desenvolvimento da teoria e prática anarquista insurrecional.

Nos últimos dias, Bonanno participou de distintas conversas sociais no Uruguai e na Argentina, o mesmo objetivo que o levou ao Chile na sexta-feira, no entanto, as autoridades proibiram a sua passagem no aeroporto de Santiago, alegando que ele “tinha condenações, principalmente por assaltos [expropriações] na Itália e Grécia”. Bonanno iria participar de um fórum intitulado "Perspectivas sobre a luta anarquista insurrecional e guerra social", em Valparaiso.

Tiramos ligaçaos relacionadas com a notícia de diferentes mídias comerciais:

http://noticias.terra.cl/nacional/pdi-impide-ingreso-a-chile-de-conocido-lider-anarquista,b533fbca65de2410VgnVCM20000099cceb0aRCRD.html

http://www.biobiochile.cl/2013/12/13/expulsan-de-chile-a-veterano-ideologo-del-anarquismo-insurreccionalista.shtml

http://www.13.cl/t13/nacional/expulsan-del-pais-a-ideologo-del-anarquismo-insurreccionalista


Individualidades Contrainformativas
Leer más...

16 dic 2013

O ESCÉPTICO


Un de tantos cuspe-sentencias enoxado co mundo e con él mesmo, unha vella ruína de tantas batallas imaxinarias, desilusionado e escéptico na miseria do cotiá problema de vivir, dicíame que a rebelión hoxe non existe, que falar diso era anacrónico, cousa do século pasado.

O meu amigo, lembrando a súa pasada militancia e soñando cos ollos abertos, entre un vaso e outro, confesábame a intención de non facer nada. Nin agardar, simplemente non facer nada. Traballando para vivir, mirando pasar a vida. A tristeza desta afirmación ten para min, unha parte de entendible. Non fai moito tempo, un tipo (crendo facer unha crítica severa) dicíame: ¿Qué cousa grande farás?

A miña suposta inmadurez é o patrimonio máis grande que teño, a cousa máis linda da miña vida. Eu non sei qué cousa grande farei, pero quero continuar co entusiasmo do neno que descubre o mundo e non quero facerme vello elaborando xustificacións do non facer.
A acción ten sempre unha cousa de arriscado. O escepticísmo é unha das filosofías máis profundas, pero, como todo o que é elevado, perde pronto o contacto coa realidade, coas cousas sinxelas e concretas que tamén son importantes e fundamentais e que son parte da vida de todos. O escéptico non as considera. No ardor da súa propia hipótese sobre o mundo, avanza sen dúbidas, sen contradiccións. Así remata por atoparse perfecto, seguro, lonxe de todo conflicto desagradable. Pero non se decata de que é simplemente un tipo sen valor nin ánimo e que está cansado. Un feroz conservador.

A. M. Bonanno

Traducido ao galego por Luca Brassi
Leer más...

Condenado militante da CNT de Compostela a um ano de prisão

Um ano após a greve de 14N saiu a sentença contra Xurxo ( militante da CNT), na qual ele é condenado a um ano de prisão, um mês de multa e uma indenização de 150 euros ao polícia supostamente agredido. Tudo isso por um delito de “atentado contra agente da lei, causando lesões”.

O incidente ocorreu na área industrial de Tambre, em Compostela, na manhã do dia da greve. Depois de uma noite de tensão, com ameaças constantes da bofia e identificações, um polícia da tropa de choque começou a perseguir o Xurxo por supostamente "colar um adesivo" em uma van da polícia. Em seguida, ocorreu uma carga violenta contra todo o piquete; e Xurxo foi detido brutalmente, sendo derrubado no chão entre vários agentes.

Esta condenação vem depois de uma escalada repressiva subsequente a greve, que nos meses posteriores adicionou à lista de detidos e represaliados um militante do sindicato CNT e uma companheira que fazia parte desse piquete, que além de passarem a noite na cadeia, sofreram dúas buscas domiciliárias.

Finalmente, o caso foi arquivado porque não hà provas contra eles. Parece incrível que, sem ter evidências ou provas, se possa usar uma medida tão agressiva como uma busca de domicílio, como única finalidade de amedrontar os movimentos sociais.

Não é de espantar, no entanto, uma vez que nos últimos anos a capital da Galícia está se tornando uma espécie de experimento repressivo, com um controle policial sem precedentes da militância anticapitalista, detenções arbitrárias, buscas e retenções, registros domiciliares, multas elevadíssimas, penas de prisão e manipulação da opinião pública através da mídia, que são porta-vozes autênticos do Ministério do Interior.

Agência de Notícias Anarquistas-ANA
Leer más...

[Grécia] Fim da greve de fame e sede dos 7 anarquistas presos em Koridallos

Nom é habitual informar em tam pouco espaço de tempo do começo dumha greve de fame e sede e do seu remate satisfactório, mas assim se passarom as cousas neste caso.

Cobrimos pois o remate da greve, que colamos de ContraInfo

Na noite do domingo, 15 de dezembro, damos fim á nossa greve de fame e sede, pois acadamos o nosso objectivo principal, é dizer, o mantemento da nossa comunidade.

A través desta movilizaçom resistimo-nos ao intento da administraçom do cárcere de Koridallos de dividir-nos e deixamos claro que nom imos tolerar nenhuma tentativa de insulto a nossa dignidade.

Em quanto ao que tem a ver com a eleiçom do módulo A como umha das nossas demandas, isso foi só para evitar que nos transladaram a todos a um módulo de ailhamento. Entanto estávamos em greve, informaram-nos de que o problema da administraçom em relaçom ao nosso regresso ao módulo A é a postura negativa doutros presos cara nós. Dado que os líderes dos grupos que controlam esse módulo confirmaram tal coisa aos nossos compas, decidimos que nom queremos regressar a um módulo beneficiário, especialmente desde o momento em que a táctica de ruptura que seguimos em contra dos carcereiros está rompendo a tranquilidade, a comodidade e os benefícios, que som a principal preocupaçom da maioria dos presos.

Seguirá um texto analítico que descreva todo o acontecido.

PD. Os berros e as consignas dos nossos compas nos acompanharom, rachando o ailhamento das celas disciplinárias, e as chamas do ataque á comisaria de polícia de Exarchia nos quentarom os nossos coraçons.

Fivos Harisis
Argyris Ntalios
Yannis Michailidis
Dimitris Politis
Giorgos Karagiannidis
Babis Tsilianidis
Grigoris Sarafoudis
Leer más...

Compostela súmase a Madrid na imposición de probas a músicos e artistas da rúa. Enxeñosa resposta do dúo Potato Omelette Band

Ao igual que Madrid, Compostela quere escoller que xente está capacitada para interpretar música nas rúas da cidade e quen non. Curiosamente nada desta normativa censora aponta a que se proiba a música machacona e incansáble das paixoliñas por megafonia no Natal, ou da música de defuntos na Semana Santa ou dos "picachus" ou "bobesponxas" das tombolas das cutre-festas municipais.

Como resposta o dúo Potato Omelette Band conseguiron grabar con cámara oculta a súa proba de Madrid que Ana Botella obriga a pasar para estimar se teñen ou non talento e valía para actuar na rúa.

"Gracias Alcaldesa por permitirnos hacer una prueba para tocar en la puta calle” é parte da letra da súa canción. Mai melhor que a escuitedes e vexades vos:



eDu
Leer más...

Fuga Truncada dun preso en loita.

Reproducimos correo recibido de AFAPP dun emisario anónimo dende Botafuegos (Almeria), mantemos a lingua da súa carta:

Un saludo kompas, deciros que he estado 2 meses y pico “ausente”, en realidad he estado recuperándome física y psicológicamente, dado que hice que ardiera Sevilla y una vez llegaba en ambulancia a la ciudad salté en marcha de la ambulancia. Y kompas, que sensación más bonita la de correr por la calle como si estuviera libre, con los chutes detrás con sus puskas encañonándome, pero sin cojones a apretar el gatillo y yo con falta de oxígeno y desangrándome por la vía del brazo. Pera kompas, el ansia de libertad y el coraje me hizo llegar hasta un taxi y la pena que no tenía el coche las llaves, porque si las tiene me voy.

Os dedico mi acto de rebeldía y lucha, para hacerlo tuve que engañarlos entrando en un puto programa de Primer Grado de “progresión”, vamos de conformismo, lo cual no me hizo gracia, pero si quería pirarme lo tenía que hacer así, dado mi expediente. Y bueno, les engañé y me pude intentar ir, no lo conseguí, pero señores/as, al menos luché por ella.
Bueno, agradecer a todos los kompas el ánimo y apoyo mandado y deciros que el puteo que estoy y que he pasado no puede/n conmigo.
Mandaros mucha fuerza y ánimo.

Luchar y resistir.
Leer más...

[Grécia] Atenas: Seis anarquistas mais em greve nas prisons. Acçom em resposta contra comissaria da polícia em Exarchia

Já som 10 os anarquistas presos em greve de fome desde que Spyros Stratoulis começara a sua em 11 de novembro para esixer o cesamento imediato de todos os seus procesamentos e reclamar a absoluçom para que lhe restituam os seus permisos de saida. Primeiro foram 3 os compas solidários em prissom que se sumaram à greve de fome (como já contaramos acá em Abordaxe): Rami Syrianos (cárcere de Domokos) desde o 21 de novembro, e desde o 25 Ergün Mustafa e Michalis Ramadanoglou (presos nos cárceres de Malandrino e Grevena, respectivamente). Agora souvemos, por correios recebedos que, primeiro, em 13 de dezembro, foram 5 os compas que, encirrados na prisom de Koridallos, sumaram-se à greve de fome e engadirom, na sua decissom, a sua determinaçom a privar-se também de líquidos; e depois, ao dia seguinte, um outro preso anarquista desta mesma prisom, sumou-se à greve de fome e sede.

Também em 13 de dezembro houvo um ataque a comissaria do bairro de Exarchia em resposta mínima ao estado policial e à repressom nese bairro em 6 de dezembro (5º cabodano do assassinato do estudante de 15 anos Alexis Grigoropoulos) e em solidariedade com os compas que se sumaram nesse dia à greve.

Colamos comunicados recebedos:

Comunicado dos 5:

Na quinta-feira, 12 de dezembro, enquanto estávamos trancados em nossas celas, o carcereiro Yannis Mylonas nos dirigiu a palavra de maneira insultante. No dia seguinte, quando pedimos explicaçones por sua actitude, ele continuou presunçoso, entom lhe devolvemos umha pequena parte da violência que ele exerce diariamente com sua chave.

A administraçom da penitenciária, testando os nossos limites e as nossas forças, decidiu quebrar a nossa comunidade. Neste momento, cinco de nós estamos em isolamento na secçom disciplinar do módulo C, enquanto os nossos compas Yannis Naxakis e Babis Tsilianidis foram transferidos para o módulo D e o companheiro Grigoris Sarafoudis para o módulo E (os três últimos nom estám nas secçones disciplinárias desses sectores).

Estamos determinados a defender a nossa comunidade, a qualquer custo, porque, para nós, é um elemento vital básico dentro do podre mundo da prisom. Nom negociamos nossa dignidade ante qualquer servo covarde da ordem jurídica.

Desde 13 de dezembro, iniciamos umha greve de fome e sede, exigindo regressar, junto com os nossos compas, para o módulo A.

A partir de agora, os responsáveis pelo que pode acontecer som os altos mandatários Vasilis Lamprakis, Giannis Kontopoulos e Nikos Petropoulos, a directora da prisom, Maria Stefi, o promotor Troupi e o chefe de serviços sociais, Vaso Fragathoula, ou seja, aqueles que formam o conselho da prisom.

Nem um passo para trás.

PS: Os nossos pensamentos estám com os lutadores prisioneiros em greve de fome Spyros Stratoulis, Rami Syrianos, Ergun Mustafa e Michalis Ramadanoglou.

Força, loucos, até a victória!

Fivos Harisis

Argyris Ntalios

Yannis Michailidis

Dimitris Politis

Giorgos Karagiannidis

Comunicado de Babis Tsilianidis sumado-se:

Os feitos acontecidos nesta sexta-feira (13) na prisom de Koridallos som já conhecidos. Estou decidido a lutar para defender a comunidade que tem sido formada por vários anarquistas no módulo A, assim que me uno à mobilizaçom que começaram ontem Dimitris Politis, Yannis Michailidis, Argyris Ntalios, Fivos Harisis e Giorgos Karagiannidis.

Desde 14 de dezembro de 2013, ao meio-dia, estou em greve de fome e sede, exigindo o regresso dos 5 compas, antes mencionados, da secçom disciplinar do módulo C ao módulo A. Igualmente, exijo o regresso ao módulo A de Giannis Naxakis, Grigoris Sarafoudis e o meu, pois fomos transferidos para o módulo D.

Abraços de companheirismo e força aos grevistas de fome Spyros Stratoulis, Rami Syrianos, Ergün Mustafa e Michalis Ramadanoglou.

Babis Tsilianidis

Módulo D da prisom de Koridallos

e 3º Comunicado da acçom contra a comissaria:

Na sexta-feira, 13 de dezembro de 2013, atacamos [com pedras e molotovs] a delegacia de polícia de Exarchia. Cerca de 40 compas perseguiram os guardas, chegaram em frente da delegacia e incendiaram a entrada, a guarita de segurança e veículos policiais.
Simultaneamente, outro grupo de 30 compas bloquearam o trânsito na rua Charilaou Trikoupi e levantaram barricadas. Após o fim do ataque, saímos do lugar todos juntos sem que tenha havido problema algum. Minutos depois, unidades da polícia motorizada da equipe DELTA irromperam na praça do bairro, detendo de forma completamente aleatória 84 pessoas que nada tinham que ver com a acçom, algo que, por suposto fazem sempre que se realiza algum ataque na regiom.

A acçom teve lugar como resposta mínima ao estado policial e à repressom no bairro de Exarchia no dia 6 de dezembro. Também está dedicada aos anarquistas em greve de fome e de sede nas prisons de Koridallos: Fivos Harisis, Argyris Ntalios, Yannis Michailidis, Dimitris Politis, Giorgos Karagiannidis.

Anarquistas
Leer más...

14 dic 2013

[Bélgica] Teatro “À La Place”, um espaço ocupado, autogestionário, livre e gratuito

Colamos informaçom da Agência de Notícias Anarquistas-ANA:

[No último dia 5 de setembro, um grupo de actores ocupou as antigas instalaçons do teatro “À La Place”, em Liège, com “mala e cuia”. E desde entom o teatro se transformou num espaço autônomo de criaçom e reuniom. Diversos eventos som realizados ali: espetáculos teatrais, performances, oficinas, exposiçons, shows, umha rádio livre, comedor... Este espaço cultural no coraçom da cidade, nom tinha vida desde junho de 2013 e, segundo as autoridades, deveria permanecer fechado até a sua destruiçom, prevista para a Primavera de 2014. A seguir, reproduzimos o manifesto do teatro ocupado “À La Place”, um espaço autogestionário, livre, gratuito, aberto a todos e todas. O teatro está aberto de quarta a domingo, das 13h a meia-noite.]

M a n i f e s t o:

Observamos que um teatro está vazio.

Nós investimos nesta oportunidade de experimentar umha práctica artística, além de mercado, profissom, carreira, trabalho, restriçons de produçom.

Nossa acçom é por nossa conta, é a resposta que encontramos hoje, porque o terreno é favorável, as circunstâncias som favoráveis.

Ao invés de surfar na instituiçom, nós escolhemos umha acçom colectiva e autônoma.

Há política suficiente na arte para iludir, tornando-se dependente de políticas, sejam elas culturais, sociais, popular, em qualquer caso, determinado pelo calendário eleitoral.

Nós nom queremos ser colaboradores activos de um programa político.

Nom temos reclamaçons, nom temos expectativas.

Nossa ocupaçom do Théâtre de la Place é instintiva e consideramos que isso é necessário.

Defendemos que é porque nom há nada melhor a fazer neste momento. É um gesto de ir além do vazio, nom é o mais radical e acreditamos que é justo, por isso é generoso.

Os teatros som nossos. Os teatros som para todos.

Queremos inventar um ritual que é chamado de teatro, que faz parte da vida, e que, como tal, acontece sem ser mistificado nem depreciado.

Queremos inventar este lugar que é chamado de teatro, aberto ao público, no centro, um ponto de passagem, bem como um lugar para se enraizar.

Nom vamos esperar para provar que vale a pena mais de mil vezes antes de nos sentir legitimados.

Queremos fazer as coisas simultaneamente, e nom mais sucessivamente.

Nom vamos gastar mais tempo tentando encontrar dinheiro que agindo.

Queremos mesclar umha arte viva e umha arte de viver.

A sociedade tem o teatro que merece.

Vamos supor que nós merecemos melhor.

O Théâtre de la Place deveria ficar vazio até sua demoliçom.

O temos ocupado desde 5 de setembro.

Vamos abri-lo todos os dias.

Vamos jogar todos os dias. De graça.

Damos boas-vindas a quem quer que esteja disposto a lidar com a situaçom e as condiçons oferecidas pelo local.

Estamos dispostos a descobrir o que é um teatro em Liège, quando se é livre e permanentemente aberto a todos.

Mais infos: http://www.theatrealaplace.org/

Leer más...

13 dic 2013

Madrid fracasso tras fracasso, agora fica sem Eurovegas. (Actualizaçom)

A submissom de Rajoy e os seus aos intereses especulativos de Las Vegas Sands tiverom um límite insuperável.

Toda esta operaçom tem visos de passar a ser umha burla maiuscula dos empresários ianquies para com um pais de opereta. O nosso presi já estava case que a prender um bo cigarro para celebra-lo éxito da operaçom quando os representnates de Sheldon Adelson (a macroempresa que ia construir o sonho em Alcorcón) deverom de pensar que era hora de seguir tirando da corda e meter um órdago de última hora e sem precedentes, para ver até donde eram quem, estes pringados, de mudar as suas leis e mesmo de pagar quantiosas quantidades por permitir aposentar o seu macrocomplejo de ócio e jogo. A fim de contas até agora cederam a todas as suas pretensons.

Em concreto nos seus últimos encontros com a empresa norteamericana, o governo de Rajoy já desconfiara quando lhe apresentaram as humilhantes condiçons que esta queria impôr para instalar-se em Alcorcón (Madrid), e que se passavam mesmo por revertir toda a inversom que Sheldon Adelson ia realizar e mais as possiveis perdas que se puideram gerar ante um câmbio nas normativas. Mas a realidade oculta, e que já era um rumor a vozes, é que Las Vegas Sands, imersa num processo de renegociaçom da sua dívida, nunca chegara a contar com o dinheiro que precissava. Adelson só estava disposto a pagar umha parte do projecto e o resto (o 65%) queria acada-lo por meio de préstamos de grandes bancos e fundos de investimento, mas estes nunca se amossarom dispostos ao nom ve-lo negócio. Além tambem pesou e muito a possibilidade de que o Japom legalizara a indústria dos casinos, o que convertera a Tokio num caramelo muito mais apetecível que Madrid.

Mas até esse momento, tanto a Comunidade de Madrid como o governo espanhol já figeram várias concessons às demandas de Eurovegas mudando normativas, rebaixando tassas ou dando-lhe prerrogativas exclusivas, e assim fazemos este relatório (tirado de "20 minutos") sobre estas facilidades que ficam no ar e que suma-se a um novo ridículo como o das olimpiadas:

Medidas administrativas. Este escolhlo viu-se superado graças á criaçom dos "Centros Integrados de Desarrollo", umha figura urbanística feita á medida de Eurovegas. A estes centros se lhes ia cobrar só um 10% dos benefícios obtidos com o jogo (fronte ao 45% que pagavam até agora os casinos em Madrid). Além, iam ter umha bonificaçom do 9% nas inversions efectuadas pola compra de material e do 95% nos impostos de transmissons patrimoniais e de actos jurídicos documentados.

Régime fiscal mais favorável. Reduzirom-se os impostos para casinos e, além, engadirom-se diversas bonificaçons no Imposto de Bens Inmoveis e no de Actividades Económicas. Também e em base a Lei de Medidas Fiscais e Administrativas, aplicariam-lhe a Eurovegas umha bonificaçom anual do 9% nos seus investimentos para compra de material. O concelho de Alcorcón também iniciara os trámites para umha reduçom do IBI. Os únicos impostos que ficavam pendentes de reformar eram os que dependiam do Ejecutivo central.

Monopólio durante umha década. A Lei do Património Histórico da Comunidade de Madrid, aprovada em junho, apuntou a que o prazo durante o qual nom se ia autorizar a implantaçom em Madrid de novos casinos manteria-se até dez anos despois da finalizaçom dum "Centro Integrado de Desarrollo". Esta lei também eliminava os trabalhos de arqueologia preventivos a ejecutar antes do início das obras. Outra exigência de Adelson que acabou cumprído-se.

Liberdade de horários. Adelson queria que os seus locais estiveram abertos as 24 horas do dia. Em 2012 o governo regional aprobou a liberdade total dos horários comerciais em toda a comunidade.

Entrada de minores. O Governo central amosara-se favorável á entrada de minores de 18 anos aos casinos, tal e como pedia Adelson, ainda que nom poderiam jogar.

Os terrenos, no ar. O primeiro problema que surdira quando Las Vegas Sands dera o seu "sí" a Alcorcón foram os terrenos, mas tudo ficou no ar polo recurso apresentado ante o Tribunal Supremo.

Infraestructuras. Metro, estradas, AVE... falara-se incluso do aeroporto de El Álamo. Todo para que Eurovegas estuvira bem comunicada. A realidade é que tanto o governo regional como o central contavam com moi pouco dinheiro para ejecutar estas obras.

A lei Anti-tabaco. Foi a gram cortina de fume (nunca melhor dito). Influia, pero nom tanto como se dizia. O Governo de Rajoy realmente estava disposto a mudar a normativa para que se poidera fumar nos casinos.

Desconhecemos na altura quem foi quem rompeu a baralha, mas sim sabemos que estas condiçons de última hora eram inegociáveis para os representnates de Sheldon Adelson. Também soubemos que a empresa comprometeu-se a fazer público um seu comunicado explicando a situaçom. Do governo nom sabemos se estám a chorar ou a rogar ao seu deus para que lhes toque a lotária.

eDu
Leer más...

[Itália] Operaçom repressiva contra companheiros activistas Anti-TAV em Torino e Milano

Segunda-feira, 9 de dezembro, às 5hs da manhã, as forças da DIGOS (polícia política italiana), iniciaram umha operaçom repressiva em Torino, irrompendo no Asilo Okupado e numha vivenda okupada.

Três horas mais tarde, os policiais se foram levando várias okupantes: Cecile e Greg, liberados horas depois e recebidos por solidários fora da comisaria de polícia, foran detidas porque, sobre elas pesavam medidas cautelares, umha ordem de expulsom ou proibiçom de residência. As outras presas de Torino, Chiara Zenobi e Claudio Alberto (ao que já se lhe impugera a proibiçom de residência em Torino) foram enviados à prisom. Ao mesmo tempo, em Milano, o companheiro Mattia Zanotti, que faz parte da rádio livre Radio Cane, também foi encarcerado tras irrumper a polícia na sua casa a prende-lo.

Estám acusadas de realizar umha açcom contra as obras do TAV [Trem de Alta Velocidade] em Clarea, na noite de 13 para 14 de maio, e se solicitam penas com agravante de terrorismo segundo o art. 280 do Código Penal italiano.

Niccolò Blasi, preso e encarcerado em 29 de outubro deste ano, também em Torino, encontra-se entre os acusados nesta investigaçom.

As quatro compas se encontram na mesma prisom, para escrever-lhes:

• Chiara Zenobi

• Niccolò Blasi

• Claudio Alberto

• Mattia Zanotti

C.C. via Maria Adelaide Aglietta 35

10151 Torino – Itália
Leer más...

No exercicio 2013 a débeda militar a nivel estatal superará os 5.500 millóns de euros. Doce dos trece Ministerios do goberno "camuflan" gasto militar nas súas partidas orzamentarias.

O colectivo antimilitarista "Utopía Contagiosa" ven de presentar o seu informe: "Deuda militar, deuda ilegítima, deuda odiosa" realizado en colaboración con outros colectivos como o Grup Antimilitarista Tortuga, a "Plataforma Auditoría Ciudadana de la Deuda" (PACD) e "Ecologistas en Acción". Para iso, foi necesario investigar en diferentes partidas, programas e orzamentos, á vista de que a débeda militar española ten unha composición extremadamente complexa.

Dos cálculos extráese que a débeda militar de 2013 será exactamente de 5.592,48 millóns de euros. Desta suma, un total de 1.441,46 millóns corresponden a débeda extraordinaria, é dicir, a orixinada polos créditos especiais que outorga o Estado para financiar programas de compra de armamentos e intervencións militares no exterior.

Trátase dun "gasto militar disfrazado, concédense créditos extraordinarios para sufragar gastos que en moitos casos xa estaban previstos en contratos". "É diñeiro comprometido que non aparece nos orzamentos xerais porque queda mal dicir que non hai diñeiro para partidas sociais mentres se paga á industria armamentística". "É claramente unha débeda ilexítima, véndennos unha pretendida austeridade mentres solucionan pola porta de atrás o gasto militar".

O restante da débeda militar corresponde a xuros e a débeda ordinaria, que tamén "esconde" sorpresas. E é que se reparte en partidas de trece Ministerios, e non só no de Defensa, como cabería esperar. Menos de catro de cada 10 euros de gasto militar aparecen nas contas da carteira de defensa, segundo o informe.

Asín a maior parte do desembolso destinado a cuestións militares permanece oculto. "O 78% do gasto militar está escondido". Ademais hai partidas opacas, principalmente, nas contas de Interior –Guarda Civil, contribución a organismos internacionais, etc–, Industria –I+D militar, apoio tecnolóxico ao sector da defensa–, e Facenda, que aportará 123 millóns de euros en 2014 para compensar as perdas das empresas navais adicadas a proxectos militares.

Pero colocar en ministerios e organismos alleos a Defensa gasto militar non é a única táctica dos sucesivos gobernos para financiar de forma indirecta estas partidas, e así cada ano son aprobados en Consello de Ministros créditos extraordinarios finalistas destinados a facer fronte a gastos militares infrafinanciados aposta nos Presupostos Xerais do Estado: "Semella unha maniobra deliberada". Entre 2002 e setembro de 2013, Defensa obtivo mediante créditos extraordinarios doutros ministerios 15.500 millóns; noutras palabras, de cada 100 euros que gasta Defensa, 17 se lle otorgan por esta vía rápida e allea a trámite parlamentario.

Os cálculos de 2013 confirman que "segue a tendencia de falta de transparencia e portas xiratorias de todos os partidos que pasaron polo Goberno". Desde 2002 a 2012, os créditos extraordinarios ascenderon a perto de 14.000 millóns de euros. Non é un sobrecusto fortuíto.

A tónica continúa en 2014. O Proxecto de Orzamento para o próximo ano prevé un gasto en Defensa de 5.745,77 millóns de euros. En cambio, á Promoción de Emprego destinaranse 4.073,52 millóns e a Educación 2.150,05 millóns. A débeda militar, ademais de insustentábel pola súa magnitude, resulta altamente insolidaria no actual contexto de crise, pero ademais desmente que non haxa diñeiro para políticas sociais.

Finalmente, o texto abre o debate sobre a posibilidade de considerar esta déveda "ilexítima" ou "odiosa". "De ser así a cidadanía tería a lexitimidade para reivindicar non só o seu non pagamento, senón que, ademais, podería solicitar responsabilidades políticas e penais" que segundo os autores é unha posibilidade viable: "Hai que negarse a pagala e os responsabeis deben responder. Agora meten a man no saco e vanse de rositas"

eDu redactado segundo información dos colectivos participantes no informe
Leer más...