30 ago 2013

[Alemania] 14 setembro: Chamado Internacional pola liberación de Sonja Suder

Sonja Suder e Christian Gauger son dous/duas compas anarquistas que o Estado francès entregou ao Estado Alemán o 14 de setembro de 2011. Ambxs estaban acusadxs de ter participado en varias accións como Célula Revolucionaria (RZ - Revolutionaren Zellen) nos anos setenta. En 1978, ao darse conta que a policía xs perseguía, refuxiáronse en Francia; no 2000 pasaron á clandestinidade pero ao final foron detidxs, pasando varios meses nos cárceres franceses. Ao final, o Estado francés decidiu que xa pasaran demasiados anos dende os feitos e xa todos estaban en "prescrición". Vivían en rexemen de liberdade vixiada. En 2007 Alemaña "acórdase" dxs dous/duas e pasa que no 2009 o Estado francés resolve "obedecer" os alemáns e finalmente se dá a entrega. O 20 de outubro 2011, Christian é posto en liberdade condicional por razóns de saúde e ten que fichar dúas veces á semana. Sonja segue a dia de hoxe presa con 80 anos de idade. A continuación colamos o Comunicado deste Chamado Internacional que traducimos e colamos de ContraInfo:

Dous anos de cárcere, son dous anos de máis!

O 14 de setembro de 2013, mobilicémonos por todas as partes para protestar contra a lexitimación da tortura no xuízo de Sonja Suder e pola súa liberación.

O 14 de setembro de 2011 Sonja e o seu compañeiro Christian foron extraditados por Francia e entregado aos madeiros alemáns para que lles encarceralaran. Christian foi liberado entón, pero Sonja segue en prisión. Fóronse de Alemaña en 1978 ao día seguinte dunha feroz represión contra o movemento revolucionario, por pertencer ao ámbito radical eran susceptibles de ser obxectivo da vinganza do Estado. Dende hai dous anos Sonja encóntrase en prisión preventiva no módulo de alta seguridade de Frankfurt-Preungesheim, e dende hai un están a xúlgala nun proceso baseado en dous testemuños: un obtido dun arrepentido a cambio dunha diminución de condena, e o outro conseguido baixo tortura en 1978 por un home acusado de pertencer a Células Revolucionarias (RZ). Mentres o arrepentido Hans-Joachim Klein testificou sen escrúpulos no tribunal de Frankfurt para dar a enésima versión dun testemuño enchido de incoherencias e de contradicións (que o xuíz non ten problema en aceptar), Herman F. non obstante mantívose sempre no que declarou nos interrogatorios aos que foi sometido: que son o resultado de catro meses de torturas fóra de todo marco legal. Tras un grave accidente, foi interrogado xusto despois da operación onde lle amputaron as dúas pernas e lle extirparon ambos os dous ollos. Os madeiros utilizaron a dor, o traumatismo, os medicamentos, o illamento, a confusión e a desorientación para encher 1300 páxinas de declaración forzosa. Detido ilegalmente nunha comisaria, sen avogado, sen asistencia médica, repentinamente cego e gravemente diminuído, o que sufriu só ten un nome: tortura.

O 13 de agosto de 2013, o xulgado de Frankfurt procedeu á lectura dos informes dos interrogatorios de Hermann do ano 1978, e van continuar nas seguintes sesións. Sonja ten 80 anos, pasaron máis de 35 anos dos feitos dos que é acusada, e pode ser condenada sobre a base desas declaracións cuxa utilización é unha lexitimación por parte da xustiza das prácticas de tortura policiais.

Sonja é perseguida pola policía e pola xustiza alemás dende finais dos anos 70. É sospeitosa de ter pertencido a Células Revolucionarias e está a ser xúlgada por tres ataques que causaron só danos materiais entre 1977 e 1978: contra a empresa MAN que participaba na construción de armamento atómico para Sudáfrica (en tempos do Apartheid), contra a empresa KSB que fabricaba bombas para centrais nucleares e do ataque ao castelo de Heidelberg contra a política de xentrificación. Ademais acúsaselle de ter participado na preparación loxística do ataque contra a OPEP en Viena o ano 1975.

Actualmente, sometida á detención, ao xuízo, á ameaza de rematar a súa vida en prisión, o Estado federal non ten só a Sonja como obxectivo; quere liquidar unha historia revolucionaria e impoñer con forza a idea de que é imposible rebelarse impunemente. A condena de Sonja será tamén a da rebeldía: rexeitando someterse e declarar, segue denunciando o Estado e a súa farsa xudicial. A súa condena será tamén a de todo movemento revolucionario. O encarceramento de Sonja é un fantasma que pretende amedrentar xs que loitan no presente. Non se trata dunha muller de 80 anos da que se queren librar, senón de todxs aqueles e aquelas que teñen a vontade de non se someter.

Sonja debe ser liberada inmediatamente!
Por unha mobilización internacional o 14 de setembro de 2013!


Se queres escreber a Sonja:

Sonja Suder
JVA Frankfurt III
Ober Kreuzäckerstrasse, 4
60435 – Frankfurt am Main
Alemania
Leer más...

[Video] Novo fraude das provas sobre as armas químicas em Siria

Copimaos e colamos de "Boletín Armas contra las Guerras" :


Seguiremos informando...
Leer más...

Feijóo, “esta campaña de incendios está siendo extraordinariamente positiva”

Ou este home é parvo de mais ou está a fazer-se bolas com a vaga de incêndios desta última semana e, com a sua teima por sacar rédito de tudo quanto fai ou desfai, está a superar com creces todas as tontarias escuitadas até agora sobre os lumes que estám arrasando Galiza de ponta a ponta.

Como se podem fazer tais declaraçons?? Como num momento em que Galiza é, dia sim e dia também, notícia em todos os medios oficiosos (tam afeitos a rir as graças dos governantes) por esta vaga de lumes que semelha nom ter fim ?? "Etraordinariamente possitivo ???” !!!

Aleda-se de que, até agora, "só" ardera um terço do que vinha a ser habitual na Galiza desde 1993 ?? Cabe alegrar-se por elo ??

Lembro-lhe que qualquer edafólogo sinala em 50 anos o processo de regeneraçom completa dumha arboleda queimada e se temos em conta que cada vez ficam menos terrenos sem arder em tuda Galiza, é por tanto lógico que cada ano arda menos (pois menos hectáreas há sem arder), assim como é lógico que num pais onde o paro acade um 80% o normal é que baixe (porque já seria impossível que sega subindo). Mais isso, Alberto, nunca pode ser motivo de alegria. Ou sim ??

eDu
Leer más...

A mesma repressom que na Ditadura militar no Uruguai do ex-guerrilheiro tupamaro José Múgica

Tres notícias sobre o Uruguay do "esquerdista" Múgica, venhem a amosar o de sempre nas falsas democracias: Quem governa só mira para o dinheiro e a repressom da disidência é a mesma que na ditadura militar. Umha é a venda de 10 mil hectáreas da zona centro a umha empresa estrangeira para extraçom de ferro a ceo aberto e as outras duas sobre a repressom a anarquistas. Umha fala do cárcere suportada com torturas por 12 compas anarquistas que foram sequestradas quando se dirigiam à umha concentraçom no Obelisco, em Montevideo, que recorda e denuncia o massacre do Filtro ocorrido em 1994 ( onde morrera umha pessoa e 100 mais ficaram feridas graves (15 de bala) numha manifestaçom convocada entroutros polo Frente Àmplio em contra da extradiçom a Espanha de 3 presunto membros de ETA) e a outra sobre um feito que sucedeu só 10 antes, quando dois compas anarquistas foram detidos tras participar em 14 de agosto numha manifa estudantil em memória do estudante Liber Arce assassinado por policiais no agitado ano de 1968.

Imos por partes, e assim cabe dizer que dias atrás aprovou-se no Senado, com os únicos votos do "esquerdista" Frente Ámplio (16 sies contra 14 noes), a venda dessas 10 mil hectáreas da zona centro de Uruguay a "Zamín Ferrous", umha suposta e sospeitosa empresa familiar india (ver acá), para a extraçom a ceo aberto de ferro, onde se prevé a extraçom de 18 milhons de toneladas anuais para exportar a China por um período de 30 anos, o que terá gravíssimas repercusons sobre a natureza e a vida da gente dessas regions. Um enquerito desses dias situava a só um 28% da povoaçom a favor desta venda e a um 46% claramente em contra, mas o velho guerrilleiro monstra um despreço total pola opiniom do povo e depois de impor-se pola maioria que tem no Senado, entre assubios e insultos de vende-pátrias dxs ecologistas presentes nas bancadas e que forom despejadxs da sala, agora só falha o voto no Congresso (no que também conta com a maioria suficinte) para a consolidaçom de tal venda.

Dias depois numha locuçom de rádio, Mújica, ao melhor estilo do PPdeG, denunciou que os protestos contra esta minas altamente contaminantes nom eram por motivos ambientais senom polo afám dos gandeiros de manter baixos os salários dos seus pions: "O trabalho da mineria paga salários do duplo ou triple que os salários mínimos, isso paga a ganderia. Este é o grande factor que termina alterando a paz. Há intereses que se sintem agredidos porque lhes encarece muito a mao de obra" e dum jeito hipócrita declarou entender a quem se preocupam polo destino da natureza, porque a considera “umha preocupaçom sã e virtuosa” e engade umha grande mentira: “O home pode fazer estas cousas e preservar o meio ambiente”. Mentira, que é denunciada neste vídeo:

Mas, se preocupante é esta primeira noticia pero fai-se entendível desde o ponto de vista de que todos os governates som iguais à hora de ponher a mão para encher os petos, mais o é a segunda das notícias que nos chegou estes dias pois, cabe esperar isto dum home que fora um dos dirigentes tupamaros que a ditadura cívico-militar tomara como «refém» e estivera detido case 15 anos da sua vida ?? mas, se se vende a umha empresa destructora ...

Comentavamos ao princípio que em 14 de agosto foram detidos 2 compas anarquistas tras a manifa estudiantil, e segundo conta a Agência de Notícias Anarquistas ANA as forças repressivas implantaram diferentes operaçons caçando as pessoas que participaram da manifestaçom, e após monitoramento de policiais infiltrados, dois companheiros foram presos pelo D.O.E. (Departamento de Operaçons Especiais) e ambos passaram a noite presos para ao dia seguinte ser levados ao tribunal onde prestaram declaraçons e horas depois já estavam soltos.

Ambos foram incriminados sem prisom e três meses de trabalhos comunitários por danos a um automóvel de luxo e a um caixeiro 24 horas, sob a acusaçom de “delito de danos agravados pela exposiçom pública dos bens danificados” (umha invençom, sendo que nom há filmes nem testemunhas que o comprovem). Dias depois Alguns Anarquistas tirabam um seu comunicado (ver acolá), onde, entroutras coisas, denuncaim que "A imprensa aponta, a polícia dispara com o aval dos cidadans que acreditam acriticamente no que a imprensa diz" e sinalam que "Dado que os processados eram de outros países, a imprensa fala também de redes internacionais e nom se equivocam. Como anarquistas nom reconhecemos nem aos Estados nem a suas fronteiras. Portanto, nossas práticas e solidariedade ultrapassam todos os limites, sejam geográficos ou legais".



No entanto, pior foi o que aconteceu às 12 compas que foram detidas em 24 de agosto quando iam à Concentraçom em recordo e denüncia do massacre do Filtro, e copiamos e colamos o Comunicado sobre estas detençons que recebemos na nossa caixa de correios:

Hoje perseguiçom e tortura tal qual na ditadura.

O 24 de agosto à tarde, no marco da passeata que recorda e denuncia o massacre do Filtro ocorrido em 1994, foram sequestradas 12 pessoas que se dirigiam à concentraçom no Obelisco, em Montevideo.

Todos os detidos saíram da “La Solidaria” (centro social). Em alguns dos casos haviam sido seguidos pelos agentes de inteligência desde as primeiras horas da manhã, o que foi confirmado pela própria polícia.

O operativo foi realizado em diferentes pontos de Montevideo, levado adiante por vários grupos de policiais vestidos à paisana, em diferentes veículos do Departamento de Inteligência. Estes nom explicaram o porquê da detençom e em muitos casos nom se identificaram (à moda da passada ditadura cívico militar). Foram levados a Chefatura sob hostilidade contínua. Umha vez finalizada a passeata, o advogado e alguns familiares foram à dita dependência, onde o policial que os atendeu, informou que havia 12 pessoas detidas e se negou a comunicar ao advogado a razom das detençons, falando-lhe de forma grosseira e arrogante, enquanto tampava um frasco de bebida.

Por volta das 12h30 os detidos foram liberados sem acusaçom, na rua os esperava um numeroso grupo de manifestantes. Umha vez fora puderam relatar os fatos, enquanto estiveram detidos receberam pauladas nas costas e tortura psicológica. Sofreram ameaças de todo tipo, começando com possíveis processos judiciais, a violaçom e até a morte. Os fizeram despir-se. Utilizando um pau, um oficial simulava um fuzil enquanto outro cantava a marcha militar. Um dos detidos foi posto de plantom nu e apoiaram umha arma em sua cabeça e diziam que iriam violentá-lo, “matar em qualquer esquina” e o ameaçavam com aplicar-lhe “submarino seco” (afogamento com um saco).

Estes fatos nom som isolados, estám no contexto de várias açons repressivas onde se busca criminalizar os protestos: perseguiçons, detençons, montagens midiáticas e processos. Inteligência e o D.O.E. há tempos vêm fazendo investigaçons sobre as pessoas que participam em qualquer tipo de mobilizaçom, tirando fotos e introduzindo policiais nas manifestaçons.

Mas além da repressom, sinalizamos que as manifestaçons e mobilizaçons nom se deterám, porque as causas que as originaram continuam e se intensificam.

Basta de repressom aos que lutam.

Tocam em um/ha, Tocam em todos/as


eDu

Adicado a todas aquelas ilusas pessoas que ainda crem que as esquerdas e as direitas som diferentes quando governam.
Leer más...

29 ago 2013

[Itália] O compa anti-TAV, Giobbe, em terceiro grado.

Dias atrás davamos conta de que Giobbe, redactor da revista de história, Nunatak, fora encarcerado tras ser identificado como o autor dumha presunta agressom a um agente da polícia nas proximidades da acampada anti-TAV em Val de Susa (ver acá), agora vimos de saber que foi excarcerado na tarde de antontem, 27 de agosto, se bem com as medidas cautelares de proibiçom de sair de Torino e obriga de volver a durmir no cárcere.

Também comentam em ContraInfo (es) de onde colamos esta notícia, que nesse mesmo dia 6 activistas forom alvo da repressom ejercida pela fiscalia de Torino que busca criminalizar a resistência contra a construçom dum tunel para o passo do TAV e, nesta ocasiom, basta-se com a denúncia dum camioneiro dum trailer que foi impedido a aceder às obras, ao pensar xs activistas anti-TAV que levava componhentes da “tuneladoura”.

Ampliaremos em quanto tenhamos mais informaçom

eDu
Leer más...

28 ago 2013

Sobre o consentimento

Colo, depois de traducir de ContraInfo(es) este "mais que interesante" cuestionario de 85 preguntas que xs compas desta web alternativa recolleron da web estadoudinense SlugandLettuce asinado por Cindy e que comenza con esta acalración de principios que eu espero chegue a frutificar: "A continuación algunhas preguntas sobre o consentimento que un/unha amigx e eu formulamos para un taller no que participamos e que axudaron a xerar debates moi bos e importantes na nosa comunidade. Con sorte, tamén vos serán útiles a vós. Pedímosvos que leades e pensedes en serio sobre estas preguntas, unha a unha (dende logo, non fai falta que vos leades a lista enteira dunha sentada! De feito, invitámosvos a non o facer). Escribimos esta lista esperando crear reflexión, por iso, pedímosvos que non vos poñades á defensiva e que pensedes niso a fondo, dado que é o único xeito de que vos axude a vós e á vosa comunidade".

1. Como defines o consentimento?

2. Algunha vez falaches sobre o consentimento con o(s)/a(s) teu(s)/tua(s) compañeirx(s) ou amigxs?

3. Coñeces alguén ou estiveches con alguén que defina o consentimento de forma diferente a ti?

4. Algunha vez non tiveches claro se a persoa coa que estabas sexualmente quería facer o que estabades a facer? Falastes diso? Ignoráchelo esperando que cambiase? Seguiches o que estabas a facer porque che resultaba pracenteiro e non querías formularche o que sentía a outra persoa? Seguiches porque pensabas que era o teu deber? Que opinas sobre as decisións que tomaches?

5. Cres que é responsabilidade da outra persoa dicir algo se non lles gusta o que estades a facer?

6. Como debería expresar alguén que o que está a acontecer non lle gusta?

7. Buscas só sinais verbais ou hai outros sinais?

8. Cres que se pode malinterpretar o silencio como consentimento?

9. Algunha vez preguntácheslle a alguén que sinais deberías buscar se lles incomoda verbalizar o cando algo non lles parece ben?

10. Só preguntas este tipo de cousas se estás nunha relación seria ou tamén che sentes cómodx para falalas en situacións informais?

11. Cres que falar rompe a maxia?

12. Cres que o consentimento pode ser erótico?

13. Pensas nas historias de abusos de outrxs?

14. Pensas en como progresan as cousas ou asumes que o consentimento orixinal significa que todo vai ben?

15. Se consegues o consentimento unha vez, asumes que todo vai ben despois?

16. Se alguén consente unha cousa, asumes que todo o demais está ben ou preguntas antes de levar de xeito diferente as cousas a niveis máis intensos?

17. Séntesche ofendidx por aquelxs que queren ou necesitan falar de ter sufrido abusos? Por que?

18. Normalmente séntesche atraídx por persoas que encaixan nos criterios de beleza de onde vives?

19. Buscas a amizade de xente porque queres estar con ela e abandonas a amizade se non lles interesas sexualmente?

20. Buscas relacións sexuais con xente mesmo despois de dicirte que só quere ser a/o tua/teu amigx?

21. Asumes que se alguén é cariñosx é porque probablemente lle intereses sexualmente?

22. Pensas no afecto, a sexualidade e as fronteiras? Falas coa xente destas cousas? Se é así, falas delas só cando queres ter relacións sexuais con alguén ou o fas porque crees que importante e, sinceramente, queres saber?

23. Deixas claras as túas intencións?

24. Algunha vez intentaches convencer alguén de facer algo sobre o que se mostrase indecisx?

25. Cres que a indecisión pode ser unha forma de coquetear?

26. Es consciente de que, en ocasións, non o é?

27. Algunha vez pensaches que alguén se che insinuaba aínda que realmente ese non fose a mensaxe que querían enviar?

28. Cres que se alguén é promiscux se lle pode cosificar ou falar del/dela dun xeito na que normalmente non farías?

29. Se alguén é promiscux, cres que é menos importante que dea o seu consentimento?

30. Cres que se alguén se viste de determinado xeito se lle pode cosificar?

31. Se alguén se viste de determinado xeito, cres que significa que quere a túa atención sexual ou aprobación?

32. Entendes que hai moitas razóns que non teñen que ver nada contigo para que unha persoa queira vestir ou actuar dun xeito que ti poidas considerar sexy?

33. Cres que é a túa responsabilidade ou papel vencer a indecisión de alguén premendox ou quitándolle importancia?

34. Algunha vez intentaches preguntarlle a alguén o que sente?

35. Cres que o sexo é un xogo?

36. Algunha vez intentaches poñerte en situacións que che desen unha escusa para tocar a alguén que cres que te diría que non se o preguntases? P. ex. Bailar, emborracharte moito preto del/dela, quedar dormidx ao seu lado...

37. Fas que a xente sinta que é "aburrida" ou que está "reprimida" se non quere realizar determinadas prácticas sexuais?

38. Cres que tes maneiras de actuar que poden facer pensar alguén así aínda que non sexa a túa intención?

39. Algunha vez intentaches negociar? P. ex. "Se me deixas facer H, eu fareite B"

40. Algunha vez usaches os celos como forma de control?

41. Algunha vez fixeches que o(s)/a(s) teu(s)/tua(s) compañeirx(s) deixasen de verse con determinadxs amigxs ou limitaches as súas interaccións sociais en xeral por celos ou inseguridade?

42. Usas os celos para que o/a teu/tua compañeirx teña sexo contigo?

43. Opinas que estar nunha relación con alguén significa que teñen a obriga de practicar sexo contigo?

44. E se queren absterse de ter sexo unha semana ou un mes ou un ano?

45. Te queixas ou ameazas se non tes a cantidade ou o tipo de sexo que queres?

46. Cres que está ben iniciar o sexo con alguén mentres dorme?

47. E se esa persoa é o/a teu/tua compañeirx?

48. Cres que é importante comentarllo primeiro cando estea espertx?

49. Fixácheste en como interactuar coa xente ou como a tratas, para ben ou para mal, e de onde vén/onde o aprendiches?

50. Compórtaste de forma diferente cando bebiches?

51. Cales son os aspectos positivos de beber para ti? E os negativos?

52. Algunha vez mantiveches unha relación sexual con alguén estando algun/nha dxs dous/duas borrachxs? Algunha vez sentíchesche incómodx ou avergonzadx ao día seguinte? A persoa coa que estiveches comportábase de forma estraña despois?

53. Buscas o consentimento do mesmo xeito estando borrachx que estando sobrix?

54. Cres que é importante falar ao día seguinte coa persoa coa que mantiveches a relación sexual se houbo alcohol de por medio?

55. Cres que a xente debería tomar as cousas máis por riba?

56. Cres que estas preguntas son represivas e a xente que observa de forma crítica as súas historias sexuais e o seu comportamento actual é conservadora e debería estar máis "liberada"?

57. Cres que a liberación pode ser diferente para cada persoa?

58. Como reaccionas se alguén se sente incómodx co que fas ou se non quere facer algo? Poste á defensiva? Sénteste culpable? A outra persoa ten que rematar coidándote ou calmándote ou podes retroceder e escuitalx e apoialx e responsabilizarte das túas accións?

59. Contas a túa parte da historia e intentas cambiar a forma na que viviron a situación?

60. Fas cousas para mostralo ao/à teu/tua compañeirx que x escoitas e que che interesan as súas ideas sobre o consentimento ou as súas ideas sobre o que fixeches?

61. Algunha vez falaches de sexo e consentimento sen estar na cama?

62. Violaches ou abusaches sexualmente de alguén algunha vez? Podes pensar no teu comportamento? Realizaches cambios? Que tipo de cambios?

63. Séntesche cómodx co teu corpo ou a túa sexualidade?

64. O teu propio malestar ou historia de abusos fíxote actuar de forma abusiva? Se é así, puideches falar algunha vez con alguén sobre iso? Cres que falar diso pode axudar?

65. Evitas falar de consentimento ou abusos porque non estás listx ou porque non queres falar do teu propio abuso sexual?

66. Algunha vez sentícheste obrigadx a practicar sexo?

67. Algunha vez sentícheste obrigadx a iniciar o sexo?

68. Se meses, días ou anos máis tarde alguén che dixese que se sentiu incómodx co que fixestes, interrogaríalx?

69. Comezas conversacións sobre sexo seguro e métodos anticonceptivos?

70. Cres que vale dicir algo tan vago como: "Fíxenme as probas hai pouco"?

71. Te tomas en serio as preocupacións dos teus compañeirxs sobre sexo seguro e métodos anticonceptivos?

72. Cres que se unha persoa quere ter sexo seguro e á outra non lle importa tanto é responsabilidade da que se preocupa facilitar os produtos para o sexo seguro?

73. Cres que se unha persoa ten un corpo co que pode quedar embarazada é cousa dela facilitar os métodos anticonceptivos?

74. Quéixaste ou négaste a ter sexo seguro ou o tipo de método anticonceptivo que o/a teu/tua compañeirx prefire usar porque reduce o teu pracer?

75. Intentas manipular o/a teu/tua compañeirx sobre estes asuntos?

76. Séntesche atraídx cara a persoas con certa representación de xénero?

77. Tes cosificado algunha vez a representación do xénero de alguén?

78. Asumes que toda persoa que entra dentro de determinadas percepcións de representación de xénero vai interactuar contigo do mesmo xeito?

79. Decátaste de que reproduces comportamentos de xénero binarios mesmo con relacións e amizades queer? Como faría iso sentir xs demais?

80. Consideras que a sexualidade e a representación de xénero forman parte dunha persoa ou consideras que son unicamente aspectos sexuais da xente?

81. Se alguén se traviste, o tomas como un convite a facer comentarios sexuais?

82. Fetichizas á xente polas súas representacións de xénero?

83. Cres que só os homes cometen abusos?

84. Cres que nunha relación entre persoas do mesmo xénero, só comete abusos quen sexa máis "másculinx"?

85. Cres que hai traballo por facer para rematar coa violencia sexual nas nosas comunidades?

Colado e traducido por eDu
Leer más...

Humor inteligente contra os transgénicos.

Às vezes, há que reconhece-lo, algumhas ONGs aproveitam os seus quartos em fazer verdadeira denúncia com moi boas maneiras. Assim é este vídeo produzido por VSF (Veterinárixs sem fronteiras) de Castilla-La Mancha e baseada numha ideia original de Aníbal Gómez e interpretada por Joaquín Reyes e Carlos Areces, onde dous tomates, um transgénico e outro campesino, dam-se cita num bar depois de se conhecer a través dum chat na internete. E que colo para desfrute de todxs:



eDu
Leer más...

Dura folga no sector da recollida do lixo na Coruña

As notícias destes últimos días sorprendéronnos coa inusitada virulencia coa que estase a desenvolver a folga de traballadores da limpeza da Coruña. O que empezou xa fai varias semanas como un conflicto laboral dos traballadores da pranta de tratamento de residuos de Nostián, polas drásticas reduccións nas súas condicións laborais e pola readmisión dos despedidos, extendeuse agora ao resto das empresas do sector da recollida de basuras e arrastra perdas de ata un millón de euros en danos derivados do conflicto.

No día de onte, no que a folga volvíase conxunta, un incendio provocado causaba danos de máis de 600.000 euros na pranta de Nostián, mentres que dous puntos limpos e numerososos contentores ardían fruto de máis sabotaxes. Pero non son as primeiras accións directas de este conflicto laboral, posto que os ataques aos puntos limpos son unha práctica constante dende o inicio da folga e, para os coruñeses, xa non é novidade ver os camións de recollida de lixo escoltados por coches patrulla para evitar os ataques dos piquetes.

Sorprende tamén o feito de que as outras empresas do sector, aínda non afectadas polos recortes, sumáranse solidariamente a folga. Un clarividente xesto de apoio mutuo que anticipa os recortes aos que se verán eles mesmxs sometidxs de prosperar o órdago da patronal de Albada, empresa xestora de Nostián. Este tipo de expresións solidarias, de "se nos tocan a un tocannos a todxs", amosan un efectivo comportamento estratéxico ao que estábamos pouco acostumados ultimamente en cuestións de conflictos laborais (ou de calquera outra índole): Algo moi de agradecer, o mesmo que a extensión das sabotaxes, nestes tempos nos que os drásticos recortes e a destrucción das conquistas sociais respóstanse con sosegada protesta e indignada mansedumbre.

Redactado por C.R. segundo ás novas aparecidas na prensa comercial.
Leer más...

27 ago 2013

Hoje vou ser bo cidadá e vou ajudar a Feijóo para acabar com os lumes

Enterado polos medios oficiais de que o nosso presi Feijóo fijo um chamado à cidadania para reduzir no possível as negligências e para que colabouremos na deteçom dos autores, mesmo pontoalizando "Y ésta es una petición formal", eu, que pelo do comum, nom som dado a tais colabouraçons, vou-lhe facilitar a tarefa de busqueda de possiveis culpaveis.

Assim estava bem que começara a busca-los moi perto dos seus narices como nas avessas declaraçons do ministro de Agricultura, Alimentaçom e Meio Ambiente, Miguel Arias Cañete, (aquel que quando o afundamento do prestige e ocupando a mesma carteira ministerial digera aquelas palavras "tam ingeniosas": «Afortunadamente, la rápida intervención de las autoridades españolas alejando el barco de las costas hace que no temamos una catástrofe ecológica, como ha sucedido en otras ocasiones, ni prevemos grandes problemas en las aguas españolas ni para los recursos pesqueros») e que agora vem de falar dumha possível nova Lei de Montes a nivel estatal onde estudia permitir obras de "interés geral" em solo queimado antes de que se cumpram os 30 anos sem uso que contempla a atual lei que, como aclaram alguns ecologistas: “isto abre as portas para requalificar terrenos forestais e pegar pelotaços imobiliarios com políticos mafiosos". Se bem, claro está nom vam a ir por ai os tiros, ainda que, "curiosamente", a maioria dos grandes lumes deste vrâo na península ibérica e ilhas forom em terrenos de espaços naturais protegidos (curiosa cioincidência).

Também o convido a vissitar algumha página web onde dam algumhas chaves para elo, como a de Amigos da Terra onde manifestam o seu pesar polo desmantelamento dos Serviços Forestais Públicos que, segundo estes ecologistas, leva consigo umha maior desprotecçom e um muito maior risco para os ecosistemas forestais da Galiza e para os próprios trabalhadores e trabalhadoras forestais e onde fam umha crítica bem contrastada e argumentada em base ao foque da Junta sobre os planos anti-incêndios que se centram exclusivamente na sua extinçom e abandoando totalmente a imprescindível prevençom de "Evitar que o lume se produza para nom ter que apaga-lo" e que convido também as leitoras deste blogue a le-lo à ìntegra.

Mesmo poderia escuitar as denúncias de Apropiga (Asociaçom que agrupa os profesionais do Serviço Público de Prevençom e Extinçom Contra os Incêndios Forestais) que vém de amosar o seu "malestar" pola "falha de honestidade que observamos desde a Conselheria nas súas manifestaçons sobre a valoraçom do dispositivo despregado este vrão" e critica especialmente a recuperaçom das brigadas municipais, que consideram "ineficaces" e nas que "ocúltase umha verdadeira promoçom de pessoas por intereses familiares e políticos" e outras críticas.

Além, estes profesionais da extinçom afirmam estar "fartos" de "receber os parabéns e o ánimo hipócrita do presidente da Junta e da conselheira, quando som eles quem os precarizam e ignoram".

De momento, espero que lhe serva ao nosso presi, pero se alguém quere dar mais ideias, para isso estám os comentários, assim que animade-vos, que de seguro que lhes chegarám as nossas ideias colabouraçonistas.

E, se nom lhe parece bem, eu animaria-lhe a voltar a colher a mangueira (que nom o mangue)

eDu


Leer más...

25 ago 2013

Entrevista a membros de Conspiración de Células do Lume (Grecia)

Recollemos e traducimos de Contrainfo (AQUÍ) esta esclarecedora entrevista a membros presxs da guerrilla urbana anarquista grega "Conspiración de Células do Lume" realizada polo mencionado portal contrainformativo. É un interesante documento que nos permite achegarnos un pouco ao pensamento anarco-individualista e nihilista bastante popular por esas latitudes. En franca hostilidade non só contra o estado e o Poder senón tamén con calquera outra tendencia do movemento libertario, xs antisociedistas reclámanse a sí mesmxs como "anarquistas de praxe" ou "anarquistas ofensivxs", aínda que compre aclarar que outras tendencias anarquistas gregas consideradas máis "sociais" tamén contribuíron ás guerrillas urbanas, como é o caso de "Loita Revolucionaria" (texto dos seus membrxs AQUÍ). Aquí deixámosvos as reflexións das CCL:

Pequena entrevista da rede tradutora de contrainformación Contra Información cxs membros da Conspiración de Células do Lume


Dez compas actualmente encarceladxs en Grecia
Abril de 2013



Cales son, para vós, as formas máis sinxelas de expresión da solidariedade anarquista cxs prisioneirxs da guerra social?

Como xa dixemos, a prisión non é o monumento á derrota para un/a anarquista senón unha parada no camiño, onde cada compa coñece mellor, tanto ao seu inimigo coma a si mesmo.

A solidariedade anarquista rompe o muro da soidade e o illamento e dános forza interior fronte aos nosos carcereiros. Cando a solidariedade é auténtica, entón non se pode nin medir nin xerarquizar as súas formas.

Lonxe dos especialistas da solidariedade que a converten nunha farsa xocosa do humanismo e victimización mutilando todas as nosas características combativas, a solidariedade anarquista non se axusta nin a normas nin a receitas infalibles. O esencial da solidariedade é a continuación e agudización da ofensiva anarquista con todos os medios -dende un sacrílego e agresivo póster ata unha acción con bombas ou disparos contra os órganos do existente.

A solidariedade transmite a mensaxe sólida de que todo segue e, como xa dixeron outrxs compas antes que nós: "a solidariedade entre anarquistas non é só palabras... ".

Por qué contribuídes con todas as vosas forzas dende dentro de prisión á difusión das ideas e publicacións anarquistas?

Dado que a condición de cativerio nos impuxo moitas restricións e nos privou igualmente de moitas posibilidades para actuar ofensivamente como gustaríanos a nós, demos prioridade á difusión do discurso anarquista ofensivo, que segundo a súa forma e contido pode facerse tan cortante como un coitelo afiado.

Dado que tras os nosos arrestos caeron as máscaras, temos a oportunidade de proxectar e falar sobre o ataque directo e con todos os medios contra o existente, ao asumir a responsabilidade da nosa participación no grupo anarquista de acción directa Conspiración de Células do Lume.

Así, abrimos un diálogo vivo con todxs aquelxs compas que actúa ofensivamente contra a dominación. Consideramos que, deste xeito e a pesar das limitacións ás que nos enfrontamos como presxs en mans do Poder, contribuímos a moldear unha fronte ofensiva da internacional negra de lxs anarquistas de praxe.

A nosa contribución a algo así lévanos un "paso" máis preto da liberdade, dado que nos escapamos imaxinariamente, e a nosa mente e corazón acompañan cada ataque de acción directa contra a civilización do Poder. Así, sentímonos máis vivxs, máis vigorosxs e máis fortes, posto que o noso ánimo se reforza ao pensar que as cadeas do cativerio non poden reprimir o impulso da nosa alma insurrecta.

Esta é a razón pola que contribuímos con todas as nosas forzas á difusión das ideas e publicacións anarquistas.

Cal é a vosa postura en relación coa práctica da okupación?

As okupas sempre constituíron un medio para a insurrección anarquista. Lxs compas, ao okupar un edificio na metrópole, basicamente, liberan un dos seus puntos e abolen a uniformidade militar da planificación urbanística. Unha okupa pode ser un punto hostil contra a dominación da mercadoría, da publicidade, do espectáculo. Constitúe unha zona de guerra contra os fascistas, os madeiros, os cidadáns legalistas. Basicamente, é un punto físico onde se liberan ideas, sentimentos, creatividade e solidariedade. O tempo aquí determínano nosos desexos, non o reloxo das coaccións e as ordes.

Non obstante, unha okupa non é o centro da loita. De feito, a anarquía non ten centros senón só círculos en constante movemento...

Para nós, a okupación é un medio da anarquía, non o obxectivo. Desafortunadamente, algunhas okupas en Grecia autoproclámanse illotes de liberdade e marxinan o resto de formas de acción directa. Así, crean ao seu arredor un aparente oasis de liberdade no deserto metropolitano. Deste xeito, a continuación da existencia dunha okupa convértese nun fin en si mesmo para alguns anarquistas. O resultado é que alguns okupas, ante o posible perigo da represión as suas okupacions, caen en deliberadas reducións do discurso e negociacións reformistas co Estado e os concellos, única e exclusivamente, para salvar o seu edificio.

Hai pouco, no caso do desaloxo de Vila Amalias en Grecia, o partido de esquerdas, Syriza, sacou un comunicado de compaixón e apoio á okupa e ningun/a dxs okupas reaccionou a este feito. Ao contrario, houbo gran tolerancia e aceptación cara aos círculos reformistas que presentan as okupas como centros culturais alternativos. Para nós, unha okupa anarquista é un laboratorio vivo de subversión, rebelión e guerra contra o existente. É un punto de encontró entre compas que se comunica, intercambian pensamentos, organízanse e planifican novos ataques contra o Estado e a súa sociedade.

Unha okupa, pois, non son catro muros no interior dun edificio, nin as súas portas e ventás. Son as persoas que participan nela, os seus desexos, as súas inquietudes, os seus proxectos. Nada disto desaparece co peche ou a demolición dun edificio.

Que opinades sobre se caben ou non "alianzas" con compoñentes de esquerda, no antifascismo?


Para nós, a loita antifascista será anarquista ou non será nada. As diferenzas e os puntos de diverxencia que existen entre os compoñentes anarquistas e esquerdistas son fundamentais en todos os aspectos teóricos e prácticos, por iso, non pódense crear puntos de encontro, senón só puntos de ruptura e desacordos.

A esencia do ataque anarquista está lonxe do derrotismo, a victimización, as denuncias, características que prevalecían en formacións de esquerda. Calquera alianza con este tipo de formacións en nome dunha fronte antifascista o único que pode conseguir é a deliberada redución do discurso e a praxe anarquista.

Para nós, a loita antifascista significa que pasamos xs primeiros ao ataque contra os fascistas, utilizando todos os medios no seu contra, dende puños americanos e coitelos, ata bombas e balas.

A que ten que esperar alguén para pasar á "autodefensa" (ou, dito doutra xeito, á contraviolencia) e ao contraataque?


Cremos que cada persoa conforma por si mismx un universo enteiro. Dende esta óptica, todo é subxectivo. A nosa propia vida é a nosa narración persoal, a través dos nosos ollos. Por iso, non cremos nas condicións obxectivas que asimilan e aceptan a única e exclusiva verdade obxectiva e revolucionaria. Non existe unha realidade senón innumerables. Non aceptamos a produción masiva de conciencias revolucionarias, de experiencias subversivas nin de xestos liberadores. Queimamos os calendarios e sabotamos o tempo obxectivo. Cada un/ha de nós ten o seu "reloxo" interno individual que pode facelo explotar contra o existente.

Non fan falta nin a espera nin o momento máxico do espertar masivo, nin tampouco a demora para que nos sincronicemos coa lentitude dunha multitude que parece adorar as súas cadeas. Pasamos xs primeirxs ao ataque dende o momento en que sentimos a insatisfacción abrumar a nosa existencia. Desertamos da posición de vítima que constantemente defende e lanzámonos ao asalto polo sinfín da anarquía...

Canta importancia ten para vós a proxectualidade da abolición do traballo?

A tiranía do traballo e a súa ética perseguen as nosas vidas. A superación do traballo a través da súa negación é un primeiro paso esencial cara á conquista de nosa autonomía individual. Negámonos a ser unha estatística pasiva máis dentro do proceso produtivo. O traballo asalariado aliénanos da creatividade, a imaxinación e transfórmanos en engrenaxes sen vontade propia da máquina social que devora corpos, sangue, sonos e desexos. Odiamos as ordes dos supervisores e os minuteiros dos reloxos que determinan os xefes. O traballo é o tempo morto da nosa vida que nos mantén presxs baixo as cadeas da rutina. Non obstante, aínda máis insidiosa que a coerción do traballo mesmo é a moral do traballo. O traballo asalariado deixou de ser escravitude e converteuse en dereito, así que as masas de servos voluntarios se entusiasman coas súas propias cadeas.

Ao mesmo tempo, a corrente sociedista burocrática da anarquía atrápase a si mesma en lóxicas obreristas e a santificación do proletariado. Así, esta corrente móstrase covarde e incapaz de defender e promover a práctica anarquista dos atracos a man armada e as expropiacións. A anarquía oficial-civilizada prefire proxectar maneiras de autoxestión da miseria e a opresión a través de unións autónomas de obreiros, en vez de proxectar de modo claro a práctica do atraco e a negación total do traballo.

Para nós, os atracos a man armada dos templos económicos do Poder conforman unha parte integral da nova guerrilla anarquista urbana. Trátase da combinación da liberación individual de a opresión do traballo e da proxección colectiva pola abolición da escravitude asalariada. Non obstante, neste punto tamén hai que estar continuamente espertxs. O atraco a un banco en si mesmo non é máis que un lindo momento de adrenalina. Se o/a atracador/a só nega o traballo, pero ao mesmo tempo mantén dentro de si a cultura dominante, adorando a pasta e atraídx pola manía consumista, entón, a súa acción pode ser ilegalista pero non rexeita a moral social. O atraco, para nós, non é unha acción de enriquecemento doado, senón unha opción consciente para reapropiarse do tempo roubado e liberalo atacando os ídolos falsos do existente. Por iso, as escusas deben ir ao lado, ao igual que os moralismos obreristas e as vacilacións, para iniciar nos círculos anarquistas un verdadeiro debate sobre a insurrección anarquista armada e a abolición do traballo para sempre.

Existen desacordos entre as vosas propias individualidades? É dicir, entre xs membros da Conspiración de Células do Lume? Se é así, como volas arranxades para tomar decisións conxuntas?

A Conspiración de Células do Lume é un grupo de anarcoindividualistas e nihilistas que se encontran sobre desexos, eleccións e accións colectivos. Cada un/ha de nós, individualmente pero tamén todxs juntxs a nivel colectivo, promovemos os valores e as características da nova guerrilla urbana anarquista. Cremos que, a miúdo, as accións falan mellor que as palabras. Ademais, somos persoas que vimos de distintos camiños, distintas experiencias, distintos círculos sociais, pero que nos une o lume da praxe e a constante insurrección existencial da anarquía. A nova guerrilla urbana anarquista é unha elección que non dá marcha atrás. Imos adiante queimando as pontes que nos unen á orde e a tranquilidade do mundo da normalidade.

Claro, mesmo entre nós, nos nosos encontros, nos nosos debates, hai as veces desacordos que explotan, creando novos debates, novos acordos e desacordos. Pero só así vén a evolución, a través das contraposicións e a ruptura. A unanimidade dos acordos en masa conduce á uniformidade que, aparte de ser aburrida, tamén é fascista, dado que afoga as características únicas e especiais da nosa individualidade. A nosa decisión de actuar contra o existente deixa espazo para que os nosos desacordos se expresen creativamente cara á perspectiva da agudización do ataque anarquista e non do xurdimento de personalidades carismáticas que flotan nas augas estancadas da labia asemblearia e a indeterminación. Cos nosos desacordos non queremos convencernos xs uns/has a xs outrxs, senón que desexamos tanto escoitar como falar. Para nós, iso é a comunicación anarquista, é unha forma de expresión sen garantías nin certezas.

Todas as nosas relacións se poñen a proba diariamente para comprobar que paguen a pena e se seguen sendo unha opción que non se sacrifica no altar da rutina. Ademais, a Conspiración de Células do Lume non ten nin un comité central nin unha liña oficial invisible. É o encontro dos nosos desexos, lonxe dos "hai que" dunha unidade forzada. Por iso, cando ás veces un desacordo é máis forte que a perspectiva dun acordo, entón esta se libera creativamente a través dunha iniciativa autónoma. O concepto da iniciativa non só non é prexudicial para a Conspiración senón, ao contrario, renova as nosas relacións cara a unha plenitude total e creativa e a liberdade. É un paso máis cara ao sol da anarquía...

Cal é, para vós, o "punto cardinal" da corrente antisociedista e da batalla mesma contra o existente?

O pensamento anarquista subversivo a miúdo está mutilado pola tiranía de a moralidade social e os dogmas obvios. Fronte a nós, encontramos constantemente o bipolarismo do ben e o mal. No rol do mal aparece o Estado despótico e, no rol do ben e da vítima perpetua, a sociedade oprimida.

Pero, para nós, o Poder non é meramente unha banda reducida de directores, líderes e altos mandos, senón unha relación social difusa.

O Poder existe tanto no canón das armas da policía coma nas ordes do pai dentro dunha familia patriarcal. A autoridade non diferencia entre pequenos e grandes tiranos. Está presente en cada aspecto da vida social, dende o feroz Poder das leis ata o máis simple xesto dentro dunha relación persoal. Por iso, consideramos que a sociedade é o alxube diáfano do Poder.

Non obstante, o mantemento do Poder non se debe só á represión, senón tamén á súa aceptación de moitos.

Por iso, como anarquistas antisociais, queremos destruír a sociedade e a súa moralidade dominante. Cando dicimos "guerra contra a sociedade" non significa a morte masiva senón a morte dos roles sociais. Non obstante, a sociedade de masas é filla do Poder.

A cohesión social constrúese sobre a cultura autoritaria masiva que enxalza os ídolos do espectáculo, fala a lingua da publicidade, incita á segregación racial e crea a multitude solitaria sen rostro. Tal e como se hai escrito sobre as sociedades das metrópoles: "nunca vin as casas dos humanos estar tan preto e, aínda así, os humanos estar tan lonxe os uns dos outros e tan sós".

A anarquía antisocial golpea a pirámide autoritaria da sociedade e promove os círculos anarquistas das comunidades. A comunidade humana, en contraposición á sociedade, promove a comunicación, a creatividade, a imaxinación... A sociedade devora a singularidade do individuo dentro da multitude sen rostro, mentres que a comunidade destaca o compañeirismo colectivo a base do libre encontro das individualidades. É a expresión da vida segundo os desexos e a abolición das regras.


Recollido de "Contrainfo" e subido por C.R.
Leer más...

24 ago 2013

O alcalde de Cedeira cede local a antiga organización xuvenil fascista

Se estes días falábamos das indisimuladas simpatías dalgúns cargos públicos do Partido Popular co réxime fascista, co gallo da esclarecedora perla dialéctica que o alcalde de Baralla soltou ao dicir que os represaliados do franquismo "algo farían"; agora o diario dixital "Praza" acheganos outra pequena mostra de que a "transición" española apenas chegou a "lifting": e é que o tamén popular alcalde de Cedeira cede de balde durante dez anos un albergue municipal á O.J.E. (Organización Juvenil Española), antiga organización xuvenil falangista (ARTIGO NO "PRAZA" AQUÍ).

Aínda que a organización a día de hoxe pretende deslindarse do seu pasado franquista, a súa simboloxía, as súas cores e a súa organización pseudo militar (parecida á dos Boy Scouts pero con rancio cheiro nacional) lembran claramente as súas patrióticas orixes.

De tódolos xeitos nada que realmente nos sorprenda, o verdadeiro poder non mudou de mans nin coa república, ni coa dictadura, nin nos nosos días, os netos dos que tiñan cartos daquela seguen a ter cartos agora. Pero semella que remataron os ambiguos tempos nos que tódolos chupópteros pelexábanse por ver quen se arrima máis ao centro, agora toca desempolvar os vellos recordos do desván: Rubalcaba a súa chupa de pana e os PePeros a súa camisa azul. Se a xente quere radicalidade pódense volver a sacar as vestimentas setenteiras do armario das ideoloxías. Calquera cousa con tal de que non cambie nada.

C.R.
Leer más...

23 ago 2013

"A urxencia do ataque", por Nicola Gai

Colamos de ContraInfo esta interesante reflexión (unha vez traducida)publicada inicialmente na Revista Terra Selvaggia/Páginas anticivilizadoras no nº 27 de xulio de 2013 e que como di o autor: "Espero que as miñas reflexións sirvan para iniciar un debate entre compañeirxs cara a aclarar e quitarse de enriba todo o que nos limita na acción anarquista".

O feito de que vivimos nun mundo de merda onde o Estado e o Capital nos impoñen, basicamente sen problemas, todo tipo de monstruosidades está máis que claro. Tamén é certo que só unha pequena minoría da poboación intenta opoñerse, de forma máis ou menos consciente, á supresión de todos os espazos de autonomía e liberdade que fan que pague a pena vivir a vida. Como parte desta pequena minoría, nós xs anarquistas, conscientes da necesidade de destruír o que nos oprime: por que non somos máis determinadxs e incisivxs?.

Un dos freos máis grandes e serios á nosa acción é, seguramente, o medo a poñer, realmente, as nosas vidas en xogo. Moi a miúdo, este é un aspecto central da loita revolucionaria que non se aborda o suficiente, porque nos obriga a sacar contas connosco mesmxs e coas nosas debilidades. Exaltamos ás chamadas "pequenas accións", doadamente reproducibles, que seguramente non asustan á "xente" e, aínda que sexamos conscientes da urxencia e a necesidade do ataque destrutivo ao sistema autoritario-tecnolóxico, somos remisxs a involucrarnos ata o fondo, a considerarnos en guerra e actuar en consecuencia.

Seguramente, é máis doado encontrarse xunto a centos/miles de persoas para defender un territorio ameazado por algunha ecomonstruosidad que esperar sós ao seu deseñador por fóra de casa. Non falo de valor, todxs e cada un/unha de nós ten medo e pon en práctica as súas estratexias para controlalo e xestionalo; mesmo xs que participan nunha chamada "loita social" están a arriscar o cárcere ou resultar feridxs (hai centos de exemplos neste sentido), non considero que sexa esta a distinción, senón algo máis complicado, ou sexa, a decisión de emprender prácticas de loita que non consideran ningunha posibilidade de mediación co Poder, que expresan o completo rexeitamento ao existente.

Participamos en asembleas nas que nos facemos ilusións de contribuír a tomar algunha decisión aínda que, polo xeral, nos axustamos ao que suxiren xs compañeirxs dotadxs de máis carisma; inevitablemente, o compromiso é sempre cara a abaixo, despois de todo, temos que crecer todxs xuntxs (sempre) e non asustar a ninguén. Facémonos ilusións con contribuír a un proxecto colectivo, aínda que moi a miúdo non sexa o noso; o feito de que esteamos "entre a xente" créanos a ilusión de estar a traballar concretamente pola insurrección, a próxima aventura.

Podemos compartir as nosas responsabilidades cos demais e confiar en non quedar sós se as cousas se poñen feas. Non nos decatamos de canto da nosa liberdade individual perdemos, é máis, sentímonos segurxs polos límites impostos pola asemblea, podemos esconder a nosa indecisión detrás do risco de que a nosa impaciencia sexa prexudicial para o proxecto común.

Pero só cando decidimos poñer totalmente en xogo a nosa vida e, individualmente ou cos nosos afíns, golpeamos o Poder onde máis lle poida doer, só entón, teriamos o control real e poderiamos afirmar con alegría e serenidade que estamos a facer a nosa revolución. Poñer en práctica unha perspectiva de ataque directo libéranos dos grifóns das loitas defensivas, permítenos infinitas perspectivas de acción e liberdade.

Non estou a facer a simple exaltación estética do acto individual, son consciente de que a insurrección é un feito colectivo, que estalará cando xs oprimidxs se levanten en armas, pero o tema é o método co que contribuír a provocala, a nosa vida é demasiado breve e o traballo de demolición, demasiado grande e necesario como para que se poida esperar ata que todxs estean preparadxs. É máis, estou convencido de que só soprando o lume e co exemplo da acción, nos poderemos achegar a tal momento.

Outro freo que vexo á posibilidade de ataque dxs anarquistas é a forma na que moitxs compañeirxs se achegan ao social, ás chamadas "loitas sociais". Ao meu entender, a miúdo pártese dunha consideración equivocada, subestímase a xente, isto lévanos a ver o social como algo que traballar, ao que hai que achegarse con cautela para non o asustar e, pouco a pouco, levalo a posicións máis avanzadas ata que, unha vez preparado, nos encontremos xuntxs nas barricadas da insurrección.

Eu estou convencido de que xs anarquistas forman parte do social e de que deben relacionarse como iguais cos "outrxs", combatendo todas estas actitudes "paternalistas" que, inevitablemente, desembocan na política. Xs anarquistas deben golpear e atacar con todas as súas forzas, outrxs con tensións similares tomarán exemplo da nosa acción, encontrarán novxs cómplices e, cando finalmente tamén xs demais explotadxs decidan levantarse, estalará a insurrección.

Debemos ser nós xs que ditemos os prazos e os momentos de loita, canto máis incisivxs e capaces de golpear nos puntos exactos sexamos, maiores serán as posibilidades que teremos de que se propaguen as prácticas de ataque directo. Isto non quere dicir que non hai que participar nas loitas que xorden de forma espontánea, senón que témolo que facer cos nosos métodos: a sabotaxe e a acción directa.

Se en certa localidade as persoas saen á rúa para opoñerse a certa nocividade, non é necesario que tratemos de coñecelas unha por unha, que preparemos comida con elxs e, pasiño a pasiño, tratar de conseguir que suban algúns centímetros a barricada que construíron. Isto non achegará a prospectiva insurreccional, é máis, debilitará as nosas forzas, debemos golpear a empresa que a constrúe, aos que a deseñan, aos que a financian.

Debemos deixar claro que calquera pode tomar as rendas da súa vida e destruír aquilo que o destrúe. Debemos enfrontarnos á policía, non só cando intenta desaloxar a concentración correspondente, senón provocala e atacala, facer ver que é posible, que se pode/débese golpear primeiro aos que nos oprimen. Algún/nha podería argumentar que o meu xeito de ver as cousas e entender o accionar pode incubar os xermes do autoritarismo ou do vangardismo.

Ao contrario, creo que contén, en si mesmo, o antídoto a estes dous males que aflixen á acción revolucionaria. Non se disfrazan os propios desexos, dise claramente o que se é e o que se quere e, sobre todo, nunha relación de igualdade cos demais, se demostra que armando as propias paixóns, calquera pode opoñerse concretamente a este estado de cousas. A política, na miña opinión, ocúltase xusto en limitarse para seguir o ritmo aos demais, en deixar de lado certos discursos para non "asustar" ás persoas que non se senten preparadas para entendelos.

Debe quedar claro que xs anarquistas buscan cómplices cos que sublevarse e non unha opinión pública moderadamente favorable a vagos discursos sobre a liberdade e a autoxestión. Outra das críticas que a miúdo se lles fai a quen practican o ataque contra o Estado e o Capital, de forma máis ou menos intelixente, máis ou menos acertada, é a de meterse nunha espiral de acción/represión cos aparatos do Poder sen dar pasos adiante no camiño da insurrección.

Certamente, é difícil negar que canto máis representemos un perigo para o Poder, máis se emperrará este en reprimirnos, pero isto, por desgracia, é natural e tal concatenación de causa-efecto soamente se deterá cando a multiplicación e a propagación dos ataques provoque a ruptura insurreccional.

Pensar que a revolución será só o resultado da toma de conciencia dxs explotadxs, despois de décadas de "adestramento" no ximnasio das loitas intermedias, guiados por unha minoría de iluminadxs que xs levan da man, indo a penas un paso por diante delxs, e aprazando continuamente o momento do conflito armado, é pura ilusión.

Esta práctica é dúas veces perdedora porque, renunciando á acción directa, renunciamos a vivir plenamente a nosa vida, a facer aquí e agora a nosa revolución. En segundo lugar, é perdedora porque deixa entender que o Estado dará tempo as oprimidxs a que se decaten de organizarse da súa condición, de coñecerse, e logo, talvez, de sublevarse, antes de esmagalxs.

Un pequeno exemplo diso sería a República libre da Maddalena [da loita Non Tav de Val Susa]: varrida antes de que ninguén puidese crer que representaba un perigo real para a autoridade estatal. Ademais, o Estado, talvez, máis poderoso que a forza militar, dispón dunha arma eficaz: a recuperación. Un exemplo, cando o problema da vivenda é urxente, as loitas e okupaciones multiplícanse e se os desaloxos non resolven o problema, o Poder pode xogar a carta da legalización. Que farán xs explotadxs cos que loitamos cóbado con cóbado unha vez que teñan un teito sobre a cabeza?

Quizais pidan máis, continúen rebelándose, pero contentaranse máis doadamente e nós estaremos obrigadxs a tirarnos de cabeza á próxima loita esperando que esta vez nos vaia mellor... Só cando a nosa acción non prevé a posibilidade de mediacións, cando a nosa loita vai directa a destruír o que nos oprime, o Estado non nos poderá enganar coa recuperación: ou ten a forza para esmagarnos ou deberá sucumbir.

Se temos a capacidade de tratar de difundir a práctica do ataque e da acción directa, se sabemos botar gasolina ao lume das tensións sociais, avivándoas e intentando evitar a recomposición, talvez, consigamos realmente incendiar o terreo.

Antes de concluír, querería determe noutro aspecto que, ás veces, parece ser un freo para a nosa acción: a análise dos efectos e as transformacións do dominio.

Con demasiada frecuencia, parece que esta non sirva para darnos maior capacidade de incidir na realidade, senón para alimentar medos e sensación de impotencia fronte á magnitude do desafío e a monstruosidade das nocividades que afrontar. Canto máis analizamos os aspectos totalitarios e prexudiciais da tecnoloxía, máis denunciamos os proxectos autoritarios do Estado e menos afiamos as nosas armas.

Aterrorizamos xs que lles gustaría actuar con investigacións máis ou menos profundas sobre os últimos descubrimentos do control. Non estou a soster que non sirvan as análises e os afondamentos, senón que non deben converterse en fins en si mesmos, exercicios de capacidade intelectual separados da acción directa. Para que serve publicar listas interminables de empresas responsables da destrución da natureza se ninguén as ataca? Xa por si sós, a inmensidade e a impotencia dos aparatos estatais e económicos, a miúdo, fannos dubidar da posibilidade de golpealos con eficacia.

Desastres ambientais como a marea de petróleo no Golfo de México ou Fukushima parecen dicir que non se pode facer nada para deter a guerra da sociedade industrial contra o ser humano e a natureza. A pesar de todo, non somos indefensxs, mínimxs instrumentos de análise, a acción directa e a decisión duns/dunhas poucxs poden demostrar que non todxs nos resignamos a aceptar pasivamente e, ao mesmo tempo, indicar aos demais explotadxs que aínda é posible opoñerse. Por exemplo, a acción dxs compañeirxs do núcleo Olga da FAI/FRI dinos que é posible solidarizarse cos afectadxs pola catástrofe nuclear, tamén dende o outro lado do mundo, e golpear concretamente a industria do átomo.

Espero que as miñas reflexións sirvan para iniciar un debate entre compañeirxs cara a aclarar e quitarse de enriba todo o que nos limita na acción anarquista. Coraxe e forza para xs compañeirxs que practican a acción anónima, coraxe e forza para aquelxs que dan nome á súa propia rabia, coraxe e forza para aquelxs que, coas súas accións, dan vida á FAI/FRI: Hai todo un mundo por demoler.

Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara
Via Arginone 327
44122 Ferrara
Italia
Leer más...

A imune apologia do franquismo do PP. Os casos do alcalde de Baralha e dos cachorros valenciás

Quem isto subscreve já peitea canas desde há bem anos como para se surpreender por estes últimos casos de apologia do franquismo. Nom há nada novo nem é algo "pontoal". Fam-no a cotio e todos os dias das suas vidas porque sabem que goçam do direito a expresar-se "em liberdade" na sua democracia feita à sua medida onde "tudo ficou atado e bem atado".

Quem, na altura, ainda nom saiba que tra-la morte de Franco nom houvo nengumha mudança no que atinge aos corpos policiais, militares e judicatura, poida que manifeste estupor porque sempre lhe digeram que viviam em democracia e que a época das "dos españas" já era história. E de certo, pero nom porque a "España unaynocincuentayuna" se reconvirtera à democracia, senom porque, a mal chamada "España Republicana" (Franco também era republicano), a "España roja" tingiuo-se imediatamente de rosa misturada de azul  ao tempo que mudavam a fouce e o martelo por quantiosas subvençons e umha boa parte do doce pasteleio de cadeiras e poltronas com direito a substanciosos negocietes, esquecendo assim nas beiras aos mortos e represialiados nos quarenta anos de dictadura franquista. Silêncio e submissom em troques de dinheiro contante e bem soante para sindicalistos VIP, socioslistos e eurocomodistas.

Agora pretendem fazer-nos crêr que se escandalizam por casos como o do alcalde de Baralha (depois de anos de inhorar as bravuconadas do alcalde de Beade  ) e sorpreendem-se da impunidade das fotos dos cachorros do PP valenciá exibindo-se com símbolos franquistas, quando nunca renunciarom a eles e nunca se agocharom para exibi-los (nem os de Valência nem os de nengures) e igual estou a errar, pero eu nom me lembro de nengum julgamento por exaltaçom do franquismo (e que alguém me corrija, mas crio que nem existe essa figura penal).

Esta é a democracia na que vivemos, e vos que vos escandalizades, ides seguir votando para mante-la??

eDu
Leer más...

21 ago 2013

[Argentina] Video: "Rejas, Suspiros y Llaves"

Recollemos de Tokata.info:

É posible a desaparición do cárcere? É posible empezar a materializar un mundo sen sistema penal? É posible priorizar a imaxinación por sobre os muros?

Para xs protagonistas da realización arxentina "Rejas, Suspiros y Llaves" a resposta a todos estes interrogante é un SI escrito con maiúsculas. Esta longametraxe ten como obxectivo instalar o debate arredor dos cárceres dende unha perspectiva 100% abolicionista. Durante 70 minutos o/a espectador/a encontrarase con testemuños de persoas vinculadas dalgunha ou outra forma ao invisibilizado mundo das prisións.

Críticxs, sen eufemismos, asumindo riscos, fixando posición.
Leer más...

[Brasil] Artículo sobre o Black Bloc: “Fazemos o que xs outrxs nom têm coragem de fazer”

Colamos à ìntegra este artículo assinado por Paulo Cezar Monteiro na web da revista brasileira Forum na que descreve o que vem a ser o Black Bloc a níveis internacionais e a sua presência no Brasil:

Elxs afirmam nom temer o confronto com a polícia e defendem a destruiçom de “alvos capitalistas”. Conheça a história e a forma de luta que se popularizou com o movimento antiglobalizaçom e ganha destaque no Brasil.

“Xs ativistas Black Bloc nom som manifestantes, elxs nom estám lá para protestar. Elxs estám lá para promover umha intervençom direta contra os mecanismos de opressom, suas açons som concebidas para causar danos às instituiçons opressivas.” É dessa forma que a estratégia de açom do grupo que vem ganhando notoriedade devido às manifestaçons no País é definida por um vídeo que explica parte das motivaçons e forma de pensar dos seus adeptos.

A açom, ou estratégia de luta, pode ser reconhecida em grupos de pessoas vestidas de preto, com máscaras ou faixas cobrindo os rostos. Durante os protestos, elxs andam sempre juntxs e, usualmente, atacam de maneira agressiva bancos, grandes corporaçons ou qualquer outro símbolo das instituiçons “capitalistas e opressoras”, além de, caso julguem necessário, resistirem ou contra-atacarem intervençons policiais.

Devido ao atual ciclo de protestos de rua, o Black Bloc entrou no centro do debate político nacional. Parte das análises e opinions classifica as suas açons como “vandalismo” ou “violência gratuita”, e também som recorrentes as críticas ao anonimato produzido pelas máscaras ou panos cobrindo a face dxs adeptxs. Mas o Black Bloc nom é umha organizaçom ou entidade. Leo Vinicius, autor do livro Urgência das ruas – Black Bloc, Reclaim the Streets e os Dias de Açom Global, da Conrad, (sob o pseudônimo Ned Ludd), a define o como umha forma de agir, orientada por procedimentos e táticas, que podem ser usados para defesa ou ataque em uma manifestaçom pública.

Zuleide Silva (nome fictício), anarquista e adepta do Black Bloc no Ceará, aponta que elxs têm como alvo as “instituiçons corporativas” e tentam defender xs manifestantes fora do alcance das açons repressoras da polícia. “Fazemos o que xs manifestantes nom têm coragem de fazer. Botamos nossa cara a tapa por todo mundo”, afirma.

O jornalista e estudioso de movimentos anarquistas, Jairo Costa, no artigo “A tática Black Bloc”, publicado na Revista Mortal, lembra que o Black Bloc surgiu na Alemanha, na década de 1980, como umha forma utilizada por autonomistas e anarquistas para defenderem os squats (okupas) e as universidades de açons da polícia e ataques de grupos nazistas e fascistas. “O Black Bloc foi resultado da busca emergencial por novas táticas de combate urbano contra as forças policiais e grupos nazifascistas. Diferentemente do que muitos pensam, o Black Bloc nom é um tipo de organizaçom anarquista, ONG libertária ou coisa parecida, é uma açom de guerrilha urbana”, contextualiza Costa.

De acordo com um dos “documentos informativos”, alguns dos elementos que xs caracterizam som a horizontalidade interna, a ausência de lideranças, a autonomia para decidir onde e como agir, além da solidariedade entre xs integrantes. Atualmente, há registros, por exemplo, de forças de açom Black Bloc nas recentes manifestaçons e levantes populares no Egito.

Black Bloc no Brasil
Para Leo Vinicius, é um “pouco surpreendente” que essa estratégia de manifestaçom urbana, bastante difundida ao redor do mundo, tenha demorado a chegar por aqui. “Essa forma de agir em protestos e manifestaçons ganhou muito destaque dentro dos movimentos antiglobalizaçom, na virada da década de 1990 para 2000. Nom é uma forma de açom política realmente nova”. No Brasil, existem páginas do movimento de quase todas as capitais e grandes cidades, a maior parte delas criadas durante o período de proliferaçom dos protestos. A maior é a Black Bloc Brasil, com quase 35 mil seguidores, seguida pela Black Bloc–RJ, com quase 20 mil membros.

A respeito da relaçom com o anarquismo, Vinicius faz uma ressalva. É preciso deixar claro que a noçom de que “toda açom Black Bloc é feita por anarquistas e que todos anarquistas fazem Black Bloc” é falsa. “A história do Black Bloc tem uma ligaçom com o anarquismo, mas outras correntes como os autonomistas, comunistas e mesmo independentes também participavam. Nunca foi algo exclusivo do anarquismo. Na prática, o Black Bloc, por se tratar de uma estratégia de operaçom, pode ser utilizado até por movimentos da direita”, explica o escritor.

Para alguns ativistas, o processo de aceitaçom das manifestaçons de rua, feito pela grande mídia e por parte do público, de certa forma impôs que, para serem considerados legítimos, os protestos deveriam seguir um padrom: pacífico, organizado, com cartazes e faixas bem feitas e em perfeito acordo com as leis. Vinicius demonstra certa preocupaçom com a possibilidade do fortalecimento da ideia de que essa forma “pacífica” seja vista como o único meio possível ou legítimo de protestar. Ele afirma que nom entende como violenta a açom Black Bloc de quebrar um escaparate ou se defender de umha açom policial excessiva. “A violência é um conceito bastante subjetivo. Por isso, nom dá pra taxar qualquer ato como violento, é preciso contextualizá-lo, entender as motivaçons por trás de cada gesto”, avalia.

Para ele, a eficácia de umha manifestaçom está em saber articular bem formas de açom “pacíficas” e “nom pacíficas”. Foi esse equilíbrio, analisa, que fez com que o Movimento Passe Livre – Som Paulo (MPL-SP) paralisasse o aumento da tarifa na capital paulista. “Só com faixas e cartazes a tarifa nom teria caído”, atesta. “Quem tem o poder político nas mans só cede a umha reivindicaçom pelo medo, por sentir que as coisas podem sair da rotina, de que ele pode perder o controle do Estado”, sentencia.
Por outro lado, Vinicius alerta que é preciso perceber os limites para evitar que as açons mais “radicais” façam com que o movimento seja criminalizado ou se isole da sociedade e, com isso, perda o potencial de realizar qualquer mudança. Em sua obra, faz a seguinte definiçom daqueles que adotam a estratégia Black Bloc: “Elxs praticam umha desobediência civil ativa e açom direta, afastando assim a política do teatro virtual perfeitamente doméstico, dentro do qual [a manifestaçom política tradicional] permanece encerrada. Xs BB nom se contentam com simples desfiles contestatórios, certamente importantes pela sua carga simbólica, mas incapazes de verdadeiramente sacudir a ordem das coisas”, aponta.

Outra crítica recorrente é o fato de os BB usarem máscaras ou panos para cobrirem os rostos. Xs adeptxs da açom explicam que as máscaras som um meio de proteger suas identidades para “evitar a perseguiçom policial” e outras formas de criminalizaçom, como também criar um “sentimento de unidade” e impedir o surgimento dx “líder carismáticx”.

Luta antiglobalizaçom

Com o passar do tempo, segundo Jairo Costa, as táticas Black Bloc passaram a ser reconhecidas como um meio de expressar a ira anticapitalista. Ele explica que geralmente as açons som planejadas para acontecer durante grandes manifestaçons de movimentos de esquerda.

O estudioso destaca como um dos momentos mais significativos da história Black Bloc a chamada “Batalha de Seattle”, em 1999, contra umha rodada de negociaçons da Organizaçom Mundial do Comércio (OMC). Em 30 de novembro daquele ano, após umha tarde de confrontos com as forças policiais, umha frente móvel de black blockers conseguiu quebrar o isolamento criado entre xs manifestantes e o centro comercial da cidade. Após vencer o cerco policial, xs manifestantes promoveram a destruiçom de várias propriedades, limusines e carros policiais, e fizeram várias pintadas com a mensagem “Zona Autônoma Temporária”. Estimativas apontam prejuízos de 10 milhons de dólares, além de centenas de feridxs e 68 pessoas presas.

Para Costa, um dos episódios mais impactantes – e duros – da história Black Bloc foi o assassinato de Carlo Giuliani, jovem anarquista de 23 anos, durante a realizaçom simultânea do Fórum Social de Gênova e a reuniom do G8 (Grupo dos oito países mais ricos), na Itália, em julho de 2001. Ele lembra que, após vários confrontos violentos – alguns deles vencidos pelxs manifestantes, que chegaram a provocar a fuga dos policiais, que deixaram carros blindados para trás –, ocorreu o episódio que levou à morte de Giuliani: “Ele partiu para cima de um carro de polícia tentando atirar nele um extintor de incêndio. Muitos fotógrafos estavam por lá e seus registros falam por si. Ao se aproximar do carro, Giuliani é atingido por dois tiros, um na cabeça. E, numha cena macabra, o carro da polícia dá marcha atrás e atropela-o várias vezes”, narra. Os assassinos de Carlo Giuliani nom foram condenados. Dois anos após o fato, a Justiça italiana considerou que a açom policial se deu como “reaçom legítima” ao comportamento do militante.

Alvos capitalistas

Entre as formas de açom direta do Black Bloc destacam-se os ataques aos chamados “alvos simbólicos do capital”, que incluem joalharias, cafeterias norte-americanas ou ainda a depredaçom de instituiçons oficiais e empresas multinacionais. Costa explica que essas açons “nom têm como objetivo atingir pessoas, mas bens de capital”.
Zuleide justifica a destruiçom praticada contra multinacionais ou outros símbolos capitalistas, porque elas seriam mecanismo de “explotaçom e exclusom das pessoas”. “Queremos que esses meios que oprimem e desrespeitam um ser humano se explodam, vaiam embora, morram. Trabalhar dez horas por dia para nom ganhar nada, isso é o que nos enfurece. Por isso, nossas açons diretas a eles, porque queremos causar prejuízos, para que percebam que há pessoas que rejeitam aquilo e que lutam pela populaçom”, explica.

Ela reconhece que essas açons diretas podem deixá-lxs “mal vistxs” na sociedade, já que há pessoas que pensam: “Vaia, nom vou poder mais comer no ***** porque destruíram tudo”. Porém, Zuleide afirma que x trabalhadorx, explotadx por essas corporaçons, “adoraria fazer o que nós fazemos”, mas, por ter família para sustentar e contas a pagar, nom faz. “Esse é mais um dos motivos que nos fazem do jeito que somos”, pontua.
Vinicius explica que, nas “açons diretas”, xs black blockers atacam bens particulares por considerarem que “a propriedade privada – principalmente a propriedade privada corporativa – é em si própria muito mais violenta do que qualquer açom que possa ser tomada contra ela”. Quebrar escaparates de comércios, por exemplo, teria como funçom destruir “feitiços” criados pela ideologia capitalista. Esses “feitiços” seriam meios de “embalar o esquecimento” de todas as violências cometidas “em nome do direito de propriedade privada” e de “todo o potencial de umha sociedade sem ela”.

Sem violência?

Em praticamente todas as manifestaçons, independentemente das causas e dxs organizadorxs, tornou-se comum o grito: “Sem violência! Sem violência!”, que tinha como destinatários os policiais que, teoricamente, entenderiam o caráter “pacifista” do ato. Também seria uma tentativa de coibir a açom de “vândalxs” ou “baderneirxs”, que perceberiam nom contar com o apoio do restante da massa.

Zuleide reconhece que, inicialmente, a açom Black Bloc era alvo desses gritos, mas, segundo ela, quando as pessoas entendem a forma como elxs atuam, isso muda. “Xs manifestantes perceberam que o Estado nom iria nos deixar falar, nos deixar reivindicar algo, e começaram a nos reprimir. Quando há confronto [com a polícia], nós xs ajudamos retardando a movimentaçom policial ou tirando elxs de situaçons que ofereçam perigo, e alguns perceberam isso”, afirma.

Apesar de os confrontos com policiais nom serem umha novidade durante as suas açons, xs adeptxs afirmam nom ter como objetivo atacar policiais. Contudo, outro documento intitulado “Manifesto Black Bloc” deixa claro que, caso a polícia assuma um caráter “opressor ou repressor”, ela se torna, automaticamente, umha “inimiga”.

No “Manual de Açom Direta – Black Bloc”, também disponível na internet (acá), a desobediência civil é definida como “a nom aceitaçom” de umha regra, lei ou decisom imposta, “que nom faça sentido e para nom se curvar a quem a impom. É este o princípio da desobediência civil, violenta ou nom”. Entre as possibilidades de desobediência civil som citadas, por exemplo, a nom aceitaçom da proibiçom da polícia que a manifestaçom siga por determinado caminho, a resistência à captura de algum(ha) manifestante ou, ainda, a tentativa de resgatar alguém detidx pelos policiais.
Também som ensinadas táticas para resistir a gás lacrimogêneo, sprays de pimenta e outras formas de açom policial, além de dicas de primeiros socorros e direitos legais dxs manifestantes. De acordo com o documento, as orientaçons desse manual tratam apenas da desobediência civil “nom violenta”.

Outra orientaçom é que seja definido, antes da manifestaçom, se a desobediência civil será “violenta” ou “nom violenta”. Caso se opte pela açom ‘nom violenta’, essa decisom deve ser respeitada por todxs, visto que nom cumprir o combinado pode pôr “em risco” outrxs companheirxs, além de ser um sinal de “desrespeito”.

Contudo, o mesmo manual deixa claro que o que “eles fazem conosco” todos os dias é umha violência, sendo assim, “a desobediência violenta é umha reaçom a isso e, portanto, nom é gratuita, como eles tentam fazer parecer”.

Uma breve história

1980: O termo Black Bloc (Schwarzer Block) é usado pela primeira vez pela polícia alemám, como forma de identificar grupos de esquerda na época denominados “autônomos, ou autonomistas”, que lutavam contra a repressom policial aos squats (okupas).

1986: Fundada, em Hamburgo (Alemanha), a liga autonomista Black Bloc 1500, para defender o Hafenstrasse Squat.

1987: Anarquistas vestidxs com roupas pretas protestam em Berlim Ocidental, por ocasiom da presença de Ronald Reagan, entom presidente dos EUA, na cidade.

1988: Em Berlim Ocidental, o Black Bloc confronta-se com a polícia durante uma manifestaçom contra a reuniom do Banco Mundial e o Fundo Monetário Internacional (FMI).

1992: Em San Francisco (EUA), na ocasiom do 500º aniversário da descoberta da América por Cristóvolo Colombo, o Black Bloc manifesta-se contra o genocídio de povos nativos das Américas.

1999: Seattle contra a Organizaçom Mundial do Comércio (OMC). Estima-se em 500 o número de integrantes do Black Bloc que destruíram o centro econômico da cidade.

2000: Em Washington, durante reuniom do FMI e Banco Mundial, cerca de mil black blockers anticapitalistas saíram às ruas e enfrentaram a polícia.

2000: Em Praga (República Tcheca), forma-se um dos maiores Black Blocs que se tem notícia, durante a reuniom do FMI. Cerca de 3 mil anarquistas lutam contra a polícia tcheca.

2001: Quebec (Canadá). Membros do Black Bloc som acusadxs de agredir um policia durante umha marcha pela paz nas ruas de Quebec. Após esse evento, a populaçom local e várixs manifestantes de esquerda distanciaram-se da tática Black Bloc e de seus métodos extremos.

2001: A cidade de Gênova (Itália), ao mesmo tempo, recebeu a cúpula do G8 e realizou o Fórum Social de Gênova, com um grande número de Black blockers, além de aproximadamente de 200 mil ativistas. A açom ficou marcada pela violenta morte do jovem Carlo Giuliani, de 23 anos.

2007: Em Heiligendamm (Alemanha), reuniom do G8 foi alvo de uma açom com a participaçom de cerca de 5 mil blackblockers.

2010: Toronto (Canadá), na reuniom do G20. Neste confronto, mais de 500 manifestantes foram presxs e dezenas de outrxs ativistas foram parar em hospitais com inúmeras fraturas.

2013: Cairo (Egito). O Black Bloc aparece com forte atuaçom nos protestos da Praça Tahir, no combate e resistência ao exército do entom presidente Hosni Mubarak.
Leer más...

20 ago 2013

Quatro imputados por enaltecer a supostos membros de Resistência Galega (Actualizado)

Recolhemos do jornal alternativo basco naiz.info e de medios comerciais esta notícia de última hora (e que actualizamos num Post Scriptum ao final da mesma):

O juíz da Audiência Nacional espanhola Eloy Velasco vem de imputar um delito de «enaltecimento do terrorismo» a quatro pessoas que participaram em 2 de julho (*) numha manifestaçom solidária em Compostela portando faixas com as fotos das quatro pessoas acusadas de pertencer a Resistência Galega e que forom julgadas a finais de junho por esse tribunal e que ainda estám em espera de sentência. Cabe sinalar que as quatro pessoas acusadas por este tribunal excepçonal negaram ante o juíz a sua pertenencia à organizaçom Resistência Galega e defenderam a via democrática para resolver os conflitos políticos.

Segundo informam fontes jurídicas, o magistrado citou para o 4 de setembro às 11.00 horas aos quatro imputados, que som B.M.R., R.M.R, J.L.L. e X.R.S. quem, segundo algumhas fontes, foram identificadas pola polícia na manifestaçom e esta passou o atestado à fiscalia, quem à sua vez apresentou umha querela por enaltecimento do terrorismo e agora o juíz Velasco tomou-na em consideraçom, ainda que, como resaltam alguns medios comerciais, as pessoas que apareciam nas faixas e que supostamente estám vinculadas com o grupo Resistência Galega todavia nom forom condenadas por nengum delito relaçonado com o terrorismo.

Cabe destacar a atitude dalgum falsimedio criminalizando já a estas pessoas e como ejemplo de jornalismo criminalizador, o prémio o leva o cabeçalho da RTVG digital, que colamos tal qual: "Catro simpatizantes de Resistencia Galega imputados por enxalzamento do terrorismo".

eDu

(*) Post scríptum.- O portal Galiza Livre aclara que "Esta informaçom foi difundida atravês da agência do régime Europa Press, na que alegava a participaçom das pessoas imputadas por participarem em umha concentraçom o passado 2 de Julho em Compostela. Concentraçom da que nom temos conhecimento, polo qual pode-se suspeitar que seja um erro, o qual nom seria extranho dado que a única fonte da agência é o Ministério de Interior. O imputaçom, supostamente, seria obra da perícia policial para identificar estas pessoas".

Além apontam neste portal que "Este delito segundo a legislaçom espanhola pode supór umha condena de até dous anos de prisom. Até o de agora já declararom sob esta acusaçom seis moças de Ourense, quatro participantes num lipdub em Ginzo e agora estas novas quatro pessoas".
Leer más...

Declaracións dunha diputada do PP, viaxeira no accidente de Angrois: Parécenme uns terroristas

Penso que é a primeira vez que neste blogue damoslle voz a unha diputada do PP e mesmo que copiamos e colamos a íntegra unha noticia publicada nun falsimedio como é este caso do Diario de Ferrol, mais considero que entre todas as mentiras e falsidades, entre todas as terxiversacións e manipulacións para acusar só ao maquinista do AVE (ou como queiran agora denominar ao tren de non tan alta velocidade) siniestrado en Angrois, as declaracións desta militante e diputada do PP (que ia no tren siniestrado) non deixa lugar a dúvidas de que as suas críticas non poderám ser calificadas como interesadas para deixar en mal lugar a RENFE, ADIF, Xunta e Goberno español, nen nos poderan calificar de aproveitar a morte e a dor de tantíssimas persoas, de tal xeito copiamos e colamos à ìntegra (depois de traducida) a noticia deste xornal

A deputada do Grupo Parlamentario Popular na Asemblea de Madrid María Teresa Gómez-Limón Amador viaxaba o día 24 de xullo no Alvia de Renfe que se accidentou na curva de Angrois, preto de Santiago. Dirixíase a Ferrol, de onde é natural o seu marido, Rafael Taibo, para pasar unhas vacacións coa familia e no sinistro resultou con graves lesións, das que aínda se está a recuperar no seu domicilio madrileño.

María Teresa, que é psicológa forense nun xulgado de Madrid, fracturou un pé, o esterno e a segunda vértebra cervical, polo que tivo que ser sometida a unha intervención cirúrxica para implantarlle un óso da cadeira e estivo hospitalizada 16 días. Non obstante, asegura que, sendo graves, as lesións físicas son as que menos lle preocupan, pero que psicoloxicamente está "moi tocada". "Aquel horror non se me vai da cabeza; estou moi decaída e cando me animo un pouco síntome moi indignada", manifestou onte en declaracións a este xornal.

"Non creo que o erro fose só do condutor, que non me conten historias," dixo, engadindo que non é lóxico que nun tren de alta velocidade vaia un único maquinista na cabina, porque "e se ten un ictus ou un ataque de loucura, que pasaría entón?", apostilou.

Dende o seu punto de vista, resulta ilóxico que un percorrido de alta velocidade se poña en marcha sen todos os mecanismos necesarios para evitar catástrofes como a que ela, e todos os que viaxaban nese Alvia, viviron o pasado 24 de xullo na entrada de Santiago. "E ao cabo de tres días poñen o sistema que terían que ter posto antes", apuntou, engadindo: "Parécenme uns terroristas". Referíase aos presidentes de Renfe e Adif, "que gañan sueldazos por ter grandes responsabilidades, que despois non se lles esixen", e aos sucesivos ministros. Citou concretamente o socialista Xosé Blanco, "que se apresurou a cortar a fita antes das eleccións", e Ana Pastor, "que non se preocupou de ver se a alta velocidade estaba preparada".

A indignación que di sentir Gómez-Limón Amador levouna a mostrarse disposta a comparecer como acusación particular pola vía civil e penal nas dilixencias xudiciais, "porque me esnaquizaron a vida e hai outras 79 persoas que xa non poden protestar".

Viaxe

María Teresa estaba de vacacións en Ferrol coa súa familia e a véspera do accidente tivo que viaxar a Madrid para asistir a unha sesión plenaria. Regresaba no tren sinistrado en Angrois e, a pesar das graves lesións sufridas, puido comunicarse coa súa familia para dicirlles que estaba viva.

A partir de aí, segundo comenta o seu fillo, Víctor Taibo, comezou o desconcerto para eles, porque non sabían onde fora trasladada. "Cando a miña nai me chamou case non podía falar e a situación foi lamentable, porque non estaba nas listas e tivemos que buscala polos hospitais", apuntou.

Víctor Taibo cualifica a experiencia de "total abandono por parte das administracións e de Renfe". Asegura que moitas das cousas que tanto a Xunta coma o Ministerio de Fomento fixeron chegar á cidadanía "non son reais". Así, sinala que o mesmo día do accidente se anunciou a posta en funcionamento dun teléfono para localizar as vítimas, pero aconteceu que comunicaba todo o tempo, polo que denuncia a "incapacidade da Xunta" para dispoñer do persoal necesario que puidese atender as chamadas dos familiares.

"Tiven que buscarme a vida eu só, porque o meu pai é maior, ten 78 anos e estaba moi preocupado, para localizar a miña nai", apunta Víctor Taibo, que tamén critica o feito de que Renfe, nin a primeira semana nin as seguintes, tivese habilitado un centro de coordinación para resolver cuestións relacionadas coas equipaxes ou os seguros.

"O lóxico é que Renfe, a Xunta e o Ministerio de Fomento tivesen posto en servizo unha oficina para atender á xente. Polo menos eu non conseguín dar con ningunha", apunta o fillo de María Teresa Gómez-Limón.

Ao seu modo de ver, estanse a inventar cousas para intentar quedar ben, como o feito de que se anunciase unha oficina para as vítimas no Xulgado número 3 de Santiago, "e cando eu acudín alí me dixeron que era un proxecto".

Seguro

En canto ao seguro obrigatorio de viaxeiros, Víctor Taibo manifesta que se rexe por un regulamento do ano 1989, polo que está totalmente obsoleto.

A xeito de exemplo, comenta que asegura a manutención e o aloxamento de dous familiares da persoa hospitalizada durante dez días, cun máximo de 180 euros, coa agravante de que no caso das comidas hai que gardar as facturas para que despois as aboe o seguro. "Nós superámolo, porque a miña nai estivo 16 días no hospital e no noso caso temos recursos económicos, pero hai xente que non os ten".

Dende o seu punto de vista, de nada serve que despois a compañía aseguradora tivese emendado a situación ampliando a cobertura, cando hai persoas, como é o caso dunha muller que estaba hospitalizada no mesmo cuarto que a súa nai, que ten polo menos para cinco meses, xa que as lesións lle afectaron á medula.

"É un absurdo que as aseguradoras se rexan por un decreto de 1989 e, en todo caso, se non cobren todos os gastos, que sexa a Administración a que se faga cargo da situación, sobre todo nos casos de familias que non teñan recursos"
, sinala.

Desamparo

O fillo de María Teresa sostén que as vítimas do tráxico accidente se encontran nunha situación de desamparo. Refire que a súa nai ten que acudir con frecuencia ao hospital para comprobar a evolución das súas lesións e que necesita desprazarse nun taxi ou unha ambulancia, porque ten que moverse nunha cadeira de rodas. Pois ben, hai uns días a aseguradora de Renfe comunicoulles que xa se pagaran moitos gastos, polo que, a partir de agora, lles piden que paguen eles o taxi e que despois lles reembolsarán o diñeiro.

Por outra parte, manifestou que un responsable de Renfe comparecera no hospital no que estaba a súa nai cun escrito no que se informaba da apertura dunha oficina en Madrid para as vítimas, cando, ao seu modo de ver, o lóxico sería que se situase en Santiago, que era onde estaban os afectados. De todos os xeitos, como queira que eles viven en Madrid, si acudiu a esa suposta oficina, que está situada nos servizos centrais de Renfe en Atocha e consiste nun local con dous ordenadores. Na súa opinión, o que cumpriría, en todo caso, sería crear unha oficina centralizada de axuda e asesoramento.

Outra das cuestións que, dende o seu punto de vista de afectado, as administracións públicas -léase Xunta e Ministerio de Fomento- terían que afrontrar é a creación dun servizo xurídico, xunto con Renfe e Adif.

Ao marxe da noticia, cabe sinalar que esta diputada do PP saltara aos medios a finais de xaneiro deste mesmo ano, cando emitira un burofax a Rajoy reclamando ao seu partido transpariencia "ante as lamentaveis e vergoñentas noticias que circulan en relación con determinadas prácticas políticas", crítica que ao PP lle sentara ben mal (a ver que din agora, se é que algo din).

Colamos o audio da entrevista na Cadena SER depois de ditas declaracións e onde reafirmase no dito:



eDu
Leer más...