31 dic 2011

Reivindicación de varios ataques en Barcelona

Baixo a sinatura de "Columna de Nihilistas", o comunicado que embaixo reproducimos reivindica varios ataques con obxectos contundentes contra sucursais bancarias, tendas de moda e cámaras de videovixiancia, así como cortes de tráfico e tamén dous ataques incendiarios contra caixeiros automáticos e unha bomba de ruido diante dunha comisaría dos Mossos d’Esquadra, todos eles acontecidos na cidade de Barcelona e as súas inmediacions.
O comunicado o tiramos da páxina web http://es.contrainfo.espiv.net/ (aquí) e reproducímolo en castelán tal e como o atopamos. A foto é da "semana tráxica" de barcelona, hai máis dun siglo, nos tempos ós que refirese o título do comunicado:

La ciudad de las bombas volverá a arder.
Reivindicación de ataques contra la autoridad, el capital y por la propagación de la revuelta.

- Dia 28 de Noviembre: A las 15:00h de la tarde en el municipio de Montcada i Reixac se atacó la CCTV atacando con martillos y con cuerdas gruesas varias cámaras de (in)seguridad.

- Día 6 de diciembre: A las 7:30 de la mañana un grupo de compañerxs cortó la calle Tessàlia en el precario barrio de La mina, seguidamente se atacó una sucursal bancaria cercana en solidaridad con el compañero Alexis Grigoropoulos “Gregory”.

- Día 12 de diciembre: Se cortó la calle Mercé Rodoreda a las 8.00h, después se arrojó pintura y se golpearon con piedras las vidrieras de diversas tiendas de cadenas de moda. Horas más tarde en vísperas de las 21:30h después de que finalizara la marcha en recuerdo del compañero Roger se atacaron diversas sucursales bancarias en Vila de gràcia.

- Día 19 de diciembre: Fueron atacados dos cajeros autómaticos de Caixa Catalunya en la calle Mare de Déu de Lorda con dos Cóctel Molotov a las 2:30h de la noche.

- Dia 20 de diciembre: A las 23:00h aproximadamente, se colocó una simple bomba de ruido en las afueras de la comisaría del barrio de Glòries de lxs Mossxs d’Esquadra. Horas más tarde y cerca de la 1:32 se atacaron diversas oficinas de seguros con martillos y palos de madera anchos.

¡Si desde pequeñxs nos oprime el capital, desde pequeñxs lucharemos contra el capital! ¡Por una insurrección autónoma y salvaje!

Estamos asistiendo a una etapa muy confusa e interesante a la vez. Las largas colas del paro, las decenas de paradxs esperando en las lonjas y obras que les den un puesto de trabajo a las 8 de la mañana, el canibalismo social, la miseria y podredumbre, la marginalidad de los suburbios y barrios satélites son ya una evidencia innegable. Sin embargo, ante las nuevas condiciones político-económicas que se dan o más bien, se radicalizan, todxs adquieren una posición dentro del conflicto social permanente. El sistema decide radicalizarse, perpetuar y aumentar el control total. La presencia de cámaras que convierten a paradas de metro o supermercados en bunkers se extiende y se extrapola al campo de las manifestaciones anticapitalistas.

El sistema se radicaliza, nosotrxs también. Al contemplar los exagerados dispositivos policiales, la omnipresencia de cámaras CCTV y demás peculiaridades de un sistema autoritario, entendemos que la única alternativa posible es la creación de un nuevo paradigma basado en las relaciones humanas afines. La proliferación de disturbios y acciones contra la autoridad y el capital son más necesarias que nunca. ¡Radicalizarse pues el sistema se ha radicalizado! Un soplo de aire fresco y un cambio generacional amplio, una forma de lucha basada en el ataque difuso, en la organización antiautoritaria y asambleas autónomas ajenas a organizaciones burocráticas. Saltarse las leyes pues solo así podremos conseguir el cambio que queremos.

No atacamos solo al capital como venganza de nuestra situación económica, lo atacamos por que simplemente, no nos gusta. No nos gusta esta vida condenada a puertas automáticas y rejas, a la calificación continua y al pensamiento único mercantil impuesto desde las escuelas, la religión y el arte moderno burgués. No nos gusta el urbanismo que solo busca aumentar la productividad de la explotación de lxs individuxs. Como jóvenes precarixs nos vemos perdidxs en el entorno de la exclusión social. No tenemos futuro laboral posible, se han cargado nuestro futuro antes siquiera de que tuviéramos conciencia. Por eso, no nos queda nada salvo que proliferar los enfrentamientos contra lo que no nos gusta, seguir con las acciones, ser irreductibles, agarrarnos a un clavo ardiendo y no dejarnos arrastrar por un país cada día más pobre.

Estamos del lado de lxs inmigrantes, de lxs sintecho, de lxs aprecariadxs, de lxs invisibles, estamos del lado de lxs que okupan y roban. Ante un mundo basado en construcciones sociales autoritarias no nos queda más que destruir y acabar con la certeza de la rutina, okupar y expropiar.

¡Un saludo a la gente subversiva de los suburbios y de los ghettos! ¡A lxs que conspiran! ¡A lxs que rompen los pivotes de las aceras y atacan a los bancos! Nos vemos en las barricadas, en la rebelión.

Viva Exarchia y la resistencia en los barrios.

¡Abajo el capital, el estado y el poder adulto!
¡Por la libertad del individuo!
¡Por el ataque difuso anónimo e incendiario!
¡Por la resistencia armada del lumpen y de la clase aprecariada!
¡Por la resistencia combativa de las barriadas contra las políticas neoliberales!
¡Abajo el trabajo!

¡Viva la Acracia!

Alexandros, Mustapha, Roger, Patricia Heras, ni olvido ni perdón.

Columna de Nihilistas.
Leer más...

30 dic 2011

Pontedocu: proxección do documental "O Monte é noso" (Ponteareas)

Reproducimos a seguinte información chegada ó noso correo:

Este Xoves, 5 de xaneiro as 21h., proxección do documental "O Monte é noso".
Este documental é unha produción realizada polo director Llorenç Soler e producida pola Coordenadora de Montes Comunais no ano 1978. Nesta cinta recóllese a loita dos campesiños a finais da década dos setenta para recuperar a propiedade dos montes comunais que traballaban pero que non lles pertencían, porque foran usurpados pola ditadura a partir do ano 1939. Parte do documental recolle a loita dos veciños dunha das parroquias do pobo de Ponteareas, na zona de Oliveira.
Para acompañar a proxección contamos coa presenza dun compañeiro de Compostela que nos dará unha charla titulada "Pan pra hoxe... Histora da industrialización na Galiza"
No Enigma-Cafe Bar, rúa Real 27, Ponteareas (Pontevedra)
O enlace a nova no blog do Ateneo Libertario Lume negro, organizadores do evento, aquí.
Leer más...

Festa de fin de ano no C.S.O. Palavea (A Coruña)


Aquí tedes o cartaz da festa hortera coa que o Centro Social Okupado de Palavea despide e sauda o vello e o novo ano respectivamente. A okupa está na N-525 rúa río quintas 31 (xunto a discoteca OH CORUÑA) e a festa comezará as 00:23, antes cea vegana na que cada quén trae o seu mellor prato.
O blog da okupa é okupacorunha.wordpress.com
Leer más...

28 dic 2011

Palestra proxectos agroecolóxicos en Granada (Vigo)


A seguinte info chegounos ó correo:
Hortas urbanas na cidade de Granada e presentación do proxecto Agrodilar, na vila de Dilar.
XOVES, 29 DE DECEMBRO
20:30h
cs A COVA DOS RATOS
(Rúa Romil, nº3, Vigo)
A cargo de Juan R. Medela.
Organiza: Encontro de Hortas da Ría de Vigo

http://agrodilar.blogspot.com/
Leer más...

A quen beneficia o sistema carcelario?


Cartaz para difusión



Panfleto distribuído na manifestación en apoio ós presos en luita e contra as prisións o 17 de decembro na Coruña.

LISTADO DE EMPRESAS QUE SE BENEFICIAN DO CÁRCERE (sen actualizar completamente):

Construcción:

COMSA,Ferrovial,FCC,ACS,TEYCO,MOINSA OHL,Obrascon,Huarte,Lain,EJUCASA, INTEICO, Begar Construcciones y Contratas, S. A, Gorpesan, S. A ICA Obras y Construcciones, S. A. Construcciones Villegas, S.L Aislamientos del Tajo S.L. - Contratas S.L. y Contratas y Viales S.L, Semacon, S.A. Brisol, S.A. Construcciones Leandro Vidal, S.L. Clece, S. A Applus Norcontrol, SL Copisa Constructora Pirenaica, S.A. & Agefred Servicio, S.A. M. Runner SL, Riera arquitectura, GISA, Famo SA, Ribo SL, Vicsan, Saeta Ingenieros, S. A, F. Olmos Aplicalor, S. A, Conducciones Hidráulicas y Carreteras, S. A, Construcciones López Cao, S. L.-Obras y Contratas Aedes, S. L. Construcciones Zabalandi, S. L. Coinger SL y Secoba Servicios Integrales, S. A.

Seguridade/Vixilancia:

COBRA, Watsegur, Isolux, Inabensa


Fontanería
:

Aopil, S.L - Opain, S.L. Proyecon Galicia, S.A. : Gesair, S.L Integra MGSI, S. A. Tritio, S. A., Integra MGSI, S. A


Electricidade
:

UICESA y Isolux Ingeniería, S.L

Calefacción e climatización de carceleros (os presos non teñen ese privilexio e pasan frío e calor):

Elecnor, S. A. Cecoba Servicios Integrales, S. A y Aplicalor S.A


Recollida de basuras e limpeza
:

FCC, clece sa, Recolim, S. L. Urbaser, Sociedad Anónima

Cociña:

Electrolux Professional, SA

Informática:

Ibermática SA


Mobiliario
:

Mecalux servis

Lavandería:

Polimatic


Comida
:

Gastronomía Mediterránea, S. L; Brassica Group, S.A

Transporte de carceleiros:

en Murcia Autobuses Mar Menor, en León S. L. M.M. Romerías, en AlgecirasMansal Autocares S. L., en Segovia Autocares Siguero, S. L. , en Salamanca Zamora-Salamanca, S. A. en Córdoba Autocares Pérez Cubero, S. L., en Alhaurin de la torre Autocares Vázquez Olmedo, en Alicante Mistral Marenostrum, en Badajoz Aníbal, S. L y en Tenerife Transportes Fumero Mesa, S. L.

Colchóns:
Pikolín


"Iniciativas de reinserción laboral"
(esclavitude encuberta):

Industrias Ochoa, Onix, Gaviotas Imbac, Citroen, El Corte Inglés, Boxtar SL, Codorniu, Correos, EROSKI, Saveco, Valeo, Asimelec


Outros inversores coñecidos


LaCaixa, BSCH

extraido de puntodefuga.org

O listado pode non representar a totalidade das empresas que se lucran coa cárcere, a actualización deste é aínda un traballo pendente dificultado pola invisibilidade destes negocios. Se podes aportar máis datos ou material gráfico (modelos de cartaces, pegatinas, etc) que axuden a sinalar a todas as empresas que se lucran do sistema carcelario, non dubides en comentalo e colgalo aquí.

CÁRCERE = TORTURA= NEGOCIO










Leer más...

26 dic 2011

!Morte ao faranduleo! ¡Viva Conde Droga!

A continuación reproducimos o texto dun panfleto atopado durante as últimas datas na cidade de Compostela:

O noso benquerido alcalde D.Xerardo Conde Roa, entrou por todo o alto na lista de rexidores que se enfrentan aos okupas e forzan desaloxos policiais por un problema que chegan a facer case persoal.

Para nós non simboliza nin importa nada a cor política desta personaxe, que non deixa de ser un político ao fin e ao cabo; xa temos probado todos os sabores de personaxes desta ralea, e Conde Droga é sen dúbida o máis saboroso. Lonxe quedan eses "izquierdosos cidadanistas" como Xerardo Estévez, un bo socio listo, ou as promesas cumpridas de man dura dos nacionalistas Néstor Rego ou Encarnita Otero, que da forma sibilina mais eficaz pechaban os nosos locais e nos reventaban a ostias. Mención aparte merece o otrora maoísta Sanchez Bugallo, sempre preocupado de limpar a rúa, pero carente de firmeza e determinación á hora de expresar as súas verdadeiras conviccións, que como as de todos estes cuatreros son canto menos filofascistas. Alén disto, o noso novo alcalde, connosco, é moito máis sincero que os anteriores , de feito atrévese a dicir o que os outros só falaban ás agochadas, ten espirito de auténtico cowboy e facer fai o mesmo que o resto, falar coa policía para que nos inflen. A min persoalmente dame igual que retiren a subvención a uns cantos crápulas para darlla a outros algo máis dereitosos.

Bugallo, Otero, Rego...probaron a nosa menciña e agachaban a cabeza, mais o novo alcalde de Santiago, fachendoso e falangueiro, lonxe diso quere ser máis macarra que ninguén. Haberá que baixarlle os fumes.

!Morte ao politiqueo! ¡A revolta está na rúa!
Leer más...

25 dic 2011

Festa fim de ano na Cova dos Ratos (Vigo)

Reproducimos a información chegada ó noso correo:

Radio Piratona e a Asembleia Okupa do Bairro do Cura propóñenche dúas noites especiais para a autoxestión dos proxectos. As festas serán o 30 e 31 de decembro na Cova dos Ratos (Rúa Romil, 3).

-Venres 30 velada Bingo Musical + petiscos a partir das 21:00
-Sábado 31 Ultrafesta 2012 a partir da 1:00

Pola okuaçom de espaços e ondas
Leer más...

24 dic 2011

Palestras de Negres Tempestes en Vigo e Coruña


Desde o bairro de Sants, chega o colectivo Negres Tempestes para facer
duas presentacións na Galiza.

-En Vigo o día 27 de Decembro no CS A Revolta ás 19:30h
-En A Corunha o día 28 de Decembro no CSO Palavea ás 20:30h

Chegan con un único propósito:

Romper o estereotipo que fai que unha parte importante das persoas
organizadas acostumen pensar que unha boa "indepe" quere a consecución
de un estado, con o que isto implica de autoritarismo, e que toda boa
"anarka" despreza a cultura e a lingua desde un falso internacionalismo.
Sería o moi aliñado "Independencia é fascismo" ou "Anarquismo é
españolismo"

Agardamos vervos alí!

Saúde

Información no blog do C.S.O. Palavea aquí.
Leer más...

23 dic 2011

Crónica da XII Marcha á prisión de Teixeiro e posterior manifestación na Coruña

O pasado sábado 17, ó redor de oitenta solidarixs enfrontamos o frío navideño para participar na tradicional Marcha á Cadea de Teixeiro que, coma todo-los anos dende hai xa unha ducia, celebramos contra vento e marea (ou máis ben contra multas e picoletxs) no sábado anterior ó nadal.
Aínda que, para seres sincerxs, nesta ocasión non foi unha "marcha", pois preferimos concentrarnos diante da porta da cadea para evitar que a carceleirxs e picoletxs lles entrase a tentación de pincharnos as rodas dos coches, coma xa sucedera hai dúas marchas (noticia neste mesmo blog aquí); así que desta volta os vehículos ficaron aparcados na cuneta, a salvo, dentro do no noso campo visual.
Nesta ocasión a protesta estivo oportunamente comunicada á subdelegación do goberno nos seus prazos correspondentes. Pese á reticencia natural dxs organizadorxs, a intención pasaba por disminui-lo risco de multitudinarias multas para todo-lxs participantes, como xa sucedera nas dúas convocatorias anteriores (aquí e aquí), asumindo xs convocantes as posibles sancións.
Os berros solidarios para cxs represaliadxs do sistema e contra a institución carcelaria e xs seus infames valedorxs fixéronse oir doutro lado dos muros, contestados polxs presxs como boamente souberon, confinados tra-los inhumanos barrotes.
Se puntualmente ás 16:00h comezou a protesta, ás 18:00 un pequeno globo aerostático fixo as veces de despedida para cxs involuntarixs habitantes do presidio. Raudxs collemo-los coches para chegar a tempo a outra cita antirrepresiva do día: a manifestación convocada ás 20:00 no obelisco da Coruña.
Entre as identificacións e a presión constante das forzas de antidisturbios, cen por cen volcadas en amolar xs solidarixs, a manifestación partiu cedo (apenas serían ás 20:30) do seu ponto de convocatoria pola céntrica rúa real coruñesa. Alí repartíronse octavillas entre xs numerosxs usuarixs de tan sinalado centro de consumo da cidade.
A manifestación rematou axiña frente ó concello herculino, tendo coma único incidente sinalable os momentos de tensión resultantes de que uns "secretas" obligaran a un participante a borrar unha foto que lles tomaran, co conseguinte amago de carga policial.
A intención coa mani coruñesa pasaba por chama-la atención da cidadanía con respecto á campaña contra as torturas e malos tratos nas prisións que estase a desenrolar en cadeas de todo o estado. Na campaña participan máis de 60 presxs, algúns deles nas prisións galegas, por medio de xexúns e "chapeos" periódicos e envíos de instancias (máis información neste mesmo blog sobre a campaña, tanto dentro como fora, aquí, aquí e aquí).
C.R.

Imaxes da manifestación en A Coruña recibidas no noso correo:













Podedes atopar outra crónica da marcha na Web Galizalivre.org (aquí)


Leer más...

22 dic 2011

A Policía británica poderá usar armas de fogo en futuros disturbios


Segundo a axencia EFE, a Policía británica poderá usar armas de fogo en situacións de "alteración da orde pública" en función "da inmediatez do risco e a gravidade das consecuencias", tras ser cuestionada a contundencia policial durante os disturbios que sacudiron o país durante o pasado verán. Unha nova escalada na violencia do estado en previsión de futuros e inevitábeis estoupidos populares.. . Leer más...

21 dic 2011

Un povo do Sur de China resiste contra o governo e a policia

Na vila de Wukan, na província de Cantão, a população expulsou todos os elementos do governo e da polícia local.
Quando mil polícias, armados com canhões de água e gás lacrimogéneo,surgiram para “repor a ordem” os habitantes de Wukan resistiram ao ataque e não permitiram a sua entrada na vila, que se encontra agora cercada sem ninguém poder entrar ou sair.

Wukan é uma vila piscatória com cerca de 20.000 habitantes (em Portugal dificilmente teria o estatuto de vila…).

Na origem destes protestos está a decisão do governo local de expropriar a terra da vila para desenvolver projetos imobiliários. Este tipo de problemas tem criado tumultos um pouco por toda a China nas últimas décadas, mas penso que nunca se tinha chegado a um ponto em que todos os membros do governo de uma localidade, assim como toda a polícia, fossem expulsos. Como é evidente não há nenhuma informação nos media chineses sobre isto, mas um repórter do Telegraph conseguiu (inexplicavelmente!) entrar ontem em Wukan. Vale muito a pena ler o artigo que publicou ontem naquele jornal e também as notas que escreveu hoje no google+.

Tomo a liberdade de o citar aqui:
I
nside there are now no police, or government officials. It is the first time I’ve been anywhere without police in the almost four years I’ve been in China and it didn’t just feel liberating to me - the villagers are exuberant. There’s a constant buzz of excitement in the air, as young men run around, using walkie talkies to organise the resistance. Unlike many villages in the countryside, Wukan is also full of children, who seem to be enjoying the upheaval and sudden distraction of their parents.


Esta situação é bastante complexa, e não deve ser vista imediatamente como um protesto contra o governo central ou contra o partido. Este género de protestos, que como disse se têm repetido recentemente, têm normalmente como alvo o governo local, visto como corrupto e vendido aos interesses da construção. Neste como noutros casos há mesmo um apelo dos rebeldes ao governo central para que venha em seu auxílio e castigue os responsáveis pela violência.

Desta forma, será interessante ver como vai o governo lidar com isto, até porque sabendo que dentro de Wukan se encontra um jornalista estrangeiro com um ipad e ligação à net é evidente que as repercussões internacionais do que vier a acontecer são incontroláveis. Para já Wukan encontra-se em autogestão, e a julgar pelos relatos publicados as pessoas estão exuberantes.

[extraído de pt.indymedia.org]
Leer más...

Pequena crónica da segunda movilización contra o desaloxo da Sala Iago


Recebemos no noso correio esta crónica asinada por Individualidades Contrainformativas:

Algo mais dun centear de persoas manifestáronse o pasado 16 de Decembro polas rúas do casco histórico compostelano. A manifestación, en contra do desaloxo da Sala Iago e as políticas represivas do goberno municipal, partiu dende a Porta do Camiño cara as rúas da "zona vella" a berros de "Desaloxos son disturbios" ou "A rúa e nosa e non de Conde Roa".
Un potente continxente de antidisturbios (arredor de 40) cercou a manifestación dende o seu comezo. Despois do paso dos manifestantes pola Praza de Cervantes e a rúa do Preguntoiro, o percorrido foi interronpido polos antidisturbios, desviándose a manifestación cara a rúa da Conga(situada nunha costa, valeira e encaixonada). Unha a vez alí o comportamento da policía tornouse mais provocador, chegando a apartar a dúas persoas coa intención de agredirlles, pero sen conseguilo. Posteriormente realizaron un amago de carga que dividiu a manifestación en dous, desprazando a un grupo dunhas 20 persoas cara a rúa do Preguntoiro, mentres tanto o resto dos manifestantes eran identificados mentres ficaban totalmente cercados por un cordón policial.

Nesa mesma noite, horas mais tarde, grupos de solidarios deron resposta as agresións policiais con distúrbios en diferentes puntos da cidade.Nas rúas do Horreo e Doutor Teixeiro queimaron contentores e e atacaron os vidros de sucursais bancárias e en Vista Alegre, outro grupo unha hora mais tarde, incendiou outro contentor de lixo, cortando o tráfico durante média hora.

A reacción por parte dos "falsimedios" non se fixo esperar e o xornal "La Voz de Galicia" nun intento de intoxicación informativa apresentou as intervencións policiais e identificacións como posteriores aos distúrbios, invertindo completamente os tempos, e a relación de causalidade, procurando abonar o terreo para a represión dos indentificados.
Leer más...

Video-Debate 22 dezembro às 19:30h no C.S.A. La Madriguera (Ponferrada) : "COMPRAR TIRAR COMPRAR"

Leer más...

20 dic 2011

Violenta detención dun "manteiro" na Coruña

O sábado 17 de decembro ás 18.30 na rúa Real axentes de paisano procederon a deter a un senegalés que se adica á venda ambulante. Segundo algunhas das persoas alí presentes a detención tivo lugar sen que o detido ofrecera resistencia e cunha brutalidade e violencia imposibles de xustificar. Incluso algunhas persoas chegaron a enfrontarse á Policía para que deixara de dar ese trato desproporcionado ao detido. Convén destacar que un dos policías de paisano implicado foi o mesmo que o día 4 de agosto deste ano apuntou no Cantón Grande coa súa arma a un senegalés sen que este opuxera resistencia ou estivera cometendo delito algún.

As anteriores liñas son un fragmento do comunicado da Asociación Sen Papeis da Coruña, que leva tempo denunciando a situación de acoso e desprotección na que se atopan as persoas inmigrantes adicadas á venda ambulante na cidade. No resto do manifesto rechazan os feitos e pidenlle a policía e o goberno municipal que cumpran as sua propias leis. Podedes atopar o comunicado completo neste enlace o Foro Galego de Inmigración (-Aquí).
Leer más...

19 dic 2011

Sobre a informalidade


A continuación reproducimos un texto de Gabriel Pombo Da Silva, no que atopamos distintas reflexións entorno ás prácticas organizativas informais no seu presente.

Vivir las prácticas insurreccionales lo mismo que organizarse informalmente es, en suma, estimular a lxs individuos a recuperar el control (sin delegadxs o expertxs) sobre su vida en "lo privado" (particular) y "lo social"; como espacio que determina modelos de vida/espectativas/rolles/comportamientos/fines/etc...

Que yo "apueste" por el principio federativo y grupos de acción más "estables" (en el espacio-tiempo) que "difusos" es por mi convencimiento personal que esta forma de organizarse no ahoga o sanciona la autonomía del grupo o las otras expresiones de lucha que se hacen complementarias.

La acción debe ciertamente ser un medio legítimo de autodefensa y ataque al alcance de todxs (como lo son las IDEAS), pero esto tampoco lo podemos "imponer" sino que debe ser "sentido" y elegido por cada cual...

Elegir una forma "cerrada" de organizarse es algo opcional y no sólo una formulación política.

Lo que cuenta es la afinidad y las dinámicas (de discusión teórica y praxis revolucionaria) así como las experiencias acumuladas (individual y colectivamente): como individuos, grupo y como parte del movimiento antagonista que actúa en el escenario social...

Hay compañerxs que opinan que actuar de forma más o menos "cerrada" (y no abierta) entre las mismas personas, les garantiza mayor "seguridad"... tanto en el desarrollo de la acción como en evitar "filtraciones".

Hay compañerxs que desean asumir sus responsabilidades y acciones de forma plena (asumiendo a la vez las consecuencias) y por ello adoptan un acrónimo fijo y otrxs compañerxs no ven la necesidad de asumir las acciones con siglas pues las acciones se desarrollan en contextos que "se explican a si mismas".

A mi juicio ambos planteamientos son legítimos... por eso también rechazo las "acusaciones" de "vanguardistas" que ciertxs compañerxs organizadxs en grupos "estables" han recibido desde el movimiento antiautoritario: me refiero a la FAI (informal) y "Células del Fuego" (entre otras)...

El nivel de conciencia sobre la necesidad del ataque (y eso radica en lxs integrantes de cada grupo, su análisis de la situación, local e internacional, táctica y estratégicamente; fines a conseguir, objetivos marcados, etc.) hace que compañerxs opten por modelos organizativos que son más "cerrados" que otros. Cada grupo en función de sus individualidades y aspiraciones operativas tendrá que ser muy cauto y acertar en sus elecciones: en los compañerxs, en los medios y lo planeado...

Quienes desean llevar a la praxis acciones de ataque (liberación) complejas precisan de una cualificación "específica" que no puede encontrarse en una reunión espontánea de compañerxs.

Esto significa que los fines/objetivos que cada grupo se propone llevar a la práctica determina las formas organizativas y lxs compañerxs que formarán parte de los grupos...

Como anárquico valoro toda expresión de lucha: ocupaciones, manifestaciones, pintadas, sabotajes, expropiaciones, etc... No creo que yo eligiese a "cualquier compañerx" para desarrollar un proyecto en una Okupa; hacer un expropiación o llevar a cabo una liberación... de ese aspecto ( la elección de compañerxs) se encarga la afinidad y la confianza que cada cual me inspira en según que cosas...
De hecho podría vivir en una Okupa con unxs compañerxs (con lxs que desarrollo un proyecto cultural, social, musical, comunitario, etc.) "aliarme" esporádicamente con otrxs para llevar a cabo acciones difusas no complejas y, tener un grupo "cerrado" con el que llevo adelante acciones complejas (expropiaciones, liberación de compas, etc.) que otrxs compañerxs no estarían dispuestxs a llevar a cabo...

Como ya he dicho no priorizo un método sobre todo como tampoco fetichizo solamente la violencia revolucionaria. Considero que el proyecto insurreccional anarquista es algo vivo que intenta abarcar todas las cuestiones relativas a la dominación y la liberación.

La dominación se combate con la teoría y la praxis, y la liberación se alcanza del mismo modo...

Gabriel Pombo da Silva
Leer más...

O Centro de Documentaçom Contra a Tortura (CDDT) sinala que em 2011 levamos já 40 mortes baixo qustódia no Estado Espanhol

No que vai de ano 2011, tivemos notícia de 40 pessoas mortas entanto ficavam baixo qustódia, (outras sete morrerom no transcurso de operaçons policiais): A última, até agora, A.D., cidadá marroquino, quem apareceu aforcado, em 12 de dezembro, nas duchas da enfermeria da prisom madrilenha de Soto del Real.

Além a CDDT sinala que desde o 1 de janeiro de 2001, tenhem constância de 863 pessoas que morreram nessas circunstâncias. Se clicades em "Leer Más" acederedes à esta macabra listagem (em castelám no seu original).

Muertes bajo custodia en 2011

• Prisiones (28)
• Policía Nacional (4)
• Guardia Civil (0)
• Policía Local (3)
• Ertzaintza (0)
• Mossos d’Esquadra (1)
• Centros de Menores (4)

Por su parte los Serveis Penitenciaris de la Generalitat de Catalunya, com competencias en las prisiones en Catalanya y con una sexta parte de la población presa del Estado) reconocen que en la década de 2001 a 2010, han fallecida 619 personas que estaban bajo su custodia)

Estos son sólo son los casos que conocemos, otras informaciones sobre fallecimientos en prisión no han podido ser, hasta ahora, contrastadas ¿Cuantas muertes bajo custodia se han producido?.

------------
Muertes en centros penitenciarios durante el año 2011

1.- Enero.- En fecha que no hemos podido determinar, falleció una persona en la cárcel de Sevilla 2. Según la versión oficial, la muerte fue debida a una sobredosis.
2.- 17 de enero.- Un hombre falleció en la prisión barcelonesa de Lledoners, al parecer, según fuentes oficiales, por una sobredosis. Otro preso tuvo que ser trasladado al Hospital de Sant Joan de Dè, en Manresa, donde fue atendido por una sobredosis.
3.- 20 de enero.- R.P., murió en el Hospital Clínico Universitario de Puerto Real (Cádiz) a donde había sido trasladado desde la cárcel gaditana de Puerto III.
4.- 20 de febrero.- Un hombre de 28 años de edad, murió en la celda que ocupaba de la cárcel gaditana de Puerto de Santa María III. La versión oficial indica una sobredosis como causa de la muerte.
5.- 20 de febrero.- Un hombre de 32 años, apareció muerto en la celda que ocupaba en la prisión salmantina de Topas. Como en casos anteriores, la versión oficial establece una sobredosis como causa de la muerte.
6.- 9 de marzo.- Un hombre, de 30 años de edad, murió en la prisión sevillana de Morón de la Frontera (Sevilla 2), al parecer por sobredosis. El fallecido estaba siguiendo un tratamiento con metadona para deshabituarse.
7.- 23 de marzo.- L.D.M., de 73 años de edad, murió en la prisión barcelonesa de Lledorens. La familia de L.D.M., que se encontraba gravemente enfermo, había solicitado que se le diese la libertad provisional sin resultados.
8.- 4 de abril.- J.M.E.Q., de 33 años, falleció en la cárcel zaragozana de Zuera, al caer de una silla y golpearse la cabeza contra el suelo.
9.- 8 de abril.- M.A.M.R, de 23 años y de la republica Dominicana, murió en la cárcel madrileña de Estremera después de ser reducido por un numeroso grupo de funcionarios.
10.- 20 de abril.- Un joven de 28 años, murió en una celda de la cárcel gaditana de Puerto de Santa María. IIPP no se ha pronunciado sobre la posible causa de la muerte.
11.- 20 de abril.- G.B.C., de 48 años de edad y origen búlgaro, apareció ahorcado en el módulo de la prisión de Mallorca en el que se encontraba preso.
12.- 26 de abril.- P.H., que se encontraba en tercer grado en la prisión barcelonesa de Wad Ras, con la obligación de dormir en la prisión, se suicidó el 26 de abril en su domicilio.
13.- 2 de junio.- J.L.G.C. de 39 años, murió en una celda de la prisión gaditana de Puerto III. Fuentes penitenciarias achacaron el fallecimiento a un infarto.
14.- 6 de junio.- V.P., murió en una celda de la cárcel de Jaén. Los primeros datos, según IIPP, apuntan a una sobredosis.
15.- 21 de junio.- A.V.T., murió en el Hospital de Santa María de Lleida, donde fue ingresado procedente de la cárcel de Ponent. A.V.T. fue detenido el 29 de mayo por agentes de la Guardia Urbana de Lleida, sufriendo graves lesiones que obligaron a su traslado a la enfermería de la prisión. Y posteriormente al Hospital, donde falleció. Antes de morir, A.V.T. interpuso una querella por torturas contra los agentes que le detuvieron.
16.- 24 de julio.- T.H., ciudadano marroquí, de 41 años, murió en el Hospital Obispo Polanco de Teruel, después de haber protagonizado una huelga de hambre en la prisión de Teruel, que se prolongó cinco meses.
17.- 2 de agosto.- J.R.R., murió en la cárcel gaditana de Puerto III, tras ser agredido por otro preso en el módulo 15, de Aislamiento. Con anterioridad a esta agresión, varios presos del módulo 15 habían solicitado el traslado del agresor a un centro especializado por sufrir graves problemas psicológicos y psiquiátricos y suponía un riesgo para él mismo y demás presos en el módulo. Las peticiones de estos presos fueron ignoradas.
18.- 7 de agosto.- J.L.P.G., de 40 años de edad, murió en la cárcel alavesa de Nanclares de la Oca, tras ser agredido por otro preso con un estado de salud mental muy deteriorado, pero que no estaba recibiendo tratamiento especializado.
19.- 22 de agosto.- Un hombre de 25 años de edad, apareció muerto en una celda de la prisión sevillana de Morón de la Frontera. Según fuentes de II PP, la causa de la muerte fue una sobredosis de metadona.
20.- 28 de agosto.-, S.S.P. , de 25 años de edad, murió en la prisión catalana de Lledoners, al parecer por una sobredosis. El fallecido estaba incluido en un tratamiento terapéutico para acabar con su adicción a las drogas.
21.- 4 de octubre.- Un joven de 24 años murió en una celda de la cárcel alicantina de Villena, según la versión oficial, la causa pudo ser una sobredosis.
22.- 18 de octubre .- JTT, de 76 años, murió en el Hospital Penitenciario de Terrassa, dependiente de la prisión barcelonesa de Quatre Camins, a donde había sido trasladado a causa de su estado de salud.
23.- 1 de noviembre.- Una persona murió en el módulo de ingreso de la prisión granadina de Albolote. Fuentes oficiales indicaban como posible causa de la muerte una sobredosis de medicamentos.
24.- 8 de noviembre Una segunda persona murió en la prisión de Albolote, esta vez en el módulo 4, y, según fuentes penitenciarias, la causa pudo ser una sobredosis de medicamentos.
25.- 11 de Noviembre.- J.B.K. murió en uno de los patios de la cárcel asturiana de Villabona como consecuencia de la agresión sufrida por parte de otro preso. Días después, el 30 de ese mismo mes, un funcionario de la prisión fue detenido como presunto instigador de la agresión que causó la muerte de J. Tras prestar declaración en el Juzgado de Instrucción nº 4 de Oviedo, fue inculpado, decretándose decretada su libertad provisional libertad provisional.
26.- Diciembre.- A primeros de diciembre, sin que hayamos podido confirmar la fecha, H. Murió en la prisión leonesa de Mansilla de las Mulas. H. Padecía cirrosis.
27.- 8 de diciembre.- un hombre de 30 años de edad, apareció muerto en el interior de una celda de la cárcel de Palma de Mallorca. Se desconoce la causa de la muerte.
28.- 12 de diciembre.- A.D., ciudadano marroquí, que apareció ahorcado en las duchas de la enfermería de la prisión madrileña de Soto del Real.

Muertes en dependencias policiales o actuaciones policiales durante el año 2011

29.- 22 de marzo.- Un ciudadano portugués, de 30 años de edad, apareció muerto en un calabozo de la Comisaría de Policía Nacional de Mérida (Badajoz).
30.- 23 de marzo.- Un joven marroquí, apareció ahorcado en un calabozo de la comisaría de Policía local de Lora del Río (Sevilla) Según la información oficial, el joven pudo haberse ahorcado utilizando, para quitarse la vida, una camiseta de manga larga.
31.- 4 de junio.- N.V. ciudadano ecuatoriano, de 45 años de edad, murió cuando tras ser detenido por agentes de la Policía Local de Miranda de Ebro (Burgos).
32.- 18 de junio.- S.S. joven marroquí de 22 años, apareció ahorcado en una celda de la comisaría de la Policía Local de Aranjuez (Madrid).
33.- 22 de junio.- A.C.G., murió en una celda de la Comisaría de Vallecas, Madrid, del Cuerpo Nacional de Policía, Según la denuncia presentada, A.C.G. murió tras pedir reiteradamente ser atendida por un médico, a lo que los funcionarios de la comisaría hicieron caso omiso.
34.- 20 de agosto.- Un hombre de 32 años de edad, murió en el interior de un vehículo policial, tras ser detenido por agentes de la Policía Nacional en Málaga. Al parecer la causa de la muerte fue una sobredosis.
35.- 4 de octubre.- M. el M. De 34 años y de nacionalidad marroquí, murió en el Hospital Sant Joan de Dèu, de Manresa (Barcelona), después de ser detenido el 30 de agosto por agentes de los Mossos d’Esquadra en Manresa.
36.- 13 de noviembre.- G.A., un joven de origen colombiano, de 20 años, apareció ahorcado en la celda que ocupaba en la Comisaría ele Cuerpo Nacional de Policía de Elda (Alicante).

Muertes en huida de las FSE’s durante el año 2011

Paralelamente a estas muertes, hemos tenido conocimiento de otros fallecimientos sucedidos en el transcurso de diversas operaciones policiales, entre ellas:

a.- 8 de enero.- Un niño de 16 años de edad, M.R.L. de origen marroquí, caía al vacío desde un quinto piso, cuando huía de agentes de la Policía Local de Salt, (Girona)después de que fuera descubierto conduciendo una motocicleta, al parecer robada. M.R.L. murió el 20 de enero, tras permanecer ingresado en la Unidad de Cuidados intensivos del Hospital de Josep Trueba, de Girona.
b.- 17 de enero.- R.D.R. de 35 años de edad y nacionalidad colombiana, falleció tras lanzarse al mar, en la localidad cántabra de Castro Urdiales, cuando agentes de la Guardia Civil trataron de identificarle.
c.-9 de febrero.- Un hombre de 32 años, de origen rumano, murió ahogado en una acequia de la localidad palentina de Magaz de Pisuerga. Esta persona cayó al interior de la acequia, golpeándose en la cabeza, cuando huía de agentes de la Guardia Civil que investigaban un robo en una Chatarrería. La muerte se produjo por fractura del hueso temporal derecho.
d.- 4 de marzo.- Un hombre de 55 años, agente de policía en segunda actividad, murió en Fuengirola -Málaga- en el transcurso de un tiroteo con agentes del Grupo de Operaciones Especiales de la Policía Nacional. El fallecido había atracado, al parecer, una entidad bancaria. Durante el tiroteo, un agente de los GEO resultó herido de bala.
e.- 21 de junio.- A.B. senegalés de 31 años, falleció tras caer al vacía cuando era perseguido por agentes de la Policía Local de Calviá, en Magaluf, Mallorca.
f.- 12 de julio.- R.G.R. murió en Jaén, cuando intentaba huir de agentes de la Policía, poco después de haber asesinado poco antes a una mujer, según fuentes policiales.
g.- 22 de noviembre.- Un hombre de unos 30 años murió en Madrid en el Hospital 12 de Octubre, al que fue trasladado el día anterior tras recibir, en la cabeza, un disparo efectuado por un agente de la Policía Local de Getafe. Una segunda persona resultó alcanzada en la cabeza por otro disparo policial en el mismo incidente.

A falta de otra información, estos 7 casos no han sido incluidos en el total de fallecimientos bajo custodia de los que se informa al principio.

Muertes en Centros de Menores

37.- 9 de julio.- R.B. de 19 años, murió en el Centro de Internamiento de Menores Teresa de Calcuta, en Brea del Tajo, Madrid. LA familia, disconforme con la versión oficial, ha solicitado una segunda autopsia.
38-40.- 15 de agosto.- Tres menores de edad, de 3, 9 y 14 años, murieron en el centro de acogida y atención a discapacitados de la localidad vallisoletana de Boecillo. Los tres menores murieron asfixiados por la monitora encargada de atenderles.
Leer más...

16 dic 2011

XII Marcha a prisión de Teixeiro e Manifestación na Coruña


O vindeiro sábado 17 de decembro, como tódolos anos no sábado anterior a navidad, realizarase a tradicional marcha ó cárcere de Teixeiro. Este ano, como novidade, marcharemos máis tarde polas rúas da Coruña para que, a maiores de amosar a nosa solidariedade as persoas presas, poidamos achegar á cidadanía a cruda realidade do sistema carcelario, agochada polo estado da mirada da opinión pública.
A quedada en Teixeiro será as 16:00 no aparcamento da prisión, con moita puntualuidade pois as 20:00 comezará a manifestación en A Coruña, con saída do Obelisco.
É interesante sinalar, dada a represión sufrida en anos anteriores, que a concentración na cadea foi comunicada á subdelegación do governo e que non esperamos consecuencias legais, aínda que os camiños da "benemerita", como ben sabedes, son inescrutables. De tódolos xeitos é convinte permanecer atentos pois calquera posible novidade comunicarémola oportunamente.
Traete cousas pra facer ruido, todo o teu cariño para cos represaliados do sistema e toda a túa raiba contra o sistema carcelario.

Abaixo os muros de tódalas cadeas!!!!!!!!!

Información chegada ó noso correo.

Leer más...

Carta á galaxia anarquista

Imos publicar o seguinte texto aparecido orixinariamente en francés durante o mes pasado e traducido, entre outros idiomas, ó castelán (nós collemos a versión aparecida en "Alasbarricadas.org").
A carta, bastante polémica polas súas alusións ó actuar da FAI/FRI, xa suscitou encendidas reaccións por parte de certos sectores do insurreccionalismo militante, como podedes ver, a modo de pequena mostra, neste comunicado conxunto de grupos anarquistas de acción mexicanos (aquí en "Culmine").
Malia todo, as reflexións ofrecidas no texto sinalan interesantes liñas no debate da práctica insurrecional e das formas de desenrolar a guerra social, dignas, o noso entender, de seres discutidas.
A polémica está servida:

Carta a la galaxia anarquista

Sin haber sido invitados, nos estamos obligando a un debate que no es nuestro. Y nunca lo será, ya que se establece en un terreno que es estéril para el desarrollo de perspectivas insurreccionales y de las ideas anarquistas y las actividades que se centran en este desarrollo. Por tanto, podrías preguntar ¿por qué escribir una carta? Porque nada es más cercano a nuestros corazones que la revuelta liberadora y destructiva, que la lucha por la subversión de lo existente, porque nunca dejaremos de reconocer en nosotros mismos a todos los compañeros que deciden atacar las estructuras y la gente del poder en un deseo de libertad; porque hay algunas cosas que apreciamos más que la voluntad individual, la lucha por la coherencia y la valentía de encender la mecha a pesar de todo. No creemos que escribamos estas premisas, en un intento de complacer; son sinceras, lo mismo que nuestra preocupación por la amputación voluntaria del dominio de la lucha anarquista.

Seamos claros: más que nunca hay una necesidad de intervención destructiva de los anarquistas, más que nunca es el momento de intensificar, buscar posibilidades e hipótesis que permitan la extensión de la revuelta y la insurrección y de esta manera acelerar el vuelco de este mundo. Pero esta necesidad y urgencia no nos exime de la obligación de pensar qué, dónde, cómo y por qué.

Vamos a ser directos: por qué razones anarquistas (no tenemos dificultades en entender porqué los autoritarios harían así) reivindican de forma sistemática sus actos y los firman con siglas que se han hecho mundialmente famosas?¿Qué los lleva a asociar este camino con una forma extrema de coherencia entre pensamiento y acción, entre ideas y prácticas, cuando en realidad se trata simplemente de la abolición ilusoria de una tensión permanente que existiría entre ellas y que es sin lugar a dudas la fuerza motriz detrás del movimiento anarquista?

Esta manía extendida tiene el riesgo de proyectar su sombra sobre todos los actos de rebelión. No sólo las acciones de los anarquistas que alegremente pasan del trago amargo y siempre decepcionante de la reivindicación, sino también, y quizás sobre todo, la acción del panorama más general de la rebelión y la conflictividad social. Tal vez esa es una de las “razones” que nos han empujado a escribir este texto. Cansados de experimentar y de encontrar el campo de ataque de la lucha anarquista, el sabotaje y la expropiación más y más asimilados a una sigla y, como tal a la representación política; cansados de ver los horizontes estrechados en dos elecciones falsamente opuestas: o el anarquismo 'de buen comportamiento', corriendo detrás de las asambleas , los movimientos sociales y sindicatos de base; o el anarquismo “malo”, al que amigablemente se pide estampar sus contribuciones a la guerra social con algunas siglas – y si no lo haces, alguien más lo hará por ti.

Porque nosostros también elegimos atacar. También saboteamos la maquinaria del capital y la autoridad. También optamos por no aceptar una posición de mendicidad y no posponer la necesaria expropiación a mañana. Pero sí creemos que nuestras actividades son simplemente parte de una conflictividad social más amplia, una conflictividad que no necesita reivindicaciones y siglas. Pero pensamos que sólo cuando las acciones son anónimas pueden realmente ser apropiadas por todos. Pero pensamos que colocando un sello en un ataque se está moviendo el ataque de lo social a lo político, al campo de la representación, delegación, actores y espectadores. Y como se ha dicho antes en este tipo de debates, no es suficiente proclamar el rechazo a los políticos: su rechazo además implica la coherencia entre medios y fines, y la reivindicación es un instrumento político, como la tarjeta de socio, el programa, la declaración de principios.

Más allá de eso, hay una cierta confusión que queremos exponer, porque no podemos simplemente seguir y mirar el contenido que hoy día está dando cada vez más a conceptos tales como por ejemplo la informalidad. La elección por un movimiento anarquista autónomo informal implica el rechazo de las estructuras fijas, de organizaciones de pertenencia, de centralizar y unificar federaciones; y por lo tanto también de firmas fijadas recurrentes, si no de todas las firmas. Es el rechazo de la elaboración de programas, el destierro de todos los medios políticos; y por lo tanto también de las reivindicaciones programáticas que pretenden estar en la posición de trazar las campañas. Es el rechazo de toda centralización; y así también de todas las estructuras paraguas, no importa si se declaran digitalmente “informales” o formales. En un sentido positivo, para nosotros la informalidad representa un archipiélago ilimitado e indefinido de grupos autónomos e individuos que están forjando vínculos basados ​​en la afinidad y el conocimiento mutuo, que deciden sobre esa base la realización de proyectos comunes. Es la opción para los pequeños, círculos afines que entienden su propia autonomía, perspectivas y métodos de acción como la base para crear lazos con los demás. La organización informal no tiene nada que ver con las federaciones ni las siglas. ¿Y que llevó a algunos compañeros a hablar no sólo de informalidad, sino de “insurreccionalismo” también? Con el riesgo de devaluar el amplio panorama de ideas, análisis, hipótesis y propuestas, podriamos decir que el “insurreccionalismo” contiene los métodos y perspectivas que, lejos de un anarquismo sin compromiso, quiere contribuir a “situaciones insurreccionales". El arsenal anarquista de métodos para la contribución es enorme. Por otra parte, el uso de métodos (agitación, ataques, propuestas de organización, etc) en sí mismo no significa casi nada: sólo en un pensamiento por encima y que desarrolle ‘proyectualidad’ tomarán sentido en la lucha. Pegarle fuego a un edificio del Estado es sin lugar a dudas siempre bueno, aunque no esté necesariamente inscrito en una perspectiva insurreccional “como tal”. Y esto vale todavia menos para la elección de, por ejemplo, apuntar los ataques especialmente contra objetivos espectaculares, centrales, acompañados de confesiones de fe. No es casualidad que durante distintos momentos de proyectualidades insurreccionales, el énfasis se puso sobre todo en acciones de ataque modestas, reproducibles y anónimas frente a las cada vez más estructuras centralizadas y gente de poder, o en la necesidad de sabotaje certero de las infraestructuras que no necesitan de ecos en los medios de comunicación con el fin de alcanzar sus metas, por ejemplo, la inmovilización del transporte, datos y los suministros de energía.

Parece que no hay muchas perspectivas detrás de la manía actual de las reivindicaciones, o por lo menos, tenemos dificultades en descubrirlas. De hecho, y esto no implica que queramos subestimar la rebelión sincera y valiente de los compañeros, parece como si particularmente hubiese una lucha por el reconocimiento. Un reconocimiento por parte del enemigo, que se apresurá a completar su lista de organizaciones terroristas, que a menudo significa el principio del fin: el enemigo comienza a trabajar para aislar una parte de la conflictividad de la conflictividad en general, un aislamiento que no sólo es el precursor de la represión (y en realidad no importa, la represión siempre está ahí – no vamos a llorar por el hecho de que las actividades anarquistas siempre sean seguidas por los ojos de Argos, y por tanto procesadas), sino sobre todo y lo que es más importante, es el medio más eficaz para luchar contra toda posible infección.En la situación actual del cuerpo social, que está enferma y en deterioro, lo mejor para el poder es un cuchillo claramente reconocible y definible que trata de apuñalar un pedazo de él, mientras que lo peor para el poder es un virus que tiene el riesgo por tanto de dañar a todo el cuerpo de forma intangible e incontrolable. ¿O estamos equivocados, y es todo es sobre el reconocimiento de los explotados y los excluidos? Pero, ¿no estamos los anarquistas contra todas las formas de delegación, de brllantes ejemplos que a menudo legitimen la propia resignación ? Sin duda alguna, nuestras prácticas puede ser contagiosas, y nuestras ideas aún más, pero sólo a condición de que devuelvan la responsabilidad de actuar cada individuo por separado, cuando cuestionan la resignación como elección individual. Para inflamar los corazones, sin duda, pero cuando falte el oxígeno de su propia convicción, el fuego se extinguirá rápidamente y en el mejor de los casos simplemente será seguida por nada más que algunos aplausos por los próximos mártires. E incluso entonces, sería realmente muy irónico que los principales opositores de la política, los anarquistas, tomasen el relevo de la representación y, tras los pasos de sus predecesores autoritarios separados de la conflictividad social separada de la subversión inmediata de todos los roles sociales, e hiciesen esto en el momento en que la mediación política (partidos políticos, sindicatos, reformismo) poco a poco va quedando obsoleta y anticuada en los hechos. Y no hay ninguna diferencia si quieren hacer esto a la cabeza de los movimientos sociales, hablando la gran verdad en las asambleas populares o por medio de un determinado grupo armado.

¿O es todo apunta a lograr “coherencia”? Por desgracia, los anarquistas que intercambian la búsqueda de la coherencia por los acuerdos tácticos, alianzas nauseabundas y separaciones estratégicas entre los medios y los fines han existido siempre. La coherencia anarquista está sin duda alguna también en la negación de todo esto. Pero esto no quiere decir que por ejemplo cierta condición de “clandestinidad” sería más coherente. Cuando la clandestinidad no es vista como una necesidad (ya sea porque la represión nos está persiguiendo o porque es necesaria para una acción específica), sino como una especie de summum de la actividad revolucionaria, hay poco más en pie que el célebre a-legalismo. Para imaginar esto, podría ser suficiente compararla con la situación social en Europa: no es porque miles de personas están viviendo una situación de clandestinidad (personas sin papeles), que les hace automática y objetivamente, una amenaza al legalismo y les corona como “sujetos revolucionarios”. ¿Por qué habría de ser diferente para los anarquistas que viven en condiciones de clandestinidad?

¿O se trata de asustar a los enemigos? Un elemento recurrente en las reivindicaciones es que aparentemente hay anarquistas que creen que pueden asustar al poder expresando amenazas, publicacando fotografías de armas o explotando pequeñas bombas (y no hablemos de la despreciable práctica de enviar cartas-bomba). En comparación con la masacre diaria organizada por el poder parece un poco ingenuo, sobre todo para aquellos que no se hacen ilusiones sobre gobernantes más sensibles, capitalismo más humano, relaciones más honestas dentro del sistema. Si el poder, a pesar de su arrogancia, ya temiese algo, sería la propagación de la revuelta, la siembra de la desobediencia, la ignición incontrolada de los corazones. Y por supuesto, el relámpago de la represión no perdonará a los anarquistas que quieren y contribuyen a ello, pero eso no prueba de ningún modo lo “peligrosos” que somos. Quizás lo único que quiere decir es lo peligroso que sería si nuestras ideas y prácticas se extendieran entre los excluidos y explotados.

Estamos continuamente sorprendidos por como un poco de la idea de algún tipo de sombra es capaz de complacer a los anarquistas contemporáneos, por lo menos, a los que no quieren resignarse, esperar o construir organizaciones de masas. Solíamos estar orgullosos de ello: pondríamos el todo por el todo para hacer la ciénaga de conflictividad social extensible y así hacer imposible que las fuerzas de la represión y la recuperación penetrasen. No buscábamos el centro de atención, ni la gloria del guerrero: en la sombra, en el lado oscuro de la sociedad estábamos contribuyendo a la alteración de la normalidad, a la destrucción anónima de estructuras de control y represión, a la ‘ liberación' de tiempo y espacio a través del sabotaje, para que la revuelta social pudiese continuar. Y se utilizó para difundir nuestras ideas con orgullo, de forma autónoma, sin hacer uso de los ecos de los medios de comunicación, lejos de espectáculo político, incluído el 'antagonista'. Una agitación que no estaba tratando de ser filmada, reconocida, sino que trataba de alimentar la rebelión en todas partes y establecer vínculos con otros rebeldes en la revuelta compartida.

Hoy algunos compañeros parecen preferir la solución fácil de una identidad a la difusión de ideas y de la revuelta, reduciendo por ejemplo las relaciones de afinidad a la adhesión a cualquier cosa. Por supuesto, que es más fácil recoger y consumir algunos productos terminados de los estantes del mercado de militantes de opiniones, en lugar de desarrollar un recorrido propio de lucha que rompa con ellos . Por supuesto que es más fácil darse a sí mismo la ilusión de la fuerza mediante el uso de una siglas comunes, que enfrentar el hecho de que la “fuerza” de la subversión se encuentra en el grado y en la forma en que se puede atacar el cuerpo social con prácticas e ideas liberadoras. ”La identidad y la formación de un frente pueden ofrecer la dulce ilusión de tener sentido, sobre todo en el espectáculo de la comunicación tecnologica, pero no borra todos los obstáculos del camino. Aún más, se muestran todos los síntomas de la enfermedad de una concepción no tan-anarquista de lucha y revolución, que cree ser capaz de plantear de un modo simétrico un mastodonte anarquista ilusorio frente al mastodontedel poder. La consecuencia inmediata, es el horizonte que se estrecha y finiquita por un egocentrismo poco interesante, algunas palmaditas en la espalda aquí y allá y la construcción de un marco autorreferencial exclusivo.

No nos extrañaría que esta manía paralizase el movimiento anarquista otra vez un poco más con respecto a nuestra contribución a las revueltas cada vez más frecuentes, espontáneas y destructivas. Encerrados en la auto-promoción y la auto-referencia, con una comunicación reducida a publicar reivindicaciones en internet, no parece que los anarquistas puedan hacer gran cosa cuando la situación está explotando en su vecindario (aparte de las explosiones e incendios habituales, a menudo contra objetivos que los rebeldes mismos ya estuviesen muy bien en vías de destruir). Parece que cuanto más cerca nos parece conseguir la posibilidad de insurrecciones, cuanto más tangibles estas posibilidades se hacen, menos quieren los anarquistas estar ocupados con ella. Y esto tiene el mismo valor para aquellos que están cerrándose en una ideología de lucha armada. Pero ¿de qué estamos hablando cuando hablamos de perspectivas insurreccionales? Definitivamente no es sólo de una multiplicidad de ataques, menos aún cuando éstos parecen tender hacia el terreno exclusivo de los anarquistas con sus frentes. Mucho más que un duelo singular armado con el Estado, la insurrección es la ruptura múltiple con el tiempo, el espacio y los roles de dominación, una ruptura necesariamente violenta, que podría significar el comienzo de la subversion de las relaciones sociales. En ese sentido, la insurrección es más bien un desencadenamiento social, que va más allá de una generalización de la revuelta o los disturbios, pero que ya lleva en su negación el principio de un nuevo mundo, o al menos debería. Es precisamente la presencia de esa tensión utópica la que ofrece algún asidero frente a la vuelta a la normalidad y la recuperación de los roles sociales después de la gran fiesta de la destrucción. Por tanto, está claro que la insurrección no es una cuestión únicamente de los anarquistas, a pesar de nuestra contribución a la misma, nuestra preparación, nuestras perspectivas insurreccionales son sin duda importantes y quizás serán, en el futuro, decisivas para impulsar el desencadenamiento de la negación hacia una dirección liberadora . En un mundo que cada vez se hace más inestable, estos temas difíciles justamente deberían volver al primer plano, y renunciar a encerrarnos a priori dentro de cualquier gueto identitario y a conservar la ilusión del desarrollo “de la fuerza” de las siglas colectivas y la “unificación” de los anarquistas dispuestos a atacar, conviertiéndose entonces irremediablemente en la negación de todas las perspectivas insurreccionales.

Para volver al mundo de los frentes y las siglas, podríamos por ejemplo hablar de la referencia obligada a compañeros presos como una señal clara de los mismos dentro de un marco de restricción de la exclusiva auto-referencia. Parece que una vez encerrado por el Estado, estos compañeros no son compañeros ya que estamos, pero son precisamente ‘encarcelados’ camaradas. De esta manera, las posiciones en los debates que ya es difícil y doloroso se fijan de una manera que sólo puede tener dos salidas: o la glorificación absoluta de nuestros compañeros presos, o el rechazo absoluto, que puede rápidamente convertirse en una renuncia de desarrollo y pone en práctica solidaridad.
¿Sigue teniendo sentido seguir repitiendo que nuestros compañeros presos no son colocados por encima o por debajo de otros compañeros, pero son simplemente entre ellos? ¿No es notable que, a pesar de las muchas luchas contra las cárceles, la corriente actual es de nuevo saliendo con “políticos” los presos, el abandono de una perspectiva más general de lucha contra la prisión, la justicia, …? De este modo, corremos el riesgo de completar lo que el Estado ya estaba tratando de realizar en primer lugar mediante el bloqueo de nuestros compañeros hasta: convirtiéndolas en puntos de referencia abstracto, idolatrado y central, que se les aísla de la guerra social en su conjunto. En lugar de buscar maneras de mantener los lazos de solidaridad, afinidad y complicidad a través de las muros, poniendo el todo radicalmente en el seno de la guerra social, la solidaridad se está reduciendo a la cita de nombres al final de una reivindicación. Se genera un movimiento circular bastante vicioso sin demasiadas perspectivas, una escalada de ataques “dedicados” a los otros, en lugar de encontrar la fuerza en sí mismos y en la elección de cuándo, cómo y porqué intervenir en determinadas circunstancias.

Pero la lógica de la lucha armada-ismo es implacable. Una vez puesta en marcha, parece que ya no queda nada por hacer. Todos aquellos que no se unen o no asumen su defensa, son asimilados a los compañeros que no quieren actuar ni atacar, que someten la revuelta a los cálculos y las masas, que no quieren esperar y rechazan el impulso de meterse aquí y mantener la llama encendida. En el espejo deformador, el rechazo de la ideología de la lucha armada se hace rechazo de la lucha armada en sí. Evidentemente, nada de esto es cierto, pero como hay muchas orejas que quieren entender eso, el espacio para la discusión queda seco. Todo se reduce a pensar en bloques, a favor o en contra, y el camino, según nosotros el más interesante, el del desarrollo de proyectualidades insurreccionales, está definitivamente dejado de lado. Para alegría de los libertarios formales y los pseudoradicales que como las fuerzas represivas, no desean nada más que la desecación de este pantano.

¿Cómo se quiere todavía hoy discutir sobre las proyectualidades cuando el único ritmo que se da a la lucha se está haciendo la suma de los ataques reivindicados en internet? ¿Quién está todavía en busca de una perspectiva que quiere hacer algo más que devolver algunos golpes? Y, lo repetimos, no hay ninguna duda allí: dar golpes es necesario, aquí y ahora, y con todos los medios que creemos adecuados y oportunos. Pero el reto de desarrollar una proyectualidadad, que apunta a intentar desencadenar, entender o profundizar las situaciones insurreccionales, exige un poco más que sólo la capacidad de dar los golpes. Eso exige el desarrollo de ideas propias y no repetir lo que otros afirman; la fuerza de desarrollar una autonomía real en términos de recorrido de lucha y de capacidades; la búsqueda lenta y difícil de afinidades y la profundización del conocimiento mutuo; un cierto análisis de las condiciones sociales en las que actuamos; el valor de elaborar hipótesis para la guerra social para no correr más detrás de los hechos, o de nosotros mismos.
En pocas palabras, no se exige únicamente la capacidad de utilizar ciertos métodos, sino sobre todo las ideas sobre cómo, dónde, cuándo y por qué usarlos, y todavía ahí en una combinación necesaria con todo un abanico de otros métodos. De lo contrario, no quedarán más anarquistas, sino sólo una serie de roles muy tristes y circunscritos: los propagandistas, los ocupantes ilegales, los luchadores armados, los expropiadores, los escritores, los vándalos, los manifestantes y así sucesivamente. No habría nada más doloroso que nos encontrarnos tan desarmados, frente a la inminente tormenta social por venir, que cada uno dispusiese de una sola especialidad. No habría nada peor que tener que constatar en la explosiva situación social, que los anarquistas se ocupan demasiado de su pequeño jardín propio para poder ser capaces de contribuir realmente a la explosión. Que gusto más amargo darían las oportunidades perdidas cuando, por focalizarse exclusivamente en el guetto identitario, se renuncia a descubrir a nuestros cómplices en la tempestad social, a forjar las lineas de ideas y prácticas compartidas con otros rebeldes, a romper con todas las formas de la comunicación mediada y la representación para abrir un espacio de verdadera reciprocidad que es alérgica a todo poder y dominación.

Pero como siempre, nosotros nos negamos desesperar. Sabemos que todavía muchos compañeros tantean, en el espacio y el tiempo en que todo espectáculo político es consecuentemente desterrado, las posibilidades para atacar al enemigo y poder forjar vínculos con otros rebeldes, a través de la difusión de ideas anarquistas y de propuestas de lucha. Probablemente es el camino más difícil, porque nunca será reconocido. Ni por el enemigo, ni por las masas y con toda probabilidad ni por otros compañeros y revolucionarios. Pero tenemos una historia dentro de nosotros, una historia que nos une a todos los anarquistas que obstinadamente se siguen negando a dejarse incluir, ya sea dentro del movimiento “oficial” anarquista o en el reflejo de lucha armada-ista del mismo. Los que siguen rechazando separar la difusión de nuestras ideas de la forma en que se difunden, y tratan así de desterrar toda mediación política, la reivindicación incluida. Los que están poco interesados en saber quién ha hecho esto o aquello, sino lo que les une con su propia revuelta, con su propia proyectualidad que se expande en la única conspiración que queremos: la de las individualidades rebeldes por la subversión de lo existente.

20 de noviembre 2011

Leer más...

15 dic 2011

Concentración de apoio a Sala Yago e concerto solidario (Compostela)

Reproducimos de seguir a información que atopamos no correo sobre a concentración deste venres 16 en Santiago de Compostela en apoio da recentemente desaloxada okupa da Sala Yago, contra o governo municipal de Conde Roa e contra a manipulación mediática do caso:

A concentración comezará ás 20:00 na Porta do Camiño e a precederá un concerto solidario cos detidos da okupa na nova Camara de Gas (tras do estadio de San Lazaro), ás 22:00, no que tocarán "Desbrozadora", "Kaso aparte" e "Las colillas aquí".
Leer más...

14 dic 2011

Proxección DVD "Torturadxs" e Ceador Vegano na "Ghavilla" ( Compostela )


Como iniciativa da Biblioteca Anarquista de Compostela "A Ghavilla" enmarcada en dar suceso à vindoura Marcha a Teixeiro do sábado 17, na denuncia anual da existencia dos cárceres e demais centros de exterminio, este xoves, 15 de decembro, proxectaremos no noso local o DVD "Torturadxs", unha denuncia contra a tortura policial no Estado español e, en concreto, unha denuncia do caso de Sergio L.D., quen na manifestación antiglobalización contra a Cimeira Europea de marzo de 2002 en Barcelona, foi reducido por 4 policías da Brigada de Información da Policía Nacional e torturado tanto física como psicolóxicamente durante o seu traslado à comisaría de "La Verneda".
Transcurridos 8 anos, a situación segue a ser preocupante. Actualmente ten suspendida a condea e a entrada en prisión, agardando obter o veredicto do Indulto.

E despois, como non, o noso habitual CEADOR VEGANO dos xoves para autoxestionar a biblioteca.
Leer más...

13 dic 2011

Palestra contra a tortura e os malos tratos en prisión (A Coruña)


Este xoves 15 de decembro, no C.S.O. Palavea da Coruña (Rua Rio Quintas 31, na N-525 preto do Alcampo), terá lugar unha palestra de presentación da campaña contra a tortura e os malos tratos nas prisións a cargo dunha compañeira do grupo de apoio de Compostela. Ó remate da palestra haberá ceador vegano, os beneficios destinaranse íntegramente ós gatos da campaña.
A xornada pretende ser un reclamo para a XII Marcha a prisión de Teixeiro do vindeiro sábado 17 as 16:00 fronte a citada cadea e para a manifestación que ese mesmo día ás 20:00 sairá da praza do Obelisco e percorrerá as rúas coruñesas.

Nova no blog do C.S.O. Palavea -Aquí
Leer más...

12 dic 2011

Actividades no C.S.A La Madriguera (Ponferrada)

Vindeiras actividades no C.S.A. La Madriguera del Oso Pardo, Rúa México Nº2 detrás de correos, Ponferrada:
Xornadas contra a tortura e os malos tratos nas cadeas este 17 de decembro:

Con proxección as 17:00 do film "El experimento", seguido de debate as 19:00 "Zambrana, carcel de menores" e ceador popular as 21:30

Torneo de Ping-pong o 18 de decembro:


Xornada anticapitalista o 23 de decembro:

Coa proxección as 19:00 do film "Vamos a hacer dinero", seguido do debate "Capitalismo el monstruo insaciable" e rematado as 20:00 por una festa antifascista co ¨sonido lokal¨ de GRATIA ARTIS.

Información chegada ó noso correo.
Leer más...

Últimos atentados da Federación Anarquista Informal

A prensa comercial facíase eco a pasada semana da recepción de dúas cartas bomba en Alemania e Italia. A primeira, que foi desactivada pola policía o pasado mércores en Fráncfort, tiña como destinatario o presidente do Deutsche Bank, Josef Ackermann; mentres que o venres, en Roma, outra misiva trampa estoupáballe nas mans o director xeral de Equitalia (empresa recaudadora de impostos italiana), Marco Cuccagna, quen perdeu un anaco de dedo e resultou mancado nos ollos.
A ambas bombas acompañábaas un comunicado en italiano reivindicando a acción no nome da célula “FREE EAT E BILLY” da Federación Anarquista Informal /Frente Revolucionario Internacional. A nota atopada en Fráncfort comezaba cunha lembranza ó preso anarquista galego encarcelado en Alemania Gabriel Pombo da Silva. No comunicado mencionábase o envío de tres artefactos explosivos, polo que é probable que aínda falte un por chegar.

Por outra banda unha célula da FAI de Moscú reivindicou a quema dun coche da policía durante as recentes protestas contra o fraude electoral en Rusia.


Xa sen relación directa coa FAI, en Finlandia atacáronse dúas comisarías de policía; en Ravenna (Italia) atacaron por medio do lume unha sucursal do banco Unicredit; O Frente de Liberación da Terra de México atentou con bombas caseiras contra a comisión federal de electricidade e unha carta bomba mancou a un docente da Universidad Politécnica de Hidalgo; en Uruguay lanzan cocteles molotov contra un Banco Santander; en EEUU sabotean os ferrocarrís de Washington e en Chile a “Manada Insurrecta Antisocial Amigxs de La Pólvora” reivindica a bomba contra a fiscalía local de La Florida e o “Grupo de Combate Manuel Gutiérrez” a que colocaron diante do Banco BCI.

A información desta última parte da nova tírámoola de diversas entradas de “Afilando Nuestras Vidas”, “Cúlmine” e “Viva la Anarquía”.



Leer más...

Jornadas pola Libertaçom Animal no KOALA (Madrid)


Apresentamos as vindouras jornadas pola Libertaçom Animal no KOALA (Komplejo Okupado Autogerido Laberíntico Anarquista), organizadas pola "Asamblea Antiespecista" e o C.A.L. (Colectivo Antiespecista Libertário). Os benefícios irám destinados a santuários ( "Valle Vegan" de Itália e "El Hogar de Luci" de Madrid ), a defusom antiespecista e a presas pola libertaçom animal.

Concertos, palestras, talheres, projecçons, cantautorxs, monólogos, comedores e ceadores veganos, etc. Todas as actividades som livres de explotaçom animal. Defúndide-lo! Vos aguardamos!
Jornadas por la liberación Animal

Viernes 16 de Diciembre:
- 18:00 Apertura
- 18:30 Charlas Santuarios:
- Valle Vegan (Italia)
- El Hogar de Luci (Madrid)
- 21:00 Cenador vegano
- 21:30 Conciertos
Sin talento
Fraga
Letra pequeña
Fractura de Eskafoides

Sábado 17 de Diciembre:
- 12:30 Apertura
- 13:00 Charla: “Una visión sobre la gestión de la salud desde un punto de vista anarquista.”
- 14:30 Comedor vegano
- 16:00 Charla “Aproximación ética a la experimentación animal”
- 18:00 Cantautores: Ser Integra y Vello público
habrá merienda
- 20:00 Monólogo: “Si pudiera escaparía.”
- 21:00 Cenador vegano
- 21:30 Conciertos:
Chimpance
Etxando mierda
Rustuf
Cizalla

Domingo 18 de Diciembre:
- 12:30 Apertura
- 13:00 Taller de cocina a cargo de Dimensión Vegana
- 14:30 Comedor vegano
- 16:00 Taller de jabones y pasta de dientes naturales
- 18:00 Charla sobre reducción del estrés en perrxs a cargo de Emoción Animal
- 21:30 Cenador vegano y proyección de “Bold Native” a cargo de Rebelión Consciente

Lugar: KOALA (Komplejo Okupado Autogestionado Laberíntico Anarquista)C/ Adelfas, 26
Pacífico L1 y L6 Conde de Casal L6

Contacto:
http://anarkoala.wordpress.com
anarkoala@riseup.net

* Más grupos por confirmar
* Habrá espacio para distris afines a la liberación animal
* Precios populares
* Entrada libre a las jornadas
* Conciertos: 3EUR
* Comedor: 3EUR
* Todos los beneficios irán destinados a santuarios, difusión antiespecista y presxs por la liberación animal.

* Organizan: Asamblea Antiespecista y Colectivo Antiespecista Libertario
Leer más...

Respuesta Urbana 'zine#5' já disponível!


Recebedo no nosso correio , damos cumprimento à sua demanda de defussom:

Anarquistas contra el Muro , Entrevistas: Comadre, Eterna Inocencia, Ugly Bastards, Patrycja Gagan; artículos, reportaje de escena, columnas, reseñas,... si quieres alguna copia para ti o para tu distri escribe a: walkingstillhonest@gmail.com

Se siguen necesitando colaboraciones para futuros números, así que si te interesa ponte en contacto (columnas, artículos, reportajes de escena, reseñas, material para reseñar,...)

Entra cá na sua página web

Leer más...

El Surco, periódico anarquista chileno, n°31, Noviembre-diciembre 2011


Recebemos no nosso correio esta publicaçom anarquista chilena e reproduzimos de seguido o seu contido (Clicando em "Leer Más" acededes ao contido dos temas tratados neste nº e a ligaçom para descarregar este e os nºs anteriores)

Compañeros y compañeras:
Acaba el año, pero no la agitación anarquista. Nos hemos atrasado, es cierto, pero retribuimos la paciente espera de muchxs compas con un par de páginas más. Como siempre, invitamos a leer lo que sigue de forma crítica. Lo que disparamos en estas hojas no son santas verdades asumidas, son palabras para la discusión.
Gracias por la complicidad y el apoyo que hemos disfrutado juntos este año. Pronto haremos una actividad para acabarlo como corresponde y reunir fondos para sostener el periódico.
Nos vemos pronto,
Abrazos y que ¡Viva la Anarquía!
Grupo Anarquista El Surco
Santiago, región chilena Diciembre 2011

El Surco n°31, Noviembre-diciembre 2011

- Editorial: ¿Termidor de los ciudadanos?

- El modelo forestal chileno y la destrucción de los ecosistemas y comunidades (reportaje)

- Indignarse es cosa de señoritos (opinión)

- Sobre “el Tortu” (info)

- El movimiento estudiantil muere en las urnas, en todas las urnas (opinión)

- Defensa de la capucha (panfleto)

- Primeros días del juicio político por el “Caso Bombas” (info)

- La Solidaridad de los chilenos (Documento)

- Poesía: “Krosntadt no te olvido no”, “Una lira contra Alinco”, “Nunca cantes victoria”

- Saqueando el arsenal (Documento)

- Culto a la personalidad y reforzamiento del orden de dominación (opinión)

- Breves historias de violencia (opinión)

- Traducciones de algunas consignas de este año (crítica)

- Silueta de agitadores: Pedro Ortúzar “el Negro” (historia)

- ¡Meses agitados! Del mes de la puta patria al de maría (opinión)

- Entrevista a Leonor Silvestri , porno-terrorista

- Reseñas: “Curso de lectura lenta (poesía)” y “Un mundo mejor (Cine)”

Puedes descargar clicando aquí “El Surco” n°31

Y todos los demás en este otro enlace
Leer más...